Teodor Białczyński i Konstancja Sułkowska w teatrze Juliusza Pfeiffera oraz Florentyna Białczyńska (1848)

Florentyna i Teodor Białczyński oraz Konstancja Sułkowska

Jaśkiewicz, Bronisław Prasa tarnowska do 1918 r.

Tak pisze o anonsach w czasopiśmie Zgoda występów tarnowskich Teatru z Krakowa, a w nim pary aktorów pochodzących z domu Sułkowskich i Białczyńskich z krakowskiego Łobzowa:

 

 

Jak kiedyś wspominałem rodzina Białczyńskich miała trzy odłamy: krakowski, warszawski i poznański. Wszędzie w tych regionach: mazowieckim, małopolskim i wielkopolskim zachowały się ślady po naszym rodzie, które tutaj w dziale Klan (czyli Zadruga) przytaczam w różnych artykułach. Ponieważ Białczyńscy w dużej części byli rodzimowiercami (poganami), albo arianami, lub po prostu ateistami, po Kontrreformacji, która szczególnie dotknęła Małopolskę (Kraków i okolice) i województwo Świętokrzyskie (Raków i okolice) zrodził się z emigracji do Ameryki czwarty człon rodziny. Tam właśnie do dzisiaj on egzystuje i rozrósł się doskonale, zwłaszcza w okolicach Chicago, San Francisco i Los Angeles. CB

 

Genealogia Minakowskiego tak podaje o Konstancji Sułkowskiej (http://www.sejm-wielki.pl/b/3.529.214):

Podstawa źródłowa
  • „Słownik biograficzny teatru polskiego 1765-1965”, t. I, PWN Warszawa 1973:
    SUŁKOWSKA Konstancja, zamężna Czacka (działała 1846-1852), aktorka
    Od 12 XI 1846 do końca 1848 należała do zespołu t. krak., a niekiedy brała też udział w przedstawieniach amatorskich. Od 1849 do wiosny 1852 występowała w t. pol. we Lwowie. 30 III 1851 z powodzeniem próbowała także swych sił na lwów. scenie niemieckiej. Piękna, elegancka, była wg K. Estreichera „nieporównana w rolach salonowych, naiwnych i uczuciowych”. Ważniejsze jej role: Zosia („Pierwej mama”), Aneczka („Kocia muzyka”), Aniela („Śluby panieńskie”), Księżna de Bouillon („Adrianna Lecouvreur”), Leonora („Arcydzieło nieznane”). W 1852 wyszła za hr. Michała Czackiego i opuściła scenę. Po śmierci męża wstąpiła do klasztoru urszulanek i została wysłana przez zakon do Ameryki.

Teodor Białczyński i Florentyna Białczyńska

Teodor Białczyński

(http://www.encyklopediateatru.pl/osoby/74564/teodor-bialczynski)

BIAŁCZYŃSKI Teodor (ur. 1824 Warszawa – działał do 1853), aktor, tancerz, śpiewak. Był mężem -> Florentyny B. W 1836-38 uczęszczał do warsz. szkoły ba­letowej. Występował czasem na scenie już jako uczeń. W 1842-43 tańczył w zespole baletu warsz., m.in. partię Stanisława („Wesele w Ojcowie”), a także grał niewielkie role. W lecie 1843 występował z zespołem t. krak. w Ka­liszu, w lipcu 1844 w Poznaniu. W 1844-50 należał do zespołu t. krak. i brał udział w wyjazdach zespołu do Kalisza, Radomia i Poznania. Początkowo grał role drugorzędne, jak np. Kosiński w „Zbójcach”. Po odejściu I. Chomińskiego, który grał role pierwszych aman­tów, B. zaczął przejmować po nim repertuar, ale bez powodzenia. Jak pisał K. Estreicher, „jedyne dla niego role są młode, oziębłe, paniczów znudzonych, elegan­tów sobą tylko zajętych”. Grał m.in. Podporucznika („Stary mąż”), Alonza („Wieża piekielna”); śpiewał partie Samuela („Wolny strzelec”), Notariusza („Córka pułku”). W 1851-53 występował w zespole T. Borkowskiego, m.in. w Stanisławowie, Przemyślu, Czerniowcach. Bibl.: Estreicher: Teatra; Got: Teatr Meciszewskiego; Koryzna I s. 39; Stefański: Teatr w Kaliszu s. 71, 80, 83.
Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1765-1965, PWN Warszawa 1973

Tytuł: Uczta Baltazara czyli Wybawienie Żydów z niewoli Babilońskiej. Melodramat w 5u Aktach z chórami przez Gustava i Francis. Przedstawiony pierwszy raz w Paryżu dnia 15 Maja 1843 roku. Tłumaczył z francuskiego K. M.
Florentyna Białczyńska

BIAŁCZYŃSKA Florentyna (działała 1850-1853), ak­torka. Była żoną -> Teodora B. W 1850 należała do zespołu t. krak. (dyr. T. Chełchowski). W 1851-53 występowała w zespole T. Borkowskiego, m.in. w Sta­nisławowie, Przemyślu, Czerniowcach. Bibl.: Estreicher: Teatra.
Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1765-1965, PWN Warszawa 1973

Podziel się!
Ten wpis został opublikowany w Klan. Dodaj odnośnik do ulubionych.