Bolesław I Wielki podwójny cesarz Wschodu i Zachodu

Poniżej Drodzy Czytelnicy przeprowadzam dowód dla Was oraz polskiej historiografii, że nasz wspaniały zwany Chrobrym

Bolesław I Wielki, był największym władcą w dziejach Europy średniowiecznej, większym od Karola Wielkiego, ponieważ był koronowany diademem cesarskim dwukrotnie i panował na jej największym obszarze. Poniżej przedstawiam chronologicznie niepodważalne wydarzenia, które do tego doprowadziły.

1.W 1000 roku w Gnieźnie Bolesław został namaszczony przez arcybiskupa Gaudentego i koronowany diademem cesarskim, przez cesarza Ottona III, najwyższego ówcześnie zwierzchnika kościoła rzymskiego, w obecności legata papieża Sylwestra II.

Został cesarzem Wschodu inaczej Sławii w tym jej wszystkich krajów wasalnych, zhołdowanych oraz tych, które będą zdobyte w przyszłości – zgodnie z układem w Gnieźnie.

(Dowód: K.L. II s.95-119 i 12 kronik; Kagnimir, Dzierswa, Gall, Kadłubek, Baszko, Bogufał, kronika Polanii, Piotr z Byczyny, Długosz, Bielski, Kromer, Pruszcz oraz K.L. III s. 237 i 240-241, La Pologne historique […], Mickiewicz).

2. W 1000 roku w Akwizgranie w tamtejszej katedrze w odsłoniętym grobie, cesarz Otton III wręczył cesarzowi Sławii Bolesławowi I Wielkiemu, wydobyty z niego, złoty tron Karola Wielkiego, najważniejszą relikwię ówczesnej Europy. Na tym tronie z litego złota, cytat: „un fauteuil d’or massif”, Bolesław panował 25 lat, a mógł go otrzymać i na nim zasiadać tylko dlatego, że był już cesarzem Sławii.

(Dowód: ditto, Adémar de Chabannes, Roczniki kwedlinburskie, hildesheimskie, Zamoyski, Jasienica, Naruszewicz oraz K.L III s. 238 i 240-241, La Pologne historique […], Mickiewicz).

3. W lipcu 1024 roku zmarł niemiecki cesarz Rzymu i Zachodu Henryk II Święty.

4. We wrześniu 1024 roku Konrad II Salicki został koronowany na króla niemieckiego. Jego najważniejszym celem było teraz jak najszybsze koronowanie się diademem cesarskim w Rzymie.

5. W październiku-listopadzie 1024 roku, cesarz Sławii Bolesław I Wielki najechał Paryż, gdzie w starym kościele Notre Dame (katedra jeszcze nie istniała !), uzyskał sakrę cesarską od przebywającego tam papieża Jana XIX, podczas ceremonii religijnej, poprzez samodzielne założenie na czoło posiadanego już od 1000 roku diademu cesarskiego, w obecności papieża i zgromadzonych biskupów, cytat:

„Boleslas réunit ses évéques, et, au milieu d’une cérémonie religieuse, il posa le diadême sur son front, comme Napoléon le fit, en présence du pape et des évéques, dans l’église de Notre-Dame a Paris […] a la fin de 1024: […]”

(Bolesław zebrał swoich biskupów i w środku ceremonii religijnej założył diadem na swoje czoło, jak uczynił to Napoleon, w obecności papieża i biskupów w kościele Notre Dame w Paryżu […] pod koniec 1024 roku: […]).

(Dowód: K.L. III s. 238-241, La Pologne historique […], Mickiewicz).

Należy tutaj podkreślić, że za przykładem cesarza Bolesława I Wielkiego 780 lat później w 1804 roku, tak samo postąpił Napoleon, zakładając na swoje czoło diadem cesarski w katedrze Notre Dame w obecności papieża i uzyskując w ten sposób jego sakrę papieską.

Po niedługim czasie cesarz Bolesław I Wielki prawdopodobnie szybko ruszył wraz z papieżem do Rzymu, aby uprzedzić króla niemieckiego Konrada II Salickiego.

6. W 1025 roku po najechaniu Rzymu, cesarz Sławii Bolesław I Wielki wymusił na papieżu Janie XIX swoją koronację drugim diademem cesarskim na cesarza Rzymu i Zachodu. Udało mu się wymanewrować i uprzedzić w tym zakresie króla niemieckiego Konrada II Salickiego. Wywołało to wręcz wściekłość w Niemczech, o czym świadczą chociażby cytaty z ich kronik.

(Dowód: K.L. II s. 114-115, Roczniki korbejskie i kwedlinburskie, oraz Wipon).

Tym sposobem po tej koronacji cesarz Bolesław I Wielki został największym i najwyższym rangą władcą w dziejach Europy, posiadaczem dwóch diademów cesarskich:

– od 1000 roku cesarza Wschodu i całej Sławii,

– od 1025 roku cesarza Zachodu i Rzymu.

Zresztą jako cesarz Sławii, nie mógł już założyć innej rangi korony niż drugi diadem cesarski, co jest oczywiste.

Dodatkowo zasiadał od 25 lat na cesarskim złotym tronie Karola Wielkiego, relikwii Europy oraz przywiózł ze sobą z Rzymu do Poznania w 1025 roku, tzw. miecz św. Piotra, największą relikwię kościoła rzymskiego, który obecnie znajduje się w Muzeum Archidiecezjalnym w Poznaniu.

7. W 1025 roku, według badacza P. Szydłowskiego, Roczniki frankońskie podały, cytat: „Konrad z papieżem, nie mogąc pokonać Bolesława mieczem, wysłali księdza spowiednika z zatrutą hostią i tak sławny Bolesław zakończył życie […].

(Dowód: K.L. II s.116, cytat z roczników frankońskich).

8. W 1025 roku według kronikarza Kagnimira z XI wieku, cesarz Bolesław I Wielki bardzo cierpiąc, umierał kilka miesięcy, oczywiście nie mógł podać przyczyny choroby tylko opisał objawy.

(Dowód: K.L.II s.117, cytat z kroniki Kagnimira).

9. W 1025 lub 1026 roku (Bogufał), nasz cesarz Wschodu i Zachodu, największy władca Europy zmarł w mękach, w zemście okrutnie i podstępnie zamordowany zatrutą hostią z silną i wolno działającą trucizną, przez zleceniodawców; papieża Jana XIX oraz króla niemieckiego Henryka II Salickiego.

Powyższe dowody jednoznacznie zadają kłam polskiej i europejskiej historiografii, nieudolnie twierdzącej bez dowodów źródłowych, o koronacji Bolesława I Wielkiego zwykłą koroną królewską w 1025 roku, której już wtedy nie potrzebował, bo była niższej rangi od diademu cesarskiego Wschodu i Sławii, który posiadał od 1000 roku oraz na który uzyskał dodatkowo sakrę papieską w Paryżu w 1024 roku !

Ta wymyślona koronacja miała przykryć tą prawdziwą koronację drugim diademem cesarskim Zachodu i Rzymu w 1025 roku w Rzymie, ale to się nie udało !

W świetle wyżej wymienionych niezaprzeczalnych dowodów – źródeł historycznych, zapraszam historyków do przyznania się do błędu i wycofania się z tego nieprawdziwego oraz absurdalnego twierdzenia !

(Cytaty z języka francuskiego przetłumaczył autor).

(Źródła, patrz Bibliografia K.L. II i III).