Skąd pochodzi słowo BÓG?
Poza tym że ten praindoeuropejski to język, który nigdy nie istniał i jest to tylko hipotetyczny s-twór językoznawców oraz że słowo bog oraz dziews nie pochodzi od Sarmatów czy Scytów ani Irańczyków w I wieku po Chrystusie, tylko od Słowiano-Ariów żyjących razem w Królestwie Północy około 10 000 lat p.n.e. między Morzem Kaspijskim, Czarnym, Adriatykiem i Bałtykiem – wszystko jest w tym wywodzie w porządku. W sumie lepiej chyba posłuchać Bartłomieja Góralskiego, czy choćby wyczytać coś na ten temat z Księgi Tura. Jest to jednak już krok do przodu, tak w stosunku do etnogenezy Słowian jak i pochodzenia Polaków, no bo I wiek po Chrystusie to znów o kolejne 500 lat wcześniej niż w ostatnich wywodach Allo-Allo-foliarzy.
Na marginesie oczywiście nie jest prawdą, że Słowianie nie używają na boga określenia diews – deus, używają a jakże i to powszechnie – ponieważ mówi się o bogach Dawcy i Udzielcy – a dawać i udzielać to słowa pochodne wywodzące się z rdzenia daw, daws, dawd, daus, deus, dziews, dzeus – stąd dziełać, działać, dzielić, ale też dowodzić, dowód, dowódca, wódz, wodzić, wodziciel. Dażbog= Daw-bog, Dyj-Poświściel (Deus, Dyus Pater), Dywas- Dziwiec, Dziewanna (Dewana, Dawana) i Dziwień-Kupała itp, itd.
Mimo wszystko polecam – choćby dla tych kolejnych 500 lat przesunięcia wstecz rodowodu Słowian. Lubię wsłuchiwać się w drobne zmiany w oficjalnej „szkolnej” narracji, której oddaje się tutaj autor.
