Fryderyk Hölderlin (1770-1843) - i jego wiersze w duchu Wiary Przyrodzonej

Fryderyk Hölderlin (1770-1843) – i jego wiersze w duchu Wiary Przyrodzonej

Odkrycie Fryderyka Hölderlina jest wydarzeniem w historii literatury europejskiej XX wieku. Poeta urodzony 20 marca 1770 r., a zmarły 7 czerwca 1843 r., objawił własną wielkość dopiero w 110 lat po swoim świadomym tworzeniu i w 70 lat po swojej śmierci. Dzięki zabiegom Norberta von Hellingratha, zasłużonego badacza poezji Hölderlina, od 1914 r. począwszy zaczęło się ukazywać zbiorowe wydanie jego dzieł.

O Autorze – Wikipedia: Friedrich Hölderlin

Był człowiekiem bogobojnym, ale mimo egzaminu w stuttgarckim konsystorzu, nie objął nigdy posady pastora. Długie lata pracował jako guwerner, znosząc szykany i upokorzenia w domach mieszczańskich parweniuszy i zaściankowych arystokratów. W swojej duchowej i poetyckiej ewolucji poeta zagłębiał się w dzieła Kanta, którego nazywał Mojżeszem niemieckiej filozofii.

W przeciwieństwie do liryki przeżyć Goethego i Schillera, która osobiste doświadczenia ponad bieżącą chwilą w głąb wieczności przenosiła, oraz liryki kontemplacyjnej z drugiej strony, w której własne „ja” ustępuje miejsca refleksyjnej, alegorycznej, obrazowej poezji, wiersze Hölderlina mają charakter wizyjny i religijny. Jednakże ich autor wyzwala się spod wpływów weimarskiego romantyzmu; naznaczony jest piętnem wędrowca, który nie wytrzymuje w żadnym systemie idei i myślą bezustannie tropi ślady życia. Nieskończona natura i ożywczy duch antycznej Grecji staną się z czasem azylem poety.