RudaWeb: Hipoteza kurhanowa spoczywa

Zaś anatolijską składa się do grobu. Wracamy więc do początku – geneza Indoeuropejczyków to irańscy rolnicy. Po ostatnich latach prac, analizujących kopalne Y-DNA, cofamy się do Underhilla. Wybitny amerykański genetyk w latach 2009-14 założył, głównie na podstawie swoich obliczeń, wychodzących z analizy współczesnych genomów, że męska haplogrupa R1a wykształciła się w północnym Iranie.

Według Petera A. Underhill’a, do powstania mutacji haplogrupy R1a, doszło na Bliskim Wschodzie (Iran lub wschodnia Turcja) około 25 tys. lat temu oraz, że mutacja R1a1 powstała ok. 15 tys. lat temu w rejonie Kaukazu. Underhill w nowszych badaniach dowodzi, że kluczowa dla rozwoju słowiańszczyzny i ludów z nią blisko spokrewnionych jedna z kolejnych mutacji R1a powstała na ziemiach polskich.

źródło: http://rudaweb.pl/index.php/2018/05/23/hipoteza-kurhanowa-spoczywa/

Ciekawe argumenty na poparcie tego założenia przyniosła praca zespołu Josifa Laziridisa z 2016 r. „The genetic structure of the world’s first farmers”. Rysując ogólny obraz badacze zauważyli: „Pierwsi farmerzy południowego Lewantu (Izrael i Jordania) oraz Zagros (Iran) byli silnie genetycznie zróżnicowani, a każdy pochodził od miejscowych łowców-zbieraczy. W epoce brązu te dwie populacje i związani z Anatolią rolnicy zmieszali się ze sobą i z łowcami-zbieraczami europejskimi […] rolnicy związani z Anatolią rozprzestrzenili się na zachód w kierunku Europy; […] rolnicy spokrewnieni z tymi z Iranu rozprzestrzeniali się na północ w stepy euroazjatyckie; a ludzie związani zarówno z wczesnymi rolnikami Iranu, jak i pasterzami stepów euroazjatyckich rozprzestrzeniają się na wschód, ku południowej Azji.”

W szczegółowych analizach tej pracy znalazły się następujące ważne dane: Iran Ganj Dareh [I1945 / GD 16] M 8000-7700 BCE P1 (xQ, R1b1a2, R1a1a1b1a1b, R1a1a1b1a3a, R1a1a1b2a2a). Oznacza to, że na stanowisku neolitycznym w Iranie znaleziono na 5 aż 3 próbki ze szczątków mężczyzn o mutacjach Y-DNA pochodzących od R1a. Osada Ganja Dareh w dzisiejszym irańskim Kurdystanie to jedno z najstarszych osiedli rolników ludzkości, związane z kulturami Zagros. Datowane jest na połowę IX tys. p.n.e. Obok licznych narzędzi rolniczych, ceramiki oraz terakotowych figurek zwierząt i ludzi znaleziono tam także najstarsze ślady udomowienia owiec w Iranie, pochodzące sprzed 8 tys. lat p.n.e. Prowincję Kermanszah przy granicy Iranu z Irakiem zamieszkują obecnie głównie Kurdowie do dziś charakteryzujący się najwyższym udziałem R1a wśród ludności południowo-zachodniej Azji – ok. 24 proc.. Drugą w kolejności haplogrupą męską wśród tego narodu jest J2 (ok. 20 proc.), której jednak nie stwierdzono na razie wśród pierwszych irańskich rolników. Analizy Y-DNA z Ganj Dareh wywołały zdziwienie Davidskiego, prowadzącego blog eurogens: „Domyślam się, że jest to R2 i mam nadzieję, że zobaczymy to, kiedy zostaną wydane pliki bam”. Nie jestem genetykiem, ale Lazaridis et al. precyzyjnie określili o jakie R1a chodzi, więc ja niczego nowego nie spodziewam się. Faktem pozostaje więc, że wśród pierwszych rolników ludzkości znaleziono kopalne R1a, ale nie było to na stanowisku w Anatolii czy z Bałkanów. Z drugiej strony równie stare szczątki z tym DNA nie znalazły się na północ od Kaukazu i Dunaju w osiedlach rolniczych, bo po prostu rolnictwa tam dla tych czasów nie stwierdzono.

Innym badaniem, do tej pory nie omawianym szerzej na stronach www zajmujących się dziejami Słowian/Protoindoeuropejczyków, jest praca zespołu Marka Lipsona z 2017 r. „Parallel ancient genomic transects reveal complex population history of early European farmers”. Genetycy m.in. stwierdzili: „Badania starożytnego DNA wykazały, że europejskie populacje neolityczne pochodzą od imigrantów z Anatolii, którzy otrzymali ograniczoną ilość domieszki od miejscowych myśliwych-zbieraczy. […] Jednak […] zwłaszcza w okresie kultury badeńskiej (kiedy region stał się zjednoczony kulturowo), nasze wyniki są zasadniczo podobne w stosunku do połowy genotypu dzisiejszych Węgier”. Co oznacza, że już – jedna z pierwszych słowiańskich – kultura badeńska prawdopodobnie miała genotyp zbliżony do dzisiejszych na obszarach swojego występowania. Ta kultura z kręgu naddunajskich, szeroko rozpowszechniła się w środkowej Europie od połowy IV do połowy III tysiąclecia p.n.e. Kultura badeńska rozwinęła się na podłożu kultury Vinča na terenie Austrii, Węgier, Czech, Słowacji i Polski (dochodząc aż do Kujaw). Poprzedziła ją kultura lendzielska. Na północy wyodrębniła się z niej kultura amfor kulistych. Nasunęła się na nią kultura ceramiki sznurowej. Na zachodzie występowała kultura pucharów lejkowatych, która przeplatała się z kulturą badeńską na Śląsku, Małopolsce i na Węgrzech. W czasie płynnego rozwoju tych kultur środkowoeuropejskich badacze odnotowują stały wzrost udziału genów miejscowych łowców-zbieraczy wśród napływowych rolników z Anatolii. Zakładają, że przed 5 500 r. p.n.e. udział łowców wynosi 25 proc. całej puli, a następnie nieustannie rośnie uzyskując przewagę ok. 2 900 p.n.e. Oczywiście badacze opierają się na próbkach kopalnych, równocześnie przyznając, że od Vinča wyraźnie występuje ciałopalenie, które przecież uniemożliwia uzyskanie reprezentatywnych próbek DNA. Niestety, podobnie jak w przypadku innych ważnych badań, nie ma w tym gronie specjalistów z Polski, co zapewne zaowocuje (tak, jak w przypadku innych prac) niedostatkiem próbek DNA z terenu naszego kraju.

więcej u źródła: http://rudaweb.pl/index.php/2018/05/23/hipoteza-kurhanowa-spoczywa/