Najstarsza wzmianka nazwiska „Unruh” pochodzi z 1240 roku. Jeden z nich Hanus von Unruge na swoim dokumencie ukazuje, jako znak herbowy, skaczącego lwa. Ród pochodzi z Alzacji i był wywodzony od najstarszych Świętego Cesarstwa Rzymskiego. Już z końcem Średniowiecza podzielił się na liczne gałęzie – spajane noszeniem wspólnego herbu – osiadłe na Łużycach, w Saksonii, na Śląsku, w Brandenburgii i Wielkopolsce. Ci ostatni, których dobra leżały w okolicach Kargowej i Międzychodu, w XVI wieku zostali uznani za pełnoprawną szlachtę polską. Jak się okazało, wielkopolscy Unruhowie poważnie przyjęli ten zaszczyt i jednocześnie obowiązek.

Polski ród Unruhów powstał z odgałęzienia śląskiego. W 1497 r. rodzina von Unruh przybyła do Polski. Zachowała swój herb i otrzymała od króla Zygmunta II Augusta po 1548 r. „prawo swojszczyzny” czyli obywatelstwa kraju. Za panowania króla Zygmunta III Wazy, po 1587 r. dostąpiła rodzina von Unruh udoskonalenia herbu. W końcu ich lew otrzymał w 1736 r. polską koronę. Najbardziej znanym ich przedstawicielem w tej epoce był Christoph von Unruh (ur. 1624 – zm. 1689), zaufany sekretarz królowej Ludwiki Marii, członek poselstwa polskiego na rokowania w Münster w 1648 r. Brał udział w wojnach kozackich i moskiewskich, a przeciw Szwedom w czasie Potopu wystawił własny regiment. Po śmierci Christopha von Unruh, w roku 1622, jego dwaj synowie Georg i Balthasar podzielili majątek między siebie. Georg von Unruh przystąpił jako pułkownik do polskiej służby królewskiej. Był starostą Wałcza i sędzią grodzkim w Poznaniu. Poprzez małżeństwo jego córki Modesty z hrabią zur Lippe-Biesterfeld, rodzina von Unruh została skoligacona z holenderskim domem królewskim.

Ofiary życia dla Niepodległej

Po II rozbiorze Polski (1793 r.) majątek zachowała linia z Bukowca Międzyrzeckiego. Podczas zaborów Unrugowie z tej linii walczyli wspólnie z Polakami przeciwko Prusom i Rosji podczas Powstania Listopadowego, Wiosny Ludów i Powstania Styczniowego. Przedstawiciele innych linii rodu jako pruscy generałowie reprezentowali zaborcę.
Jednak wielopolska linia w najtrudniejszym dla narodu okresie opowiedziała się zdecydowanie za Polską. Wiosną 1848 r., do Wojska Polskiego, tworzącego się w Poznańskiem, ucieka z domu 18-letni Ludwik von Unruh. Ginie śmiercią bohatera 30 kwietnia 1848 r. pod Miłosławiem. Rodzinna tragedia doprowadza do jeszcze silniejszego opowiedzenia się Unrugów za polskością. Po batalii z pruskimi urzędami jego ojciec, Heinrich Kajetan baron von Unruh zmienia nazwisko – w 1849 r. urzędowo staje się Henrykiem Kajetanem Unrugiem. Zadbał o to, by dzieci dobrze opanowały język polski. Kiedy w zaborze rosyjskim 22 stycznia 1863 r. wybucha następne powstanie, do walki staje kolejny syn Henryka – Kazimierz. Także składa najwyższą ofiarę – ginie w bitwie pod Ignacewem 8 maja 1863 r.