Florentyna i Teodor Białczyński oraz Konstancja Sułkowska
Jaśkiewicz, Bronisław Prasa tarnowska do 1918 r.
Tak pisze o anonsach w czasopiśmie Zgoda występów tarnowskich Teatru z Krakowa, a w nim pary aktorów pochodzących z domu Sułkowskich i Białczyńskich z krakowskiego Łobzowa:
Jak kiedyś wspominałem rodzina Białczyńskich miała trzy odłamy: krakowski, warszawski i poznański. Wszędzie w tych regionach: mazowieckim, małopolskim i wielkopolskim zachowały się ślady po naszym rodzie, które tutaj w dziale Klan (czyli Zadruga) przytaczam w różnych artykułach. Ponieważ Białczyńscy w dużej części byli rodzimowiercami (poganami), albo arianami, lub po prostu ateistami, po Kontrreformacji, która szczególnie dotknęła Małopolskę (Kraków i okolice) i województwo Świętokrzyskie (Raków i okolice) zrodził się z emigracji do Ameryki czwarty człon rodziny. Tam właśnie do dzisiaj on egzystuje i rozrósł się doskonale, zwłaszcza w okolicach Chicago, San Francisco i Los Angeles. CB
Genealogia Minakowskiego tak podaje o Konstancji Sułkowskiej (http://www.sejm-wielki.pl/b/3.529.214):
Podstawa źródłowa
- „Słownik biograficzny teatru polskiego 1765-1965”, t. I, PWN Warszawa 1973:
SUŁKOWSKA Konstancja, zamężna Czacka (działała 1846-1852), aktorka
Od 12 XI 1846 do końca 1848 należała do zespołu t. krak., a niekiedy brała też udział w przedstawieniach amatorskich. Od 1849 do wiosny 1852 występowała w t. pol. we Lwowie. 30 III 1851 z powodzeniem próbowała także swych sił na lwów. scenie niemieckiej. Piękna, elegancka, była wg K. Estreichera „nieporównana w rolach salonowych, naiwnych i uczuciowych”. Ważniejsze jej role: Zosia („Pierwej mama”), Aneczka („Kocia muzyka”), Aniela („Śluby panieńskie”), Księżna de Bouillon („Adrianna Lecouvreur”), Leonora („Arcydzieło nieznane”). W 1852 wyszła za hr. Michała Czackiego i opuściła scenę. Po śmierci męża wstąpiła do klasztoru urszulanek i została wysłana przez zakon do Ameryki.
Teodor Białczyński i Florentyna Białczyńska
Teodor Białczyński
(http://www.encyklopediateatru.pl/osoby/74564/teodor-bialczynski)
BIAŁCZYŃSKI Teodor (ur. 1824 Warszawa – działał do 1853), aktor, tancerz, śpiewak. Był mężem -> Florentyny B. W 1836-38 uczęszczał do warsz. szkoły baletowej. Występował czasem na scenie już jako uczeń. W 1842-43 tańczył w zespole baletu warsz., m.in. partię Stanisława („Wesele w Ojcowie”), a także grał niewielkie role. W lecie 1843 występował z zespołem t. krak. w Kaliszu, w lipcu 1844 w Poznaniu. W 1844-50 należał do zespołu t. krak. i brał udział w wyjazdach zespołu do Kalisza, Radomia i Poznania. Początkowo grał role drugorzędne, jak np. Kosiński w „Zbójcach”. Po odejściu I. Chomińskiego, który grał role pierwszych amantów, B. zaczął przejmować po nim repertuar, ale bez powodzenia. Jak pisał K. Estreicher, „jedyne dla niego role są młode, oziębłe, paniczów znudzonych, elegantów sobą tylko zajętych”. Grał m.in. Podporucznika („Stary mąż”), Alonza („Wieża piekielna”); śpiewał partie Samuela („Wolny strzelec”), Notariusza („Córka pułku”). W 1851-53 występował w zespole T. Borkowskiego, m.in. w Stanisławowie, Przemyślu, Czerniowcach. Bibl.: Estreicher: Teatra; Got: Teatr Meciszewskiego; Koryzna I s. 39; Stefański: Teatr w Kaliszu s. 71, 80, 83.
Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1765-1965, PWN Warszawa 1973
Tytuł: Uczta Baltazara czyli Wybawienie Żydów z niewoli Babilońskiej. Melodramat w 5u Aktach z chórami przez Gustava i Francis. Przedstawiony pierwszy raz w Paryżu dnia 15 Maja 1843 roku. Tłumaczył z francuskiego K. M.
Florentyna Białczyńska
BIAŁCZYŃSKA Florentyna (działała 1850-1853), aktorka. Była żoną -> Teodora B. W 1850 należała do zespołu t. krak. (dyr. T. Chełchowski). W 1851-53 występowała w zespole T. Borkowskiego, m.in. w Stanisławowie, Przemyślu, Czerniowcach. Bibl.: Estreicher: Teatra.
Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1765-1965, PWN Warszawa 1973