Chciałbym z dumą wielką przedstawić w skrócie najważniejsze dokonania sławiańskiej niezwyciężonej konnicy pancernej na przestrzeni wieków pod wodzą naszych odważnych i wybitnych władców. Sławne dokonania jej oręża między innymi przyczyniły się do powstania nazw Sława, a od niej Sławianie oraz nazwy ogromnego kraju Sławiańszczyzna inaczej Sławia, zajmującego większą część Europy.

Według profesora Kaveha Farrokha* konnicę pancerną wymyślili nasi przodkowie Ariowie-Prasławianie w Scytii Europejskiej inaczej Lehistanie w VII wieku p.n.e.

1. VI wiek p.n.e.

Pierwsza odnotowana w źródłach historycznych informacja o jej użyciu dotyczyła wielkiej bitwy między królową Tomyris i jej armią Masagetów, a królem Cyrusem II Wielkim i jego wielką perską armią (ponad 100 tys. rycerzy), na stepach Scytii Azjatyckiej w 529 roku p.n.e.

Gdy zacięte starcia były wręcz wyrównane i nie przesądzały o wyniku walki, królowa Tomyris uruchomiła po raz pierwszy swoją „tajną broń”, czyli przybyłe na pomoc wcześniej, na jej prośbę, oddziały nieznanej Persom konnicy pancernej z Lehistanu. Jak opisał Farrokh, technologia i taktyka walki konnicą pancerną, wyprzedzała perską o sto lat.

W rezultacie gwałtownego, miażdżącego uderzenia konnych rycerzy Lehistanu, chronionych wraz z końmi, łuskowymi kolczugami oraz blachami z brązu na piersiach oraz dodatkowo z lancami i mieczami, nie wytrzymały zarówno zaskoczona piechota jak i lekka konnica perska. Armia perska została rozbita, a w jej szeregach nastąpił chaos, spotęgowany jeszcze bardziej zgonem śmiertelnie postrzelonego z łuku ich władcy (patrz I K.L. s.68-70 i V K.L. s.338-339).

2. I wiek p.n.e.

W 53 roku p.n.e. pod Karrami (Carrhae) w Syrii doszło do wielkiej bitwy między armią partyjsko-lehicką, dowodzoną przez króla Leha III Ariowita i wodza Partów Surenasa, a armią rzymską (ponad 20 tysięcy legionistów), dowodzoną przez wodza Krassusa. Walka była prowadzona z dystansu przez ruchliwych partyjskich i lehickich katafraktów, gdzie jeźdźcy i konie byli chronieni kolczugami, a z przeciwnej strony przez konnicę i przede wszystkim piechotę rzymską. Armia rzymska została całkowicie rozbita przez dystansowy ostrzał z łuków refleksyjnych, gdzie strzały przebijały tarcze sformowanych w kolumny legionistów i wbijały się w ciało. Byli oni bezradni po opróżnieniu kołczanów ze strzał, podczas gdy katafraktom partyjsko-lehickim wielbłądy dostarczały cały czas nowe kołczany, pełne strzał. Była to skuteczna i zabójcza taktyka sławiańska, która spowodowała wybicie prawie całej armii rzymskiej i śmierć jej dowódcy poprzez obcięcie głowy i prawej ręki. Nasze kroniki dodatkowo podają, że jeszcze wcześniej hardemu bogaczowi Krassusowi, spragnionemu złota, wlano do ust roztopione złoto i potem go zabito.

3. II wiek n.e.

W latach 168-180 toczyła się wojna dwunastoletnia na północ od Dunaju między legionami rzymskimi, dowodzonymi przez cesarzy rzymskich Marka Aureliusza i jego syna Kommodusa, a Sarmatami z ich konnicą pancerną zwaną sarmackimi katafraktami, a w Europie sarmatian cataphracts. Sarmaci wygrali tą wojnę i nie dopuścili do utworzenia na ich terenie prowincji rzymskiej Sarmacja. W 180 roku cesarz Kommodus zawarł z nimi pokój i granica wróciła nad Dunaj. Była to trzecia spektakularna porażka Rzymian tzw. klęska sarmacka (clades sarmatica).

Dziś jeszcze na zachowanych płaskorzeźbach rzymskich (na przykład kolumna Trajana), można obejrzeć wizerunki tej konnicy pancernej w akcji (patrz III K.L. okładka przednia).

4. IX wiek

Król Leh IX Waleczny, bardzo aktywny i mobilny, wykorzystał maksymalnie swoją konnicę pancerną, umacniając Imperium Lehitów poprzez podbijanie i podporządkowywanie sobie wielu ziem i narodów, między innymi:

– ziemie pomorskie z miastami i grodami od miasta Brzemię

(Brema) po Kodan (Gdańsk),

– Bohemia (Czechy),

– Morawy,

– Słowacja,

– ziemie serbskie, łużyckie i prawęgierskie,

– Ruś nowogrodzka po dorzecze Donu,

– Ruś kijowska do morza Czarnego

Zostawił swoje lehickie imperium silne i w rozkwicie.

5. IX wiek

Król Ziemowit Reformator zreorganizował swoje państwo Lehię oraz armię w której wiodącą rolę odgrywała konnica pancerna, co pozwoliło mu po buncie prowincji lehickich, najechać i pokonać w 871 roku zbuntowanych potomków zamordowanych książąt, władców na Pomorzu, na ziemiach serbskich i łużyckich. Bojowy Ziemowit zmusił ich do posłuszeństwa i podległości.

6. IX wiek

Król Leh X Dzielny wyruszył w 897 roku w dwie armie na wyprawę wojenną w celu poskromienia buntujących się prowincji Pomorzan, Kaszubów, Serbów, Stodoran i Łużyczan. Na terenie Pomorza doszło do wielkiej bitwy, gdzie buntownicy wzięci w kleszcze i pod atakami królewskiej konnicy pancernej, ulegli.

Kilku zbuntowanych książąt prowincji zginęło, a kilku zostało wziętych do niewoli.

Tą zwycięską wyprawą król przedłużył funkcjonowanie Imperium Lehitów do 921 roku.

7. X wiek

Król sławiański Mieczysław II Strateg wykorzystywał w swoich wojnach taktyki zasadzek oraz przede wszystkim uderzeń lehickiej pancernej konnicy. W kronice Widukinda** jego rycerze byli nazywani Licicaviki czyli Lehici.

W 972 roku pod Cedynią wraz z bratem księciem Czciborem na czele wojsk lehickich dał odpór inwazji niemieckiej pod wodzą margrabiego Hodona. Niemieckie wojska zostały wybite, pozwolono uciec tylko Hodonowi i grafowi Zygfrydowi, żeby donieśli o klęsce cesarzowi.

Król Mieczysław taktycznie nie najechał w odwecie Łużyc i ziem niemieckich, dając do zrozumienia, że panuje nad sytuacją i cesarstwo niemieckie nie jest dla niego żadnym zagrożeniem. Już kilka lat później mógł to udowodnić.

W 979 roku Król Mieczysław wraz ze swoją lehicką armią rozbił i zadał wielką klęskę niemieckiej armii inwazyjnej cesarza Ottona II, zdobywając wielu jeńców. Cesarz po nieudanej kampanii wrócił w grudniu z resztkami armii całkowicie pokonany. Obawiając się odwetowego najazdu, szybko zaproponował pokój i małżeństwo z księżniczka Odą owdowiałemu Mieczysławowi, na co ten przystał.

Z tej okazji zwolnił jeńców niemieckich. Zwycięstwo to było na arenie europejskiej wielkim sukcesem militarnym króla Mieczysława II. Strona niemiecka w tym i część naszych historyków usiłowała to ukryć i negować, ale i jak to bywa w życiu, prawda wyszła na jaw (patrz na przykład „Dzieje biskupów kambryjskich …” i profesor Garlicki***).

8. XI wiek

Cesarz Bolesław I Wielki, jak się uznaje, osiągnął szczyt potęgi militarnej Lehii, organizując w tym czasie największą armię w Europie (kilkaset tysięcy rycerzy), której niezwyciężonym „taranem” była bardzo liczna lehicka konnica pancerna, dzięki której wygrywał swoje wojny i bitwy, między innymi:

– wojnę 11-letnią (1004-1018 z przerwami), z cesarzem

niemieckim Henrykiem II, któremu narzucił swoje warunki

pokoju i który został zmuszony dostarczać posiłki na wyprawy

wojenne cesarza Bolesława I Wielkiego,

– wojnę z Rusią w 1018 roku ze zdobyciem Kijowa,

– skuteczny najazd na Paryż pod koniec 1024 roku, w celu

uzyskania sakry cesarskiej od przebywającego tam papieża w

kościele Notre Dame (La Pologne historique …)

– skuteczny najazd na Rzym w 1025 roku wraz z koronowaniem

przez papieża na Lateranie, drugim diademem cesarskim Rzymu

i Europy oraz zabraniem z Lateranu tzw. miecza św. Piotra,

który obecnie znajduje się w Muzeum Archidiecezjalnym w

Poznaniu.

Tego było już za wiele dla papieża i króla niemieckiego, którzy po

powrocie Bolesława do Poznania zorganizowali jego otrucie hostią w katedrze w 1025 roku. Wielki lehicki cesarz Bolesław I chorował cierpiąc przez kilka miesięcy (Kagnimir) i umarł w mękach w 1025 roku.

Był najpotężniejszy i dlatego znienawidzony w Europie, panował przez to krótko, tylko 25 lat i został perfidnie oraz bezwzględnie usunięty w wieku zaledwie 58 lat z piedestału europejskiego, przez morderców rzymsko-niemieckich papieża Jana XIX oraz cesarza Konrada II.