Adrian Leszczyński - Fotoreportaż z krainy Słowian – Adrszpaskie Skalne Miasto

Fotoreportaż z krainy Słowian – Adrszpaskie Skalne Miasto

Na terytorium Republiki Czeskiej, zaledwie kilka kilometrów od polskiej granicy, znajduje się jedna z najpopularniejszych, przyrodniczych atrakcji turystycznych naszego południowego sąsiada. Mowa o „Skalnym Mieście”, a dokładnie o Skałach Adrszpasko-Teplickich (czes. Adršpašsko-teplické skály), stanowiących fragment Gór Stołowych, sięgających terytorium Polski.

Skalne Miasto dzieli się na sąsiadujące ze sobą: Skały Teplickie i Skały Adrszpaskie. Nazwy obu wzięły się od nazw pobliskich miejscowości – Teplice nad Metují oraz Adrszpach (czes. Adršpach). Obie miejscowości położone są niespełna 10 km od polskiej granicy. Do większego polskiego miasta – Wałbrzycha, to odległość zaledwie 30 km. Cały ten obszar położony jest na terenie rezerwatu przyrody o nazwie „Narodowy Rezerwat Przyrodniczy Adrszpasko-Teplickie Skały” (czes. Národní přírodní rezervace Adršpašsko-Teplické skály). Jest to jedno z najsłynniejszych na świecie miejsc wspinaczkowych.
Skalne Miasto to popularna nazwa labiryntów skalnych. Jest to zespół skalnych form ukształtowania powierzchni, skupionych w pobliżu siebie i oddzielonych wąskimi rozpadlinami. Latem 2017 roku wraz z moimi przyjaciółmi, miałem okazję zwiedzić tą wspaniałą atrakcję przyrodniczo-turystyczną. Nie udało mi się zobaczyć całego kompleksu Skał Adrszpasko-Teplickich, ale zwiedziłem jego popularniejszą część, mianowicie Skały Adrszpaskie. Z tego właśnie miejsca przedstawiam niniejszą relację.
W odróżnieniu do moich poprzednich fotoreportaży, ten ma charakter wyłącznie krajoznawczo-przyrodniczy. Wyjątkowo nie wspominam w nim o historii czy etnografii miejscowych Słowian, ukazuję jedynie piękno natury. Miejsce jest bardzo urokliwe i z racji bliskości granicy z Polską, masowo odwiedzane przez naszych rodaków. Żywię nadzieję, że będę miał okazję jeszcze je odwiedzić, czego życzę także moim Czytelnikom.

Fot. 1: Symbolem Skał Adrszpaskich jest Brama Gotycka. Zbudował ją w 1839 roku tutejszy właściciel ziemski Ludvík Karel Nádherný. Brama służyła jako wejście do skalnego labiryntu.

Fot. 2: Teren przed wejściem na teren rezerwatu. W pobliżu jest parking, liczne punkty gastronomiczne oraz sklepy z pamiątkami. Wstęp na obszar rezerwatu jest płatny.

Fot. 3: Zaraz za wejściem znajduje się sztuczne jezioro zwane Piaskownią (czes. Pískovna). Powstało ono w wyniku zalania dawnego kamieniołomu piaskowca – stąd nazwa. Jest ono jednym z najpiękniejszych jezior skalnych w Czechach.

Fot. 4: Pískovna słynie z krystalicznie czystej wody oraz plaż z białym piaskiem.

Fot. 5: Niesamowity kolor wody jeziora. Dzięki czystości, akwen licznie zamieszkują ryby.

Fot. 6: Biało-piaszczysta plaża nad jeziorem.

Fot. 7: Na jeziorze znajduje się wyspa.

Fot. 8: Widok ze skał na jezioro Pískovna.

Fot. 9: Jezioro warto obejść dookoła. Podziwiać można wspaniałe widoki.

Fot. 10: Białe skały nad jeziorem.

Fot. 11: Turkusowy kolor wód jeziora.

Fot. 12: Skały nad jeziorem Pískovna.

Fot. 13: Bajeczna zieleń nad skalnym jeziorem.

Fot. 14: Wyspa na jeziorze.

Fot. 15: Skały przy piaszczystym brzegu Piaskowni.

Fot. 16: Wiele skał ma swoje nazwy. Te powyższe to „Starosta i Starościna” (czes. Starosta a starostová).

Fot. 17: Skała „Głowa cukru” (czes. Cukrová homole).

Fot. 18: Liczne miejsca opisane są na tablicach informacyjnych, sporządzonych w czterech językach: czeskim, angielskim, niemieckim i polskim. Skała „Fotel babci”.

Fot. 19: Adrszpaskie skały.

Fot. 20: Przez rezerwat przebiega kilka szlaków turystycznych. Niektóre ich odcinki są wygodne dla zwiedzających, ponieważ biegną po płaskim terenie i są dość szerokie.

Fot. 21: Ten odcinek szlaku biegnie po specjalnym drewnianym pomoście wśród blisko sąsiadujących ze sobą skał. Miejsce to przypomina wąskie, staromiejskie uliczki.

Fot. 22: Im dalej w głąb rezerwatu, tym szlaki są coraz trudniejsze. Charakteryzują się bowiem dość znaczną różnicą poziomu wzniesień oraz ciasnymi przesmykami.

Fot. 23: Najbardziej znanym i chyba najwęższym fragmentem szlaku jest tzw. Mysia dziura (czes. Myši díra). Przejście jest naprawdę wąskie i korzystać z niego powinny osoby odpowiednio szczupłe. Dość wąskie jest także zejście do Adrszpaskiego Jeziorka.