Odcięta Noga Byka w Krakowie – czyli gdzie naprawdę odwzorowany został system Orzyjon/Orion – Syriusz

Ołtarz ozyryjsko-wawiloński – ukośny krzyż żeński i krzyż prosty męski – razem symbol Żywiołów: (górnych) Nieba-Ognia-Błyskawicy-Wiatru oraz Sporu-Wody-Boru/Drzewa-Ziemi (dolnych). ASsyrRiA (Orz Syr RA – Orzawa, Orawa, Azeria, Arkątia, Oroja, Syrja, Harja, Harat)

PLEJADY, HIADY I HESPERYDY TO tzw. ATLANTYDY

(Uwaga ogólna: Ta Wykładnia (Lekcja), tak jak wszystkie przedstawiane na naszym Portalu Starosłowiańskiej Świątyni Światła Świata składowe Księgi Wiedy – nie jest PEŁNA, ani nie ma kształtu Ostatecznego. Pełne i Ostateczne będą wyłącznie Taje Księgi Wiedy, która ukaże się drukiem)

Mapa z powieści „Tomirysa i Czaropanowie – Świątynia Dziewięciu Kręgów” (©® by Slovianskie Slovo)

Prosta linia wiedzie przez Pas Oriona do Prima Hyad w Byku, a potem do Plejad i dalej. Ponieważ koniecznie chciałem ustalić, gdzie w kontekście Krakowskich Welesożarów znajduje się głowa Byka i gdzie jest Pas Oriona, zwróciłem uwagę na proporcje i odległości jakie rysują się na tej mapie Nieba. Jestem kompletnie zaskoczony rezultatem, jaki otrzymałem w miarach centymetrowych, a więc częściach wzorcowej miary metra – jakim się na Ziemi posługujemy, a który spoczywa w Sevres.

Otóż odległość od środkowej gwiazdy Pasa Oriona do Prima Hyad (Nozdrzy Byka) w gwiazdozbiorze Byka wynosi 12,5 cm, co w innej skali oznacza 1250 metrów, a w jeszcze innej kosmicznej skali oznacza prawdziwą odległość przedstawioną na tej mapie.

Z kolei od Prima Hyad do Welesożarów Plejad odległość wynosi 6,25 centymetra, co w innej skali np. ziemskiej daje np. 625 metrów, a w skali kosmicznej prawdziwą odległość między Prima Hyad a Atlasem w Welesożarach, czyli czubkiem dyszla tego Niebieskiego Rydwanu.

Jestem zaszokowany, ponieważ takie właśnie są interwały między Świętymi Wzgórzami i Kopcami – Miejscami Mocy w Krakowie i okolicy. Pisałem już o tym tutaj, na tym blogu wielokrotnie, przy okazji omawiania Systemu Kopców i „dziwnych”, czyli geomantyczno-elektromagnetycznych Linii na Ziemi.

Kilka niesamowicie dziwnych map – Słowianie, Wikingowie, Scyci

Jeszcze raz o dziwnej Linii Która Przecina Ziemię, 4 Filarach Zodiaku, Pogańskim Krzyżu i Kosmicznym Zegarze – pełna wersja na Równonoc Wiosenną 2015

Wielka Droga Smoka a Linia Arkona-Piramida Cheopsa oraz o otrutym Adamie Mickiewiczu i Watykanie, czyli Zbiorowa Świadomość i Matka Ziemia

Electra wypada dokładnie w Collegium Maius – electron to alchemia,

Maja/Maila jest matką Hermesa (Hermes Trismegistos jest ojcem alchemii, magii-magiji-mogtowiji i okultyzmu). Co z pozostałymi? Jedna, Merope, wyszła za śmiertelnika Syzyfa króla-założyciela Koryntu, który bywał na obiadach u Bogów (bogów Hellenów-L-Achajów).

Plejady – Lustrzane/Zwierciadlane Odbicie w Krakowie – Ochronna Pieczęć K(u)raków

Jak widzicie na tym rysunku, który tutaj powtarzam, a który jest wykonany na podstawie Wikimapii, a więc idealnie oddaje skalę naturalną na Ziemi w realnym Krakowie, zaznaczyłem odległość (nie super dokładną co do milimetra, ale przybliżoną) między Atlasem a Świętym Źródłem na Skałce.  ATLAS to Jama  Smoka-Drakona-Pędragona, a kolejny punkt na Linii Oriona Krakowskiego, biegnącej od Kopca Kraka do Doliny Bytu i Ojców, gdzie jest Psia Skała-Syriusza oraz Skała Małego Psa-Pieskowa Skała, a dalej przez Jasną Górę na Wzgórze Lecha w Gniez(d)nie, to właśnie kościół na Skałce, ze słynnym Żywym Źródłem.  Ten kolejny punkt w linii znajduje się dokładnie na linii w odległości 625 metrów od Jamy Smoka-Drakona, na wysokości Świętego Źródła-sadzawki w Kościele na Skałce, która jest położona pod kątem prostym prostopadle na tej rzędnej. W Źródle miały się cudownie zrosnąć, według mitycznego podania, poćwiartowane członki biskupa zdrajcy, straconego przez Bolesława Zapomnianego, a zwanego przez Korporację Watykańską Świętym Stanisławem, rzekomym patronem Polski.

Ta odległość pokazana tutaj, została wyliczona przez miernik Wikimapii dokładnie między Jamą a Basztą Sandomierską na 114 metrów, dalej o w przybliżeniu  ok. 500 metrów leży rzędna źródła. Razem jest to w przybliżeniu 614 metrów. Napisałem 500 na oko, bo pamiętałem, że tyle tam jakoś jest dalej – nie mierzyłem tego opisując  na szybko Plejady. Ta sytuacja wychodzi poza rysunek i  poza punkt Pleione (Baszta Stolarska), bądź szpica murów na Linii Jama – Kopiec Kraka.

Tak jak napisałem wcześniej, odległości pomiędzy punktami Świętych Miejsc to krotności liczby 625 mniej więcej, lub 1250. Nie wymagam przy tym od budowniczych Krakowa i murów, aby te odległości zgadzały się, jak we współczesnej GPSowskiej geodezji, co do centymetra, czy metra, zwłaszcza że wykorzystują one naturalne wyniosłości, wzgórza i załamania linii.  Jak na czas kiedy powstały te punkty orientacyjne, są one niewiarygodne precyzyjne. Błąd 1 metra na długości 1 kilometra (1000 m) to 0,1% a 10 metrów to 1%.  W powyższym wypadku błędy na linii Kopiec Kraka  – Jama Smoka nie przekraczają 10 m = 1%.

Drak-Pętdrakon-Pendragon – Spętany Smok-Żmij/Atlas to nikt inny, jak prawowity władca. Pendragoni nazywani Smokami (Drakonami) znad Morza Czarnego, pochodzącymi ze Scytów Królewskich, to prawowici władcy Białego Lądu spod herbu Białego Łabędzia (Białej Gęsi Królewskiej), scyto-celto-słowiańscy i frankońscy Merowingowie – Maro-Wi(ki)ngowie. [Czytaj głębiej: Herby Kołodyn (Kieł Odyńca), Modry Wąż (Odrowąż) i Łabędź oraz Byk (Wieniawa,Pomian, Nowina).]

 Jest to sprawa znana całej tradycji ezoteryczno-okultystycznej, między innymi angielskiej, pisaliśmy o tym także na tym blogu, Albigensowie (Albi/Biali=Wielcy Gęsiorykowie; patrz też Katarzy-Czyści/Bogomilcy/Arianie – heretycy wywodzący się z Bułgarii, czytaj TUTAJ). Ciekawe , że to Czystowie/ Bogomilcy/Katarzy/Albigensi odmawiali dokonywania poddańczych, kościelnych, magicznych praktyk  chrześcijańskich takich: jak akt chrztu, akt małżeństwa, akt pośrednictwa kapłana w obcowaniu człowieka z Bogiem (tylko bezpośrednia rozmowa jednostki z Bogiem), akt nominacji biskupiej na kapłana, uznawali zaś kapłaństwo przekazywane za pośrednictwem nakładania rąk przez wybitnego przywódcę obdarzonego szczególnymi boskimi mocami, życie w plemiennej wspólnocie, w skromności i ubóstwie bez bogacenia się oraz byli pierwszymi wegetarianami odnotowanymi przez historię – odmawiali spożywania mięsa. 

Przypominam, że Gęsioryk – Gęzeryk/Genzeryk/Gęsioryk/Gęsiorzyk – Gęsi (o)Ryk –  (oryk – orator, piewca, orzyk – używający oru-czaru, rzykać/rzekać – czarować) zdobywca i cesarz Rzymu, a Albigensowie, spadkobiercami których byli Merowingowie, a których tradycję przejęli Templariusze, a którzy sami mieli być według legendy wnukami Jasnego Pana – Jesse, którym władzę spadkobierców Rzymu-Romy odebrano przemocą [czytaj o tym TUTAJ: Sidthe (Osiadłość/Siedlisko Tchu-Ducha) i Smoczy Władcy Anu, czyli Pendragoni-Upiory znad Morza Czarnego] to w Polsce np. Włost i Piotr Włostowic, czy Jaksa z Miechowa/Kopanicy – herbu Biała Gęś Królewska, czyli Łabędź  – Duninowie i inne rodziny skoligacone, w tym Białaczyńskich/Białczyńskich.

W Księdze Ruty (wydanie Slovianskie Slovo 2013) opisałem Wojnę Ludzi z Bogami o Taje. Drak/Smok to w prostej linii wnuk Czarnej Królowej – Czarodany, syn jej dzieci – rodzeństwa Iworody (Iwy Rodiny) i Rykawda (Ryka Wdałego), których ciała zamienione w skały ożyły, gdy połączyły je wody puszczonej z Baraniej Góry (przyjęło się sądzić, że baranie rogi to symbol ognia, lecz chodzi tutaj o rogi byka-tura, Barania Góra to Turonia Góra) przez Dyja rzeki Atli-Wądalu-Wisły (Atli- Płonącej, Ognistej Rzeki).

Prosta Linia od Jamy Draka przez rzędną Świętego Źródła (625 metrów), przez oś Atli-Ądalu-Wisły miejsce zwane Żabim-Krukiem  (a Żabi-Kruk to Krak Zobiraj, Władca Wód na Beszczu, u stóp Kopca Wądy-Wody, ale tutaj nazwą tą oznacza się tradycyjnie w Krakowie Wisłę między Wawelem a Krakotynem-Lasotą), a więc Święte Źródło – Żabikruk (625 metrów) – przez Kopiec Babki Kraka – Chorsiny/Łuny-Anu (Księżyca-Czarodany – 625 metrów) linia wiedzie do Kopca Kraka-Kruka (Swaroga – znów 625 metrów). Razem 2500 metrów miedzy Kopcem Kraka a Jamą Drakona, dokładnie 1250 do  osi Wisły-Atli-Wądalu z obu stron, od tych świętych miejsc.

Jak bardzo germańscy byli Wandale świadczy dokładnie właśnie to, że jeżeli wyznawali w jakikolwiek sposób chrześcijaństwo (co jest wątpliwe!) to byli Arianami/Czystami/Bogomiłami w latach 400-setnych n.e.. Ten arianizm poza wiarą w Boga Jedynego (Jedność- Ojciec Ojców- Światło Świata) nie miał poza tym z chrześcijaństwem nic wspólnego, a raczej miał tylko tyle co Wiara Przyrodzona Słowian ma z nim wspólnego – Ową Jedność. Z tą dodatkową różnicą, że u nas jest to Jedność w Wielości, a nie jakiś Brodaty Srogi Papa.

O języku germańskim-wandalskim można powiedzieć dokładnie tyle ile tutaj przytoczę, resztę można naciągać jak krótką kołdrę w stronę celtycką, germańską lub słowiańską – równoprawnie w każdą.  Nie widzę więc powodu byśmy my Polacy mieli przyjmować germańską bądź celtycką optykę Wandalów zamiast ich recepcji słowiańskiej. To samo tyczy się postaci ich władców, w tym  postaci Gęsioryka:

„The existing linguistic evidence. There is no record left of a text in the Vandalic language long enough to contain agroup of phrases forming at least one complete sentence. The unfortunate circumstance that no written text in Vandalic has survived (if this language was everactually written down) has certainly not helped draw the attention and interest of scholars over the years toward the language of the Vandals. And, above all, it hassurely prevented our acquisition of sufficient knowledge of this language, whichhowever must have belonged, like Gothic, to the East Germanic group.As is also the case with the language spoken by the Lombards, the limitedexamples of existing Vandalic mostly consist of scattered, isolated words andpersonal names. In a sense, the extant records of the Vandal language are even less,and less important, than those of the Lombard language, since no legal terms are left,no corpus of Vandal laws remain, and no hints of Vandal juridical institutions ortraditions seem to exist. What we have instead are a few religious expressions, veryfew single words mentioned in Latin or Greek texts, and one hundred and fortypersonal names. Owing to the religious debate that took place in North Africa duringthe fifth and sixth centuries between Catholics and the Arian Church of the Vandals, itis not surprising that some of the Vandalic terms we can find in late antique sourcesare related to religious life and Christian liturgy.So the only complete sentence that has been handed down to us is a two-wordreligious formula, the acclamation “Domine Miserere” (in Greek
Κύριε ελέησον, in English “Lord have mercy”), which was rendered as
froia arme in Vandalic. We knowabout this from an anti-Arian tract, written in form of a debate, usually referred to as Collatio beati Augustini cum Pascentio ariano, dating back to the first half of the fifthcentury (approximately between 430 and 450 AD). It is supposed to have beencomposed at Hippo Regius, and was attributed to Vigilius of Thapsus, but actually itsauthor is unknown.”  (http://www.academia.edu/691311/Tracing_the_Language_of_the_Vandals)

Rzeczywiście zgadzam się z autorem tego tekstu, że to bardzo „niefortunne” (powiedziałbym nawet znamienne i dziwne), że nie przetrwało nawet jedno zdanie w języku wandalskim, które można by zanalizować z sensem, a jedyny dokument jaki uchodzi za wandalski JEST po łacinie – „Domine Miserere” (Panie Zmiłuj się). Najsłynniejszym jednak fragmentem wandalskiego jest opisany dosadnie po germańsku na Blogu SKRiBH tekst , jaki znalazł się w artykule (który na blogu polecałem w październiku) br. TUTAJ: Skribh.wordpress.com: 345 (oraz art. powiązane) – Kroniki Historyczne. Język wandalski, czyli język polski…

WIKI;

Język wandalski – wymarły język z wschodniej podgrupy języków germańskich. Blisko spokrewniony z językiem gockim. Używany przez Wandalów w południowej Hiszpanii i Afryce Północnej.

Źródła wandalskiego są bardzo ubogie. Znana jest niewielka liczba imion pochodzących z tego języka. Pewne ślady można też napotkać w dialekcie andaluzyjskim języka hiszpańskiego.

W łacińskim poemacie z 390 r. pojawia się fragment w języku wandalskim:

„eils […] scapia matzia ia drincan!”
Fragment ten można porównać do gockiego zdania „hails! skapjam matjan jah drigkan!”
(„Bądźcie pozdrowieni! Pozwólcie nam wziąć trochę jedzenia i picia!”)

O samym Gęsioryku najlepiej mówią nie tylko jego dzieje i dzieje królestwa Wandalów nad Wisłą (następstwo Piastów jako królów Wandalów, wzmianki o przyjęciu z powrotem Wandali Afrykańskich na polskiej ziemi Ojców), dzieje państwa w Wandaluzji/Andaluzji, Afryce, Sycylii i Sardynii, a potem w Rzymie. Lepiej niż dzieje przemawiają szczegóły, a wśród nich znamienny sposób prowadzenia wojny, jakże dobrze zanany z tradycji Scytów Królewskich i ich potyczek z Cyrusem Wielkim , Dariuszem Wielkim czy Aleksandrem Macedońskim.  Cytuję za Wikipedią:

„W 461 przeciwko państwu Genzeryka wyprawił się cesarz Majorian. Genzeryk, po początkowym bezskutecznym poproszeniu cesarza o pokój, przystąpił do działań zabezpieczających, stosując na wypadek spodziewanej inwazji taktykę spalonej ziemi: pustosząc Mauretanię i każąc zatruwać wszystkie studnie. Zdołał przechwycić rzymską flotę, stacjonującą w porcie Elche. Na wieść o tym cesarz odstąpił od działań inwazyjnych i przystąpił do rokowań. Prawdopodobnie cesarz zobowiązał się do nieponawiania ataków na Kartaginę, w zamian za co król Wandalów wyraził zgodę na pozostawienie w spokoju Italii. Po śmierci cesarza Majoriana (sierpień 461), Genzeryk ogłosił dopiero co zawarty traktat za nieważny.”

Oczywiście widzimy tutaj wielkorzymską skandaliczną narrację, gdyż tak naprawdę cesarz Majorian po utracie na rzecz Wandalów Kartaginy, gdy zebrał się w sobie i uniósł dumą czyniąc przeciw nim wyprawę, został po prostu pokonany na wszelkich frontach, jego flota została rozbita, a on sam nim postawił stopę w Afryce musiał błagać o pokój. Uzyskał go zresztą Rzym na chwilę, bo w połowie 461 roku już go nie było, a Majorian nie żył. Pamiętajmy też, że w 455 roku Gęsioryk po prostu zdobył Rzym-Romę i zrównał miasto z ziemią. Dobrą ilustracją taktyki scytyjskiej stosowanej przez Gęsioryka jest właśnie to całkowite zniszczenie Rzymu, tak że nie podźwignął się on z ruiny już nigdy więcej, a słowo Wandal nabrało znaczenia „niszczyciel” i funkcjonuje W TYM KONTEKŚCIE do dzisiaj. Tak postępowali NA WOJNIE Scytowie/Słowianie/Ariowie, o czym pisze już Biblia.

Od aryjskiego dziwnego „chrześcijaństwa” bez chrztu, bez małżeństw kościelnych, bez biskupów, z wegetarianizmem i ubóstwem jako cnotą, nazwano zresztą ten nurt „chrześcijański” (od początku herezję wywiedzioną ze słowiańskiej Bułgarii) arianizmem, a w epoce kontrreformacji w Polsce z Braćmi Polskimi (nie jakimiś germańskimi, czy frankońsko-albigensowskimi), zwanymi Arianami, rozprawiono się ostatecznie w XVII wieku.  Zacytuję tu Wikipedię, żeby uzmysłowić wszystkim na czym polegał arianizm Braci Polskich, że był on pochodną Wiary Przyrodzonej Słowian:

„Pozycja kobiety w środowisku braci polskich była nieporównywalnie mocniejsza niż pozycja innych protestantek oraz katoliczek. Zgorszenie i zdziwienie opinii publicznej wywoływał fakt, że w zborach ariańskich kobiety często wygłaszały kazania i nauki moralne. Jedną z podstawowych zasad arianizmu było partnerstwo w związku małżeńskim – ani żona, ani mąż nie mogli dominować. ^[7] (Miejsce kobiety w polskim zborze różnowierczym na tle europejskim)

Przed 1658 w Rzeczypospolitej bracia polscy mieli swoje oddzielne cmentarze. Pochówki odbywały się też pod kościołami zamienionymi na zbory. Atrybuty pogrzebowe arian opisuje Zygmunt Gloger w sposób następujący: W prawdziwych grobach arjańskich pod Pińczowem, które rozkopywał Tadeusz Czacki, każdy zmarły miał w ręku tabliczkę z cytatem z 2. listu św. Pawła do Tymoteusza: Scio cui credidi (wiem, komu uwierzyłem). U boku, w butelce dobrze zatkanej, zachowywano opis żywota zmarłego. Podana w opisie Glogera tabliczka w Słowniku geograficznym (Tom VIII, s. 162, hasło: Pińczów) określona jest jako blaszka kruszcowa. Pochówki kryptoarian na terenach Rzeczypospolitej zdarzały się jeszcze w XVIII wieku. Zmarłym chowanym pod kościołami i na cmentarzach katolickich wkładano w rękę zamiast tabliczki ryngraf z napisem na odwrocie łac. Scio cui credidi.

Obecnie największym zachowanym w Polsce miejscem pochówku braci polskich jest tzw. Ariańska Góra w Kosinowie, po zniszczeniu podobnego cmentarza w XIX wieku w Pińczowie i zepchnięciu spychaczami w latach 60. XX w. cmentarza w Rakowie.” (Myślicie, że w 1960 roku jakiś ksiądz zaprotestował przeciw zrównaniu tego cmentarza spychaczami???! Myślicie, że w III RP ktoś zechciał z hierarchów watykańskich wspomnieć o konieczności przywrócenia tego cmentarza i jego uświęcenia?!!!)

Wróćmy jednak do odciętej Nogi Byka czyli Plejad.

Jan Parandowski w przepięknej swojej książce: „Mitologia”, pisze o tym gwiazdozbiorze tak:

Zebrane w gromadkę siedmiu gwiazd, trzymają  się razem Plejady, córki Atlasa. Wszystkie były żonami bogów, wszystkie urodziły sławnych synów, a po chwalebnym życiu przeszły na sklepienie niebieskie, gdzie swoim zjawieniem u Greków zapowiadają wiosnę i czas żeglugi.

Patrzyła na nie również poetka grecka, Safona w pewną noc bezsenną, która wiecznie trwa w jej wierszu:

Zaszedł księżyc i zaszły Plejady

Już północ…..

Na sklepieniu niebieskim zebrano wszystko, co było kiedyś drogie bogom i herosom.

Lutnia, którą Hermes sporządził ze skorupy żółwia; Strzała, którą wypuścił z łuku malutki Apollo; Orzeł, który porwał Ganimedesa; Delfin, ów delfin przemyślny, który namówił oporną Amfitrytę, aby została żoną Posejdona; nawet Osły, których krzyk przeraził gigantów, gdy wpadły między szeregi walczących niosiąc Dionizosa i satyrów.

A tam daleko, po cichych przestworzach żegluje okręt Argo, który wiózł Jazona na wyprawę po złote runo.

Patrząc na północ: Wielka Niedźwiedzica – Za życia była piękną królewną i mieszkała w Arkadii, a nazywała sie Kallisto. Artemida kochała ją bardzo i przyjęła do swego orszaku. Ale dziewczyna nadużyła zaufania czystej bogini i potajemnie widywała się z Zeusem. Gdy Artemida o tym się dowiedziała, zamieniła ją w niedźwiedzicę. Zeus nie mógł znieśc żałosnego widoku swej kochanki, która teraz, pokryta długim futrem, chodziła na czterech łapach i pomrukiwała dziko. Zabrał więc ją do nieba, gdzie błyszczy siedmiu jasnymi gwiazdami. Nieopodal jest konstelacja Małej Niedźwiedzicy, którą Grecy nazywali Kynosura. Była to jedna z piastunek Zeusa. Gdy skończył się bieg jej żywota, wdzięczny wychowanek przeniósł ją na sklepienie niebieskie. Trwa zawsze w jednym miejscu i jako Gwiazda Poranna żeglarzom wskazuje drogę. Między tymi dwiema konstelacjami wije się Smok do wielkiej rzeki podobny, a w otwartej paszczy jarzy się jedna gwiazda biała.

To wszystko zobaczysz nie tylko w Grecji patrząc na nieboskłon, ale również w Krakowie zerkając na północ o północy z Kopca Krakusa, Kościuszki,Piłsudskiego lub Wawelu…….

Najdziwniejsze jest jednak to, że jak patrzysz na Smoka w niebiosach, to na Ziemi widzisz Wisłę, a nad Wawelem w pewnym momencie zatrzymującą się białą gwiazdę.Wygląda to tak, jakby chciała się ukryć w Smoczej Jamie.

Myślisz, że to przypadek ? A skąd się wywodzi legenda o wawelskim smoku?

Gwiazdozbiór Plejad

To Zeus przeniósł je na niebo jako siedem pięknych gwiazd. Plejady, Plejades, to w mitologii greckiej, siedem córek: Elektra, Kelajno, Sterope, Merope, Maja, Tajgete, Alkione – zrodzonych z Atlasa i Okeanidy Ajtry (lub Plejone), siostry Hiad.

Źródło: http://fajnykrzych.blox.pl/2010/09/Gwiazdozbior-Plejad.html

Już w starożytności plejadą zaczęto określać grupę wybitnych twórców, gdyż Plejady były źródłem natchnienia i inspiracji artystycznej oraz religijnej. Psalmista wspomina o słodkim wpływie Plejad. Plejady, to wedle przekonań dawnych Greków piękne boginki, o których wdzięki zabiegali wszyscy. Elektra, Tajgete i Maja były oblubienicami Zeusa, Władcy Nieba, Alkione Posejdona, Władcy Mórz. W Merope zakochali się Syzyf i Ares. Wszystkie siedem panien przeniesiono na firmament niebieski w postaci gwiazd. Jak głosi jedna z legend, słabo z nich świeci zawstydzona Merope, albowiem wychodząc za mąż za zwykłego człowieka Syzyfa, sama stała się śmiertelną, a jej cywilizacja symbolizuje pomniejsze bóstwa nieba, które przechodzą procesy narodzin i umierania. W innej wersji, blada gwiazda Elektry świeci tak słabo, ponieważ nie chce spoglądać na ruiny Troi, miasta założonego przez jej syna Dardanusa.

Mityczny Syzyf – syn Eola był założycielem i królem Efyry – miasta zwanego później Koryntem. Codziennie rano wychodził na taras aby z zadowoleniem przyglądać się swojemu dziełu. Był lubiany przez poddanych a także przez bogów , którzy zapraszali go na olimpijskie uczty. Za jego panowania w Efyrze rozwijał się handel i żegluga. Wedle greckiej mitologii okazał się najprzebieglejszy z ludzi, najsprytniejszy, najbezczelniejszy i najbardziej pozbawiony skrupułów, gdy chciał postawić na swoim. Ożenił się z Merope jedną z Plejad – córek Atlasa i Plejony, Merope, która jako jedyna z siedmiu sióstr poślubiła śmiertelnika. Syzyf stał się bohaterem kilku opowieści ,z których każda jest historią o podstępie.

Jeden z mitów opowiada o tym jak sprytny król odzyskał skradzione mu stado bydła. Złodziejem okazał się Autolikos-sąsiad Syzyfa. Poszkodowany zastanawiał się jak udowodnić złodziejowi winę. Wreszcie zdecydował,że trzeba wyryć na spodzie zwierzęcych kopyt własny monogram. W nocy Autolikos zakradł się po kolejną zdobycz. Następnego dnia Syzyf stanął przed jego domem – doprowadziły go tam oznakowane ślady. Butny, zuchwały chcąc zemstę uczynić jak najdotkliwszą, zakradł się do sypialni córki Autolikosa – Antyklei i uwiódł ją. Stało się to w  przeddzień ślubu dziewczyny. Dzieckiem tych dwojga miał być Odyseusz. Odziedziczony spryt po ojcu bardzo mu się przydał podczas długiego powrotu do domu. Opowieść o tym jak doszło do ukarania Syzyfa ma kilka wersji. Najbardziej znana zaczyna się od momentu gdy Zeus podstępnie porwał Ajgine – córkę Apososa. Syzyf zobaczył ich razem i poinformował ojca dziewczyny. Uczynił to dopiero wtedy gdy Aposos – bóg rzeczny zapewnił, że zaopatrzy Korynt w nowe źródło wody. Wyjawienie tajemnicy Zeusa nie było niczym nowym – Od dawna Syzyf miał opinię plotkarza. Oburzony Zeus postanowił ukarać Syzyfa i wysłał do niego boga śmierci -Tanatosa z poleceniem, aby zabrał go ze świata żywych. Trafił do Hadesu związany przez Tanatosa. Za Syzyfem wstawiła się Persefgina (Persefona? CB), której przychylność zyskał nie szczędząc bogini miłych słów i komplementów.  Jednak, gdy zmarły król powrócił do świata żywych wcale nie zamierzał dotrzymać obietnicy i stawić się ponownie w Hadesie. Od tej pory żył spokojnie i zapomniano o nim. Tak dożył spokojnej starości. Gdy wreszcie umarł – bogowie przypomnieli sobie o jego czynie i by nie uciekł przydzielili mu zadanie – wtoczenie głazu na górę, a gdy już będzie na szczycie miał go spuścić po przeciwległym stoku. Jednak za każdym razem, gdy kamień już niemal sięgał wierzchołka, staczał się i pracę trzeba było zaczynać od nowa. Kara Syzyfa była też ciosem dla jego żony Merope.

Zeus zmienił Plejady w gwiazdy, ratując je przed pościgiem Oriona. Odtąd pojawiają się na nocnym niebie. W czasach antycznych zauważono, że jedna z gwiazd zniknęła i nie pokazała się więcej. Mitografowie ocenili, że to Merope zawstydzona i upokorzona tym, że jej mąż został ukarany jak przestępca , opuściła swoje miejsce na niebie. Praca Syzfa miała trwać bez końca – była ciężka i bezsensowna, stąd dziś określenie Syzyfowa praca, czyli ciężka i nieskończona, bezsensowna. Syzyf stał się symbolem męczennika.

Mity greckie mówią też o niezwykłym losie potomków Syzyfa. Następcą ojca na tronie został Glaukos – najstarszy syn, który pewnego razu napił się wody ze źródła nieśmiertelności – rzucił się w morze i stał się morskim bóstwem. Wnuk Syzyfa – Bellerofont wielce mężny i urodziwy dosiadał niezwykłego konia Pegaza…

A co na to Rzym ? Roma przecież kojarzy się z siedmioma wzgórzami, czyli Plejadami, które co noc zawieszają się nad Rzymem. Kiedy Orion wstaje  nad Rzymem, to gwiezdne córki Atlasa przesuwają się dokładnie w miejsce wzgórz oznaczonych nazwami Plejad. Myślicie, że to też  przypadek? Żadne miasto na świecie nie jest tak dokładnie zbudowane pod gwiazdozbiory, jak Roma. Począwszy od watykańskiego placu, a kończąc na Castel Gandolfo oddalonym od Rzymu o 30 kilometrów. Rzym (Roma), to miejsce, gdzie zakodowano proroctwo Oriona. Czy nasz papież o tym wiedział? A może to Temples, czyli Templariusze? Żadne miasto na świecie nie jest tak geometrycznie poukładane, jak Rzym (Roma). Ta geometryczna łamigłówka rozpoczyna się od słynnych 7 wzgórz, a kończy na watykańskim wzgórzu.To nad Rzymem rozgrywa się co noc gwiezdny spektakl w wykonaniu Syriusza, Oriona, Byka i Plejad….

Rozwiązanie tej łamigłówki – http://kodwatykanu.blox.pl/html

Fanatyczny protestant, wybitny biblista pokazuje symbole Wawelonu (Babilonu) w mieście Roma

ISIS (IZYDA), HORUS, SET

https://www.youtube.com/watch?v=0lEavi7S2Ro

https://www.youtube.com/watch?v=jZCXL6NhcSc

Co wiedzą Czesi a co się Polakom nie śni – Starověké Plejády jako nebeské sedmero

Mezi nejnápadnější skupenství hvězd, dříve považované za samostatné souhvězdí, patří bezesporu Plejády. Již ve starověkých písemných dokladech je jim věnována velká pozornost. Dozvídáme se tak, jakou úlohu sehrávaly Plejády v astronomii, a tím i v běžném životě tehdejších lidí. Plejády na rozdíl od jiných významných seskupení hvězd mají i své výjimečné postavení na obloze. Stojí totiž nejen v dráze Měsíce, který je po dobu necelých pěti let téměř každý měsíc pravidelně zakrývá, ale také v místě, kde má Mars zastávku a někdy dokonce jeho dráha vytvoří smyčku právě kolem Plejád. Podívejme se blíže na vztah Plejád, Měsíce a Marsu ve starověké Mezopotámii a srovnejme tento přístup se starořeckou astronomií.

Otevřená hvězdokupa M45 (Plejády), souhvězdí Býk

Podle staré mezopotamské literární skladby Enúma eliš se bůh Marduk utkal v boji o moc s pramáti bohů Tiámat. Porazil ji, roztrhl vedví a z jedné poloviny jejího těla vytvořil nebesa. Na nich uspořádal v souhvězdí hvězdy, podoby velkých bohů.

Z mnoha dalších písemných dokladů víme, že planety a stálice byly ve starověké Mezopotámii považovány za jakési obrazy bohů, nejednalo se ale o identifikaci v podobě inkarnace. Před nebeskými tělesy se stejně jako před sochami významných představitelů pantheonu odehrávaly rituály, uzavíraly smlouvy a jejich jména máme uchována v řadě modliteb.

Sebettu, tedy „Sedma“, Plejády, patří k souhvězdím doloženým v bohoslužebné praxi již v 2. tisíciletí před Kristem. Často se objevují ve společnosti Síria, Orionu a planet Marsu nebo Saturnu. Jednou jsou Plejády citovány v souvislosti s takzvanou modlitbou „pozdvižených rukou“, jindy se objevují v textu zaklínání proti neznámým zlům a proviněním Šurpu („Spálení“).

Sebettu (Plejády)

Plejádám byla věnována pozornost i v mezopotamských sbírkách prvních starověkých astronomů. Počátkem 1. tisíciletí před Kristem nebyl například v hvězdářských kruzích zodiak zavedenou praxí, a tak se polohy planet a Měsíce určovaly především za pomoci jiných vybraných souhvězdí. K těmto „bohům stojícím v dráze Měsíce“ patřily také Plejády.

V mezopotamském příběhu o bohu války Errovi čteme, že Sebettu je plné hrůz, děsí lidské i božské plémě a jeho dech se podobá smrti. Každý ze „Sedmy“ vykazuje skutečně hrůzné atributy:

„Anu, vládce bohů, oplodnil zemi. Sedm bohů mu zrodila a on je Sebettu nazval jménem. Před ním stojí, on určil jejich osud. Prvního přivolal a dává příkaz: Kdekoliv se rozzuříš a kam přijdeš, nechť protivníka nemáš! Druhému praví: Jako oheň hoř, plápolej jako plamen! Třetímu praví: Vezmi na sebe podobu lva, kdo uvidí tě, ať zničen je! Čtvrtému praví: Když nesou tvé zbraně zuřivé, i hora nechť se zřítí! Pátému řekl: Jak vítr se proháněj a zkoumej svět! Šestému nařídil: Nahoře i  dole přecházej, nikoho nelituj! Sedmého naplnil jedem zmije, jenž život drtí. Když Anu všem Sebettu osud určil, dal je Errovi, hrdinovi bohů: Nechť ti pomáhají!“

Sbírka zaklínání „Zlí démoni Utukku“ ztotožňuje Sebettu s démony přebývajícími na pustých místech, na horách, ale také v hrobech. Sebettu podle mezopotamské mytologie zplodil nejvyšší bůh Anu se zemí, určil jejich osud a odevzdal je jako pomocníky bohu Errovi. Tento bůh boje, moru a zkázy byl blízký bohu Nergalovi, často s ním doslova splýval. Nergal vykazoval vedle rysů válečnického božstva také charakter podsvětní. K Errovi jej vázala zejména astrální symbolika, byl totiž ztotožňován s hvězdou Salbatánu, planetou Mars. Stejně jako v případě Plejád, i působení Marsu bylo spojováno s neblahými a katastrofickými jevy. Jeho záře byla například považována za příčinu morových epidemií.

K dalším neblahým znamením na hvězdném nebi patřila ve starověké Mezopotámii zatmění Měsíce. Byla předpovídána pomocí věšteb z jater nebo olejových skvrn, ale také v reakci na neobvyklé nebeské jevy (pokud se například nový Měsíc objevil příliš brzy nebo byl nezvykle velký). Zatmění Měsíce, ale také Slunce, byla pečlivě pozorována, protože byla považována za předzvěst nešťastných událostí zejména v okruhu panovnických osob a nepřátel země. Zlo, které se zatměním Měsíce přicházelo, mohla zmírnit pouze přítomnost planety Jupiter v jeho průběhu. Zatmění byla v mytologické rovině vysvětlována přítomností Sebettu v blízkosti Měsíce. Proti měsíčnímu bohu je posílá otec Anu. „Sedma“, Plejády, se rozpojí, obklíčí nebohého Sína a úplně jej zastíní.

Úplné zatmění Slunce

Pro staré Mezopotamce tedy byly Plejády démonickým souhvězdím přinášejícím neštěstí a utrpení. Byly spojovány s válečným ohrožením a chorobami postihujícími lidstvo i zvířata. Doprovázely hrozivého Erru a ohrožovaly měsíčního boha, který byl v souvislosti se svým astrálním obrazem spojován s periodicitou přílivu a odlivu, plodností člověka, hospodářských zvířat a rostlin a připodobňován k periodám lidského života v podobě zrodu, dorůstání, ubývání a smrti.

Pro Řeky byly naopak velmi důležité první východ a poslední západ Plejád. První uzření na východě těsně před svítáním uprostřed května signalizovalo začátek žní a příznivou dobu pro plavbu. V září, kdy Plejády naposledy zapadaly, nastávala doba dešťů, mořských bouří a čas nové setby.

Plejády (pleiades) jsou v řecké mytologii nebeské nymfy plodnosti, dcery Títána Atlanta a Okeanovny Pléiony (podle jiných bájí byla jejich matkou Aithra a sestry Hyady). V řeckém bájesloví se uvádí sedm Plejád: nejstarší Máia, Élektra, Taygeté, Alkyoné, Kelainó, Steropé (někdy též Asteropé) a Meropé. Vypráví se, že bohyně Artemis zazlívala Óríónovi, že pronásledoval z milostné touhy její průvodkyně Plejády, které před ním prchaly boiótskými lučinami, až se Zeus slitoval a proměnil je v holubice. Nakonec však pronásledované i pronásledovatel skončili jako souhvězdí. Plejád je sice sedm, ale zřetelně je pozorovatelných jen šest; není prý vidět Meropé.

Artemis, dcera Dia a Léty

I když bychom mohli o každé z Plejád vyprávět svůj vlastní mýtus, obrátíme se na Meropé, tu která jediná z nich je smrtelná.

Meropé byla manželkou Sísyfa a porodila mu syny Glauka (zelený jako moře), Ornytióna a Sinóna. Když Zeus nařídil, aby Sísyfos byl odveden do Hádu za zradu Dia při únosu Aigíny, Sísyfos zajal Smrt (Thanatos) a spoutal ji, až ji po dlouhé době osvobodil Árés. Smrt ihned zabila Sísyfa; ten však ještě předtím rozkázal Meropě, aby ho nepohřbívala. Persefonu přemluvil, aby mu dovolila vrátit se na svět. Nechtěl se však znovu vrátit do podsvětí, kam ho násilím dovlekl Hermés, a od té chvíle začal Sísyfův trest. Meropé se styděla, že její manžel je jako zločinec v podsvětí, proto opustila šest sesterských hvězd Plejád a od té doby nebyla již nikde spatřena. Současné pojmenování hvězd tomu ale neodpovídá.

Na rozdíl od mezopotamské tradice se v antickém pojetí nesetkáváme s tak příkrým vztahem zosobněného Marsu (pro Řeky Árés, pro Římany Mars) či Měsíce (pro Řeky Selené, pro Římany Luna) a Plejád. Odraz jejich setkávání lze vystopovat, spíše však v rovině vedlejších mýtů. Řekové ani Římané totiž nekladli tak velký důraz na kult nebeských těles, se kterým jsme se setkali u astrálního náboženství Předního východu. K přímému propojení planet a bohů dochází až v hellénismu, a římské pojetí astronomie a mytologie je toho důkazem.

Árés, v řeckém bájesloví syn Diův a Héřin, byl bohem lítého boje; jeho družkami byly bohyně vražedné války Enýó a bohyně sváru Eris. V Áreově družině byli i Deimos (Děs) a Fobos (Hrůza), které Áreovi porodila bohyně Afrodíté. Téměř všichni bohové Área nenáviděli, dokonce i  jeho otec, vševládný Zeus; výjimkou byla bohyně Afrodíté, která s Áreem podváděla svého manžela Héfaista, a vládce podsvětí Hádés, ke kterému přicházely duše padlých bojovníků. Árés sídlil v Thrákii, v drsné zemi, která odpovídala jeho svárlivé povaze. Umělec Héfaistos přistihl svou ženu Afrodítu při nevěře s Áreem, oba nevěrníky chytil do jemné kovové sítě a vydal je posměchu bohů. Afrodíté porodila Áreovi Deima, Foba a Harmonii, jejíž chůvou byla právě Plejáda Élektra. Dalšími jejich dětmi byl pozdější zakladatel Théb, král Kadmos, okřídlený Erós a Anterós. Árés nikdy nedbal řádu a zákona, ba přímo jimi opovrhoval. Nezastavil se ani před vraždou. Zabil Bellerofóntova syna Ísandra a dokonce i Poseidónova syna Hellirhothia. Zeus soudil Área v Athénách na pahorku Areopagu, ale Árés byl osvobozen pro nedostatek svědectví.

Árés

Mars byl pro Římany bohem zemědělství a války, synem Iova a jeho ženy, bohyně Iunony. Byl po Iovovi nejpřednější a nejuctívanější římský bůh. Proto byl též pokládán za otce římského národa. Dcera krále Numitora Rhea Silvia porodila Martovi dvojčata Romula a Rema. Mars byl vůdcem v četných válkách, takže před započetím válečného tažení žádali vojevůdcové Marta vždy o pomoc. Mars měl několik chrámů v Římě. V dobách největší tísně římský národ sliboval Martovi posvátné jaro. Fraters Arvales, bratři Arvalští, prosili v květnu boha o ochranu polní úrody. K jeho poctě byl zasvěcen měsíc březen (Martius), jímž původně začínal římský rok.

Seléné byla oficiální bohyní Měsíce; jejím otcem byl Títán Hyperión a matkou Títánka Theia; jejími sourozenci jsou bůh slunce Hélios a bohyně jitřního jasu Éós. Seléné vystupuje z Ókeanu, jede na voze taženém dvojspřežím a rozdává světu své blahodárné světlo. Latinský název Luna přešel do češtiny. Ovšem v běžném životě Řeků nacházíme ve spojitosti s uctíváním Měsíce mnohem častěji kult bohyně Artemis. Uctívání Měsíce nebylo v Římě tak rozšířené jako u Řeků, kteří vytvořili celý samostatný kult. Římanům připadala Luna tajemnější než Slunce, nejdříve se ji tedy kořili jen jako nebeskému tělesu. Proto měla Luna poměrně málo chrámů. V pozdějších dobách Římané i u Luny přejali řecký kult.

Z uvedeného textu je tedy zřejmé, že starověký svět pohlížel na Plejády jako na skupenství zásadně sedmi hvězd, které více či méně ovlivňovalo pozemský život. Po stránce agrární, jak jsme viděli v případě starověkého Řecka, nebo na poli věštebném, což dokládají pozorování Plejád prvními mezopotamskými astronomy. Byli jsme rovněž svědky přerodu nahlížení na Plejády, které se z mužských démonických bytostí staly ženskými éterickými nymfami v podobě holubic.

Marie Benediktová, Petra Písařová

Tłumaczenie luźne fragmentu:

Starożytne Plejady jak siedem niebios

Wśród najbardziej znanych skupisk gwiazd znajdują się Plejady, które wcześniej uznawane były za oddzielną konstelację. Już w starożytnych pismach poświęca się im wiele uwagi. Dowiadujemy się z nich jaką rolę odgrywały Plejady w dawnej astronomii, a zatem w codziennym życiu ówczesnych ludzi. Plejady, w przeciwieństwie do innych głównych zgrupowań gwiazd zajmują wyjątkową pozycję na niebie.
Znajdują się nie tylko na drodze Księżyca, który prawie co miesiąc przechodzi przez nie regularnie, ale także znajdują się w miejscu, w którym Mars, czasem nieaml się zatrzymuje tworząc w swej drodze pętlę wokół Plejad. Przyjrzyjmy się bliżej w związkowi Plejad, Księżyc i Marsa w starożytnej Mezopotamii. Pozwoli nam to porównać podejście do nich ze starogrecką astronomią.

M45
Gromada otwarta M45 (Plejady), gwiazdozbiór Taurus

 

Według starożytnych mezopotamskich Baji Enuma Elisz jest bogiem, którego Marduk stworzył w walce o władzę z Pramatką Tiamat (Tiamat-Ciemność/Nicość = Nica; CB). Uderzył ją tak, że rozerwał na pół i jedna połowa jej ciała utworzyła niebiosa. Na nich ułożył w konstelacjach gwiazdy na podobieństwo boskich postaci.

Z wielu dalszych pism dokładnie wiemy, że planety i gwiazdy stałe były w starożytnej Mezopotamii uważane za obrazy postaci bogów, ale nie były one uczłowieczone. Przed ciałami niebieskimi, jak przed posągami wielkich bogów w panteonie odbywały się obrzędy zawierano umowy, modlono się a ich imiona zapisane są w wielu modlitwach…

(Tak więc modlono się pod gołym niebem na świętych wzgórzach – co jest i zwyczajem słowiańskim, które to wzgórza następnie na nizinach pustynnych zastąpiono zikkuratami i piramidami imitującymi góry i wzgórza święte, a w końcu kamiennymi świątyniami, które także imitują góry, ale ludzie weszli do ich wnętrza odcinając się niejako od przyrody. Wyciągam z tego wniosek, że panowało duże przywiązanie do idei, iż ze wzgórza świętego, lub ze szczytu góry przemawia się do bóstwa i nawiązuje się z nim kontakt. Ze wzgórza jest bliżej do Nieba, a tam wszystkie ludy Ziemi lokują obecność bóstw – Najwyższych Sił Przyrodzonych, Żywiołów i Mocy, Kirów i Dzięgli-Działów a wreszcie Jedynego-Jedności. W ten sposób modlono się zapewne pierwotnie wszędzie tam gdzie występują wzgórza i góry. Źródłem tego obyczaju nie były na pewno płaskie przestrzenie Sumeru, Mezopotamii, Egiptu, Asyrii i Babilonu. Mógł nim być Kaukaz, Dach Świata, Himalaje, Ural, Pireneje, Alpy i Karpaty, Bałkany lub północnoafrykański Atlas. CB).

Sebettu, „Siódemka”, Plejady to jedna z konstelacji potwierdzonych w praktyce liturgicznej już w 2. tysiącleciu p.n.e.. Często pojawiają się one w towarzystwie Syriusza, Oriona i planet Mars i Saturn. Plejady są cytowane w związku z tak zwaną modlitwą „Odwróconej Ręki” (Odwrócona Ręka – zwierciadlane odbicie; CB), często pojawiają się też w zaklęciach obronnych przed nieznanym złem i występkami Szurpu ( „Spalenia”).

Sebettu – Siódemka

Sebettu (Plejady)

 

Na Plejady zwrócono uwagę w pierwszych mezopotamskich zbiorach pism starożytnych astronomów. Na początku 1 tysiąclecia p.n.e., na przykład, nie było w Zodiaku astronomicznych znaków ustalonych praktyką, i pozycję planet i Księżyca wytyczano przede wszystkim względem innej wybranej konstelacji stanowiącej emanację określonej Siły Boga. Te siły boskie, ci „bogowie stojący na drodze Księżyca” to były również Plejady (Welesożary-Kuraki; CB).

W mezopotamskiej przypowieści o bogu wojny Errow czytamy, że Sebettu napełnia grozą ludzkie i boskie plemię, a jego oddech jest jak śmierć. Każdy z „Siedmiu” posiada straszliwe atrybuty:

„Anu, władca bogów, zapłodnił Ziemię. A ona zrodziła mu Siedmioboga i nazwał „go” Sebettu. Stojąc przed nim, nakreślił mu przeznaczenie. Pierwszej z Siedmiu Postaci wezwanej przed swoje oblicze rzekł: Gdziekolwiek się ruszysz i przed kim nie staniesz tego zwyciężysz! Drugiej rzekł: Pal niczym ogień, przepalaj niczym płomień! Trzeciej nakazał: Przybierz postać lwa, a kto cię takim zobaczy ten będzie unicestwiony! Czwartej powiedział: Uderz swą bronią w górę a ona się zawali! Piątej nakazał: Pędź niczym wiatr i zdzieraj zasłony! Szóstej rzekł: Idź górą i dołem, nad nikim się nie zlituj! Siódmą wypełnił jadem żmii, który morzy wszelkie życie. Gdy Anu nadał przeznaczenie wszystkim postaciom Sebettu, podarował go do pomocy Errowowi, bohaterskiemu bogowi wojny.”

Zbiór zaklęć przeciw „złym demonom Utukku” identyfikuje Sebettu z Duchem Pustyń i Gór oraz Kurhanów. Errow, Bóg Wojny, Zarazy i Zniszczenia był bliski Bogu Nergalowi, często ich drogi się zbiegały. Nergal eksponowany jest jako Bóg Wojowników, ale posiada również cechy boga podziemnego. Errow związany jest szczególnie z astralną symboliką gwiazdy Salbatánu (Tan z Szablami, Tańczący z Szablami-Szybłami, Szybłotan  CB), planetą Mars. Gdy Mars znajdował się w Plejadach (Welesożarach/Kurakach CB) jego działanie było szczególnie szkodliwe i prowadziło do katastrofalnych skutków. Blask tej gwiazdy na przykład, był uważany za przyczynę zarazy.

Inny złowieszczy znak z nieba gwiaździstego w starożytnej Mezopotamii to zaćmienia Księżyca/Miesiąca. Złowróżbne wieszczby przepowiadano ze zwierzęcych wnętrzności, z wątroby, z plam oliwy, ale także obwieszczały takie niekorzystne wydarzenia niezwykłe niebieskie zjawiska (takie jak nów, który przyszedł zbyt wcześnie, lub był wyjątkowo długo). Nie tylko zaćmienie Księżyca stanowiło zły znak, pilnie obserwowano też Słońce, gdyż uznawano jego zaćmienia za zwiastunem niefortunnych zdarzeń związanych szczególnie w osobami królewskimi z wrogami kraju. Zło nadchodzące przy zaćmieniu Księżyca, mógł złagodzić jedynie swoją obecnością w jego  trakcie Jowisz. Zaćmienia były w mitologii tłumaczone obecnością Sebettu w pobliżu Księżyca. Przeciwko Bogu Miesięcznemu wysyłać miał Sebettu sam  Ojciec Anu. Sebettu rozpoczynał ubogie miesiące całkowitej suszy.

Całkowite zaćmienie Słońca

Dla starożytnych Mezopotamczyków Plejady-Sebettu były więc upiorną konstelacją, przynoszącą nieszczęście i cierpienie. Były one związane z zagrożeniami wojennymi i chorobami ludzi i zwierząt. Ich pojawieniu się towarzyszyła złowieszcza i groźba Errowa w stosunku do Boga Księżyca, którego astralny obraz skojarzono z okresowością przypływów, płodnością u ludzi, zwierząt gospodarskich i roślin oraz oraz utożsamiano z okresami życia ludzkiego w postaci narodzin, dojrzewania, pełni, starości i śmierci.

Grecy wręcz przeciwnie bardzo ważny pierwszy wschodnim i zachodnim ostatnich Plejad. Uzření pierwszy na wschodzie tuż przed świtem w środku maja zasygnalizował początek żniw i korzystny czas dla żeglugi. We wrześniu, gdy Plejady ostatnia napad wystąpił godzin deszcz, morze w czasie burzy nowego sadzenia.

Plejady (Plejady) to w mitologii greckiej nimfy niebiańskie płodność córek Titania Atlanty i Okeanovny Pléiony (według innych mitach Aithra była ich matka i siostry Hyades). W mitologii greckiej, siedem Plejady: najstarsza Maia, Electra, Taygete, Alkyone, Kelainó, STEROP (czasami Asterope) oraz merope. Mówi się, że bogini Artemis zazlívala Orion, że ścigany z jej miłosnych Plejad pragnienia prowadzących zanim uciekł łąki Boeotian aż Zeus zlitował i przekształcić je w postaci gołębicy. Ostatecznie jednak, że prześladowani i prześladowcy wykończone w konstelacjach. Plejady to rzeczywiście siedem, ale tylko sześć jest wyraźnie zauważalny; Nie patrz Merope powiedział.
Artemis
Artemis, córka Zeusa i Leto

Chociaż możemy o każdej z Plejad powiedzieć własnego mitu, zwróciliśmy się do Merope, którzy są jednym z nich jest krytyczny.

Merope była żoną Syzyfa, a ona urodziła mu dzieci jaskry (zielone jak morze), Ornytióna i sinon. Gdy Zeus nakazał Syzyf został zabrany do Hadesa, Zeusa za zdradę uprowadzenia Egina, Syzyf niewoli śmierci (Tanatos) i związał ją z nią po długim czasie uwolniony Ares. Śmierć natychmiast uśmiercić Syzyfa; Ale wciąż nakazał Merope mu nepohřbívala. Persefona przekonać do niech wrócić do świata. On jednak nie zwrócić je do podziemi, gdzie został przymusowo przeciągnięty Hermes, i od tego momentu zaczął Sisyfův karę. Merope był zawstydzony, że jej mąż jest półświatkiem, więc zostawiła sześć siostra gwiazdy Plejad, i od tamtej pory nie został zaobserwowany w dowolnym miejscu. Obecna nazwa gwiazdy, ale nie odpowiedział.

W odróżnieniu od tradycji mezopotamskiej w starożytnej koncepcji zlekceważymy tak strome relacja wcieliła Mars (Ares dla Greków, Rzymian Mars) lub miesięcy (dla Greków Selene Luna do Rzymian) i Plejad. Odbicie można przypisać do ich spotkania, ale raczej na poziomie od mitów. Grecy, ani Rzymianie, ponieważ nie pytając tak duży nacisk na kulcie ciał niebieskich, z którymi spotkaliśmy się w astralnym religii Bliskiego Wschodu. Bezpośrednie połączenie z planet i bogów tam aż hellenistą i rzymskiej koncepcji astronomii i mitologii to potwierdza.

Ares w mitologii greckiej, syn Zeusa i Hery od Bóg był wściekły walki; jego towarzysze były mordercze wojny bogini Enyo i bogini niezgody Eris. Ares świta byli Deimos (Terror) i Phobosa (Fright), która urodziła się bogini Afrodyty, Aresa. Prawie wszyscy bogowie Área znienawidzony nawet przez jego ojca, Zeusa vševládný; Wyjątkiem była bogini Afrodyty, którego Áreem zdradziła męża Hefajstosa, i władca podziemi Hadesa, który przyszedł, aby dusze poległych wojowników. Ares mieszkał w Tracji, w trudnych kraju, który odpowiada jej kontrowersyjnej natury. Wykonawca Hefajstos złapał żonę w cudzołożnego romansie z Aphrodite Áreem, zarówno przestępców złowionych w cienkiej metalowej siatki i wydał kpiny z bogów. Afrodyta urodziła Ares Deimos, FOBA i harmonii, pielęgniarka właśnie Plejada Elektro. Ich inne dzieci były później założyciela Teb króla Kadmosa, skrzydlatego Erosa i Anterosa. Ares nie zignorował porządek i prawo, a nawet, że ich nienawidzi. Wyciąga się do zabójstwa. Syn Bellerofóntova zabity Isandra a nawet syna Posejdona Hellirhothia. Zeus oceniany obszar na Areopagu w Atenach na wzgórzu, ale Ares został uniewinniony z braku dowodów.

Mars był bogiem rolnictwa i Rzymianie wojennej Iova syna i jego żony, bogini Iunony. Był po Iovovi najważniejsze i najbardziej czczona rzymskiego boga. Dlatego uznano również ojcem ludu rzymskiego. Córka króla numitor Rea Sylwia urodziła bliźnięta Marsjanie Romulusa i Remusa. Mars jest liderem w licznych wojen, więc przed rozpoczęciem kampanii zażądał vojevůdcové Marta zawsze pomaga. Mars miał kilka świątyń w Rzymie. W czasach największym niebezpieczeństwie rzymskiego narodu obiecał Mars świętej wiosnę. Bracia Arvales bracia ārvalstu błagali Niech Bóg do ochrony upraw polowych. Na jego cześć została poświęcona marcu (Martius), który pierwotnie rozpoczął Roman roku.

Selene była oficjalna bogini księżyca; Jej ojciec był matką Titan Titan Hyperion i Theia; rodzeństwo są Helios bóg słońca i Eos bogini jasność świtu. Selene wyłania Okea, jazda na rydwanie zaprzężonym Pary świat i dystrybuuje swoje korzystne światło. Łacińska nazwa Luna wszedł do Czech. Ale w prawdziwym życiu Grecy są w związku z kultem księżyca częściej kult Artemidy. Księżyc kult był tak powszechne w Rzymie jak Grecy, który stworzył cały osobny kult. Rzymianie Luna wydawała się bardziej tajemnicza niż światło słoneczne, dlatego jest czczony jako jedynego ciała niebieskiego. Dlatego sporo świątyń Luna. W późniejszych czasach Rzymian i na Księżycu podjął grecki kult.

Z powyższego tekstu jest oczywiste, że starożytny świat oglądany Plejady jako stan, w sposób zasadniczy siedmiu gwiazd, które są mniej lub bardziej wpłynęły na ziemskie życie. Po agrarnej, jak widzieliśmy w przypadku starożytnej Grecji, czy proroctwa w tej dziedzinie, o czym świadczą obserwacje Plejad mezopotamskich pierwszych astronomów. Byliśmy również świadkami metamorfozy patrząc na Plejad, że męskiej demoniczne istoty stają się kobiece, zwiewne nimfy w postaci gołębicy.
Marie Benediktová, Petra Písařová

Hesperydy strzegą Ogrodu ze Złotym Jabłkiem (Rajec)

Hiady (Byk)

Orzyjon-Orion – Orzy Jąt

Orion (gr. Ὠρίων Ōríōn, łac. Orion) – w mitologii greckiej piękny, dzielny myśliwy beocki o wielkiej sile, olbrzym o niezwykłej urodzie, syn Posejdona i Euriale (jedna z trzech sióstr Gorgon) lub Hyrieusa z Beocji, mąż Side strąconej do Tartaru przez Herę. Został oślepiony przez króla Ojnopiona za to, że chciał poślubić (lub według innej wersji – znieważyć) jego córkę Merope. Wzrok odzyskał dzięki promieniom słonecznym. Zakochana w Orionie bogini Eos przeniosła go na Delos, gdzie zginął od ukąszenia wielkiego Skorpiona nasłanego przez boginię łowów Artemidę za próbę jej zgwałcenia (w innej wersji obraził boginię i zginął od jej strzał). Prześladował śliczne nimfy Plejady (zwiastunki dobrej pogody) i Hiady (zwiastujące złą pogodę) tak długo, aż uprosiły Zeusa, by je przemienił w jakieś zwierzęta. Zeus uczynił zadość ich prośbie i zamienił je w gołębie, a później w skupisko gwiazd na niebie, zwane dziś Plejadami. Wszystkie te siostrzane gwiazdy leżą w obszarze gwiazdozbioru Byka.

Orion wprawdzie zmarł, ale został przeniesiony przez bogów między gwiazdy (gwiazdozbiór Oriona) wraz z psami Syriuszem i Procjonem oraz ze Skorpionem atakującym jego piętę.

W sztuce przedstawiany jest jako myśliwy z tarczą w jednej ręce, maczugą w drugiej i mieczem przy pasie. Na nieboskłonie broni się przed szarżującym Bykiem. Mit o Orionie inspirował przez wieki artystów; stał się tematem utworów poetyckich, muzycznych (opery — m.in. P.F. Cavallego) i dzieł plastycznych.

Procjon, Procyon (α CMi) – najjaśniejsza gwiazda w gwiazdozbiorze Małego Psa.

Jest jedną z najbliższych nam gwiazd, znajdującą się w odległości zaledwie ok. 11,46 roku świetlnego od Układu Słonecznego. Nazwa tej gwiazdy wywodzi się z języka greckiego i wyraża fakt, że Procjon wschodzi nieco wcześniej niż gwiazda Syriusz w pobliskim gwiazdozbiorze Wielkiego Psa. Procjon jest gwiazdą podwójną, której główny składnik jest podolbrzymem o żółtobiałym zabarwieniu. Moc jego promieniowania ok. 7,73^[2] razy przewyższa moc promieniowania Słońca. Towarzyszem Procjona jest biały karzeł, obiegający go w ciągu 40,82^[2] roku. Jego masa stanowi 0,6 masy Słońca^[2], a średnica jest 100 razy mniejsza od średnicy naszej Dziennej Gwiazdy. Na niebie odnajdziemy jeszcze jednego towarzysza Procjona, z którym tworzy on parę optyczną.
Już w 1844 roku Friedrich Wilhelm Bessel postulował, że Procjon posiada towarzysza, jednak dopiero w 1896 roku zostało to potwierdzone obserwacjami wykonanymi w Obserwatorium Licka należącym do Uniwersytetu Kalifornijskiego.

Procjon jest ponadto jedną z gwiazd tzw. trójkąta zimowego, który oprócz niego tworzą Syriusz z Wielkiego Psa i Betelgeza z Oriona.

Nazwa i związane z nią legendy

Z Procjonem wiąże się sporo legend w różnych wariantach. Niektórzy autorzy widzą w nim psa ze sfory Oriona, towarzyszącego razem z Syriuszem swojemu panu na niebie. Inne legendy nie wykluczają możliwości, że Mały Pies jest jednym z psów samej bogini łowów, płodności i Księżyca – Artemidy. Według innych mitów, jest to pies z orszaku łowieckiego Akteona, syna Autonoe, córki króla Teb. Ten zapalony myśliwy trafił pewnego razu do jaskini, w której kąpała się Artemida. Za to, że ujrzał ją nagą, Artemida przemieniła Akteona w jelenia i zaszczuła własnymi psami na śmierć. Egipcjanom gwiazdozbiór przypominał boga umarłych Anubisa, którego przedstawiano w postaci człowieka z głową szakala, natomiast Arabom i Rzymianom – szczenię.

https://youtu.be/xShKQaiZ5KU

PLEJADY

Główne Gwiazdy Plejad

Mitologia i ezoteryka Plejad

Huna – Duchowe dziedzictwo rodem z Plejad

Tradycja hawajska HUNA liczy sobie kilka tysięcy lat. Jedyny w swoim rodzaju masaż Lomi Lomi Nui, bardzo podobny do masaży ajurwedyjskich, jest wytworem cywilizacji i kultury, które kwitły na długo przed pojawieniem się cywilizacji europejskiej. HUNA według Hawajczyków pochodzi od mieszkańców gromady gwiazd – Plejad, skąd przybyli ich Przodkowie – Menehune czy Menahune określani także jako leśni ludzie Nawao, czasem uważani za osobne plemię. Wiedzę Huny wedle hawajskich legend przyniesiono z Plejad na kontynent Mu, zwany Drugą Ojczyzną, drugim domem, po hawajsku Lua-Nu’u. Został on zatopiony na południowym Pacyfiku w czasie wojennej katastrofy. Plejadanie przybyli na Ziemię i inną planetę w układzie słonecznym na długo przed powstaniem cywilizacji Atlantydy. Plejady to pierwsza Ojczyzna, pierwotny dom Menehune, czy Menahune, bo to właściwie „siedziba Matki”. Huna to w swej istocie dar boskich ludzi z Plejad, po hawajsku Na-huihui-o-makali’i dla ewolucyjnego wzrostu ludzkich istot na Ziemi.

Menehune – Kahuna Menahune

Polinezyjczycy twierdzą, że cała wiedza Huny przybyła na wyspy Pacyfiku wraz z Duchowymi Istotami z Plejad – zwanymi Menehune (Menahune), co znaczy ‘Ludzie o tajemnej mocy’ albo Nawao czyli ‚Leśni ludzie’, ponieważ kryli się zamieszkując w dziewiczych, pierwotnych lasach, pośród dzikiej przyrody. Plejadanie to boska rasa istot ludzkich, bardzo zaawansowana duchowo, zdolna do stosowania magicznych mocy, a także zaawansowanych technologii, jak loty kosmiczne. Według wierzeń polinezyjskich Przybysze z MATARIKI jak brzmi u Maorysów polinezyjska nazwa Plejad osiedlili się wśród rdzennych ludzkich mieszkańców Polinezji, a następnie przekazali im zasady harmonijnej koegzystencji z kosmosem, z naturą, z drugim człowiekiem, ze zbiorowością i z własnym Przeznaczeniem. Wiedza ta jest ukryta wręcz w DNA rdzennych mieszkańców Polinezji i przekazywana następnym pokoleniom przez szamańska arystokrację rodową.

Plejadanie którzy przetrwali atak demonicznych gadzich istot rozprzestrzenili się po świecie zakładając centra pod rozwój przyszłych ludzkich cywilizacji. Strażnicy starożytnej wiedzy plejadańskiej czy raczej tego, co z niej pozostało istnieją współcześnie jako szamani Maorysów na Nowej Zelandii, tak samo jak kahuni na Hawajach. Menehune potrafili budować rurociągi i kanały nawadniające, wielkie posągi, piramidy i inne okazałe budowle. Menehune byli ekspertami w nawadnianiu pół i budowie stawów rybnych, potrafili budować wielkie statki do oceanicznych podróży, znali się na żegludze i nawigacji, mieli wielką wiedzę astronomiczną. Przekazywali wiedzę jaką przywieźli z niebiańskich światów w gromadzie Plejad, wiedzę i umiejętności jakie sami jako jednostki kosmicznej cywilizacji posiadali i w warunkach przebywania w bazie na ziemi mogli zastosować.

Wojownicy-szamani Ludu Menahune z Plejad

Wedle legend, opowiadań i mitologii samych kahunów oraz szamanów innych części Polinezji, wszelka tak zwana tajemna wiedza z tego obszaru to z całą pewnością dziedzictwo pozostawione ludzkości przez magiczną rasę ludzi-bogów przybyłych w bardzo dawnych czasach z gromady Plejad na Ziemię z potężną misją ratunkową mającą za zadanie ochronić ludzkość przed gadzią kolonizacją i unicestwieniem. Można też wyciągnąć nietrywialny wniosek, że aby być kahuną na wzór pierwotnych kahunów plejadańskich żyjących na kontynencie Mu warto przetworzyć swój organizm odżywiając się tak jak oni dziko rosnącymi bananami oraz mieszkając pośród lasów, wśród dzikiej przyrody, tak jak wszyscy Nawao. Warto także zająć się praktykami z Ke-ahi-aloa czyli paleniem świętego ognia, co jest podobne do zwyczajów zaratusztrian. Można dodać, że szamańskie szczepy były znane ze swej świetnej kondycji w uprawianiu długodystansowych biegów, zapasów, pływania i wspinaczek. Typowy kahuna bardzo dobrze gra na flecie, bębnach i innych instrumentach, śpiewa i tańczy pieśni wielbiące plejadańskich aumakua, czyli wyższe jaźnie, bogów oraz przodków.

Magiczno-mistyczne Światła z Plejad

Medytacje z Plejadami i Światłem Plejad

Medytacja z Plejadami znana jest mistykom i ezoterykom, ludziom uduchowionym, szamanom, okultystom, białym magom, w tym także wschodnim joginom oraz tantrykom, ale do medytacji nie potrzeba żadnego pasa fotonowego, wystarczy wiedzieć, gdzie są Plejady na niebie i kiedy są widoczne. Podstawą medytacji jest oczywiście Trataka czyli skupienie poprzez wpatrywanie, zapatrzenie się w Plejady.

Plejady – Nazwy poszczególnych gwiazd gromady Plejad

Warto pamiętać o jasno-niebieskawym blasku głównych gwiazd Plejad, włącznie z Alcyone w Indii nazywanej Ambą (Macierzą). Mistyka z jej medytacjami na wyraziście gorące białe światło z niebieską poświatą dobitnie odpowiada kolorystyce światła najważniejszych gwiazd gromady z Plejad. Medytacje Kundalini z wyobrażeniem sobie w muladharze, w podstawie tułowia, światła jasnego jak tysiąc słońc odpowiada jasności głównych gwiazd Plejad, z których najjaśniejsza Amba jest około 1400 razy jaśniejsza od naszego Słońca. Chociaż masa gwiazdy jest ledwie 5 razy większa od masy Słońca, jaśnienie jest ponad tysiąc razy większe. Zatem młode gwiazdy Plejad spalają dużo więcej energii niż nasze Słońce, a to oznacza, że szybciej może nastąpić kres czyli wypalenie takich gwiazd rozjaśniających peryferia Galaktyki w których rzeczywiście się znajdujemy. Gdyby nie liczne i jasne gwiazdy Plejad, w regionie Galaktyki w którym się znajdujemy, na pewno byłoby znacznie ciemniej i mroczniej. Prawdą jest, że żyjemy w jakimś stopniu w poświacie utworzonej ze światła okolicznych gwiazd, w tym Plejad, nie ulega wątpliwości, niezależnie od tego czy istnieje jakiś specyficzny, dodatkowy pierścień świetlisty wokół Plejad czy też nie istnieje, jak chcą bardzo sceptyczni naukowcy.

Po trzecie, trzeba nauczyć się pamiętać gdzie Plejady są na niebie w różnych porach w czasie gdy niebo jest pochmurne, zwracać się w ich stronę i utrzymywać obraz oglądanych wcześniej Plejad w formie myślowego obrazu wspomnienia. To na wypadek niepogody, która zależnie od klimatu może utrudniać wizualne obserwowanie tego Źródła Światła w którym, w odróżnieniu od rzekomego Pasa Fotonowego, cały czas znajduje się Ziemia jak i nasz Układ Słoneczny. Plejady świecą cały czas, a ich światło płynie do nas nieustannie, jednakże na bezpośrednie działanie tegoż Światła Plejad jesteśmy wystawieni wtedy, gdy bezpośrednio patrzymy w ten obiekt jako w Źródło Wielkiej Światłości.

Medytacja Światła rozjaśnia mroczne przestrzenie planety

Z Plejadami medytują wszyscy Kahuni z Hawajów, jako że wedle ich mitów i wspomnień pierwsi kahunowie czyli ich mędrcy szamani z Plejad właśnie na tę Ziemię przybyli. Plejady po Hawajsku zwane są Makali’i, a święto ich pojawienia znane jest jako Wielkie Święto Makahiki. Jest to praktyczny i kultywowany mit popularny w całej Polinezji i Oceanii. Wedle mitów indyjskich i tybetańskich Dewowie (Anioły, Bogowie), którzy stworzyli pradawne Królestwo Światłości w Himalajach także przybyli z Plejad, a bogowie mitologii indyjskiej są generalnie wspomnieniem o tych pradawnych mistycznych wydarzeniach. Od indyjskich dewów takich jak Rudra, Śiwa (Shiva) i Parwati całkiem już blisko do mistycznej Jogi czy Tantry, które zatem także jak ich twórcy musiały przybyć z Plejad. W Indii Plejady znane są pod nazwą Krittikas, jako sześć matek Karttikeya (Muruga, Sanatkumara, Skanda) czy także w wedyjskim sanskrycie jako Bahulika). Ciekawe, że Niebo to Bahulam, kraina światłości z której pochodzą żyjące dusze, upadewy i dewy, ryszi oraz siddhowie. Najbardziej plejadańskie nauki misteryjne, ezoteryczne w tradycjach indyjskich odnoszą się do Sanatkumara (Skanda, Murugana, Kartikeya).

Krittikas, jako sześć matek Karttikeya (Muruga, Sanatkumara, Skanda)

Karttikeja – czyli Łado, Bóg Wojny i Pokoju

Na tę stronę wskazuje przekierowanie z „Kumaran”. Zobacz też: inne znaczenia słowa „kumaran”.

 Najwyższy na świecie posąg Murugana o wysokości 42,7 m stojący przy wejściu do Jaskiń Batu.

Karttikeja (Kārttikeja) – dewa śmierci i wojny w hinduizmie. Dla wyznawców hinduizmu ten bóg jest jedną z niezliczonych form Absolutu-Brahmana.

Karttikeja przedstawiany jest z bronią którą stanowią łuk i włócznia.

Inne imiona

• Skanda
• Kumaran
• Szanmukha
• Subramanian
• Murugan(முருகன்) w języku tamilskim

Żony

Karttikeja według mitów północnoindyjskich nigdy się nie ożenił. W podaniach hinduizmu tamilskiego małżonkami boga są Walli i Dewajani. Pierwsza z tych żon jest personifikowana przez indyjską roślinę o takiej właśnie nazwie.

Wahana

Jego świętym zwierzęciem i wierzchowcem jest paw.

Recepcja w literaturze religijnej

Początkowo prawdopodobnie jeden z tamilskich duchów Natury, zwany Murugu. Do dzisiaj kult Karttikei zawiera wiele elementów szamanizmu, m.in. tańce, wprowadzające w trans i często nie odbywa się w świątyni, lecz na polu lub w lesie.

Następnie bóg wymieniany w literaturze hinduistycznej od pierwszego tysiąclecia p.n.e. Imperium Kuszanów wybijało monety z wizerunkiem tego boga.

• Śatapatha Brahmana nazywa go synem Rudry i dziewiątą inkarnacją Agniego.

Wspomniany w Ćhandogjopaniszadzie jako „droga wiodąca do mądrości”.

• Opisany jest też w Mahabharacie.
• Skandapurana przytacza wypowiedź boga.
• Bhagawadgita (10:24), opisuje, że bóg Kryszna nazwał siebie „Skandą wśród generałów” (czyli najwyższym wodzem).

W mitologii

Sati, żona boga Śiwy, dokonała samospalenia (sati), a następnie inkarnowała się jako córka królewska Uma (Parwati). Tymczasem straszliwy demon Surapadman wraz z zastępami innych demonów niszczył Ziemię. Tylko syn Śiwy mógł uratować świat. Śiwa jednak nie interesował się boginiami, pogrążony w medytacji. Namówiony przez innych bogów Kama- bóg miłości postanowił strzelić w Śiwę strzałą z kwiatów, aby ten zakochał się w Parwati. Jednak zanim zdążył to zrobić, Śiwa spalił go na popiół promieniami swojego trzeciego oka. Z iskier ognia Śiwy narodziło się sześciu chłopców, których Parwati połączyła w jedno ciało z sześcioma głowami i dała mu imię Szanmuka (Sześciogłowy). Chłopca wychowywało sześć kobiet, zwanych Kritika (czyli Plejady). Stąd pochodzi inne imię boga – Karttikeja. Poprowadził on armię bogów i zwyciężył demony.

Kult

Bóg ten pod imieniem Murugan jest najbardziej popularny wśród Tamilów w Indiach, na Sri Lance i w innych krajach świata. Jest patronem Tamilów. Zwycięża chaos i przywraca boski ład. Chroni wyznawców przed demonami. Przekazał Śiwie świętą sylabę Om.

Na północy Indii jego kult zanikł już w XVI wieku. Karttikeja znany jest jeszcze tylko w Bengalu i Pendżabie. W stanie Karnataka ten bóg jest często czczony jako Najwyższa Osoba Boga.

Święta

Tamilowie poświęcili temu bogu miesiąc pod nazwą Karthikai. W miesiącu tym odbywa się 6-dniowe święto ku czci boga, zwane Skanda Śasti.

Święte miejsca

Najważniejsze świątynie boga znajdują się w Tamil Nadu. Są to: Aru Padaiveedu, Thiruchendur, Swamimalai, Pazhamudircholai, Thirupparangunram, Palani, Thiruthani, Sikkal, Marudamalai, Vayalur, Kukke Subramanya oraz na Sri Lance: Kataragama, Tirukovil, Embekke i Nallur Kandaswamy. Wiele świątyń znajduje się także w Malezji.

Recepcja w innych religiach

Na Sri Lance jest popularnym bóstwem wśród wyznawców hinduizmu i buddyzmu^{[potrzebny przypis]}.

• Strona wyznawców Murugana (ang.)
• Książka o Karttikei
• Świątynia Skandy w Wielkiej Brytanii

Nakszatra ( dewanagari नक्षत्र ) – znak ( konstelacja ) indyjskiego zodiaku lunarnego. W terminologii astrologii indyjskiej to stacja księżycowa lub dom Księżyca. Ekliptyka jest podzielona na 27 nakszatr.

Aśvinī	β i γ Arietis		00° 00′ Barana – 13°19′ Barana
Bharaṇī	35, 39, i 41 Arietis		13°20′ Barana – 26°39′ Barana
Kṛttikā	Pleiades		26°40′ Barana – 9°59′ Byka
Rohinṇī	Aldebaran		10°00′ Byka – 23°19′ Byka
Migaśīrṣa	λ, φ Orionis		23°20′ Byka’ – 6°39′ Bliźniąt
Ārdrā	Betelgeuse		6°40′ Bliźniąt – 19°59′ Bliźniąt
Punarvasu	Castor i Pollux		20°00′ Bliźniąt – 3°19′ Raka
Puṣya	γ, δ i θ Cancri		3°20′ Raka – 16°39′ Raka
Āśleṣā	δ, γ, ε, η, ρ, i σ Hydrae		16°40′ Raka – 29°59′ Raka
Maghā	Regulus		0°00′ Lwa- 13°19′ Lwa
Pūrva Phalguṇī	δ i θ Leonis		13°20′ Lwa – 26°39′ Lwa
Uttara Phalguṇī	Denebola		26°40′ Lwa – 9°59′ Panny
Hasta	α do ε Corvi		10°00′ Panny – 23°19′ Panny
Citrā	Spica		23°40′ Panny – 6°39′ Wagi
Svātī	Arcturus		6°40′ Wagi – 19°59′ Wagi
Viśākhā	α, β, γ i ι Librae		20°00′ Wagi – 3°19′ Skorpiona
Anurādhā	β, δ i π Scorpionis		3°20′ Skorpiona – 16°39′ Skorpiona
Jyeṣṭha	α, σ, i τ Scorpionis		16°40′ Skorpiona – 29°59′ Skorpiona
Mūla	ε, ζ, η, θ, ι, κ, λ, μ i ν Scorpionis		0°00′ Strzelca- 13°19′ Strzelca
Pūrva Aṣāḍhā	δ i ε Sagittarii		13°20′ Strzelca – 26°39′ Strzelca
Uttara Aṣāḍhā	ζ i σ Sagittarii		26°40′ Strzelca – 9°59′ Koziorożca
Śravaṇa	α, β i γ Aquilae		10°00′ Koziorożca – 23°19′ Koziorożca
Dhaniṣhṭhā	α do δ Delphinis		23°20′ Koziorożca – 6°39′ Wodnika
Śatabhiṣaj	γ Aquarii		6°40′ Wodnika – 19°59′ Wodnika
Pūrva Bhādrapada	α i β Pegasi		20°00′ Wodnika – 3°19′ Ryb
Uttara Bhādrapada	γ Pegasi i α Andromedae		3°20′ Ryb – 16°39′ Ryb
Revati	ζ Piscium		16°40′ Ryb – 29°°59′ Ryb

Dodatkowa 28 nakszatra roku przestępnego, Abhijit (alfa, epsilon i zeta Lyrae – Vega – między Uttarasharha i Sravana), znajduje się pośrodku Uttarashada i Sravana.

Podział nakszatr

Pas ekliptyki podzielony jest na 27 Nakszatr po 13°20’ . Każda Nakszatra jest podzielona na padas po 3°20’.

Linki zewnętrzne

• Nakszatry (pol.)
• Nazwy Nakszatr (ang.)

Co zapamiętali o Welesożarach Słoweńcy, a czego Polacy nie wiedzą

– odkrycie Jarosława Ornicza w słoweńskim wydawnictwie będącym zwieńczeniem etapu projektu UE w ramach zachowania dziedzictwa Słowenii „Nesnovna krajina Krasa”, prowadzonego przez naukowców z Uniwersytetu Primorskiego (Słowenia) doc. dr Katję Hrobat Virgolet i dr Petrę Kavrečič. W książce tej zawarto artykuł na temat symboliki znaków rytych w kamieniu autorstwa Borisa Czoka „Kamnoseško izročilo o znamenjih na portalih in kolonah po Krasu”.

Jest to niezmiernie cenne odkrycie autentycznego świadectwa słoweńskiej tradycji pogańskiej, czyli Wiary Przyrodzonej Słowian przechowanego przez Słoweńców do dzisiaj. Za to odkrycie serdecznie panu Jarosławowi (znanemu też na tym blogu jako Jarek z Bielska) dziękuję w imieniu całej Starosłowiańskiej Świątyni Światła Świata.

Fragment który nas zainteresował dotyczy Symbolu Przeznaczenia, Świętej Rośliny Tynu Mokoszów – Lnu. Symbol ten jest tradycyjnie od niepamiętnych czasów przekazywany przez kamieniarzy (wolnych murarzy) w tradycji ludowej Słowenii, a ryto go na niezliczonych budowlach, portalach, bramach, ścianach budynków. Zawiera on zaś w sobie, według przekazów słoweńskich rodzimowierców, którzy trwają w rodzimej Przyrodzonej Wierze Słowian od pokoleń,  zakodowany od starożytności symbol Świętowita i Trzygłowa, a jednocześnie czerty 3, 4 oraz 7 (Welesożary/Plejady). Oto interesujący nas fragment z tej pracy (str. 125; http://www.hippocampus.si/ISBN/978-961-6963-41-1.pdf):

„Lan
Tudi lan je veljal za sveto rastlino. Uporabljali so ga za oblačila, kot ljudsko zdravilo in za premaze. Kot okrasek na portalih je zelo pogost v cvetočem stanju. Cvetovi so pet-, štirilistni ali v popku. Največ krat je vklesan kot šopek v vazi ali brez nje. Pone kod na obeh straneh obkroža krščanska znamenja.
Kot tak naj bi predstavljal priprošnjo za blagostanje (dobra oblačila), zdravje ljudi in domačih živali (dobro počutje) ter dobro letino na domačiji. Tudi pri lanu ponekod zasledimo skupek cvetnih listov, ki da število 34. To prikrito ali kodirano število je bilo čudežno prav zaradi takega načina klesanja,
povezanega s svetimi rastlinami. Če bi enostavno vklesali število 34, potem to ne bi bilo isto. Večino ma so ti skupki na sredini preklade na portalu. Za število 7 oziroma 34 sem slišal dve razlagi: od Svetkove polsestre Angele Bernetič, da naj bi bilo sedem zvezd v nebesni kočiji, s katero se po nebu
prevažajo stari bogovi, in tisto verjetnejšo od moje prababice Marije Ban in njene hčere, moje babice Olge Čok, da to število združuje dva stara boga, Svetovida in Triglava, ki imata oba skupaj sedem glav. Zato naj bi moja babica pri bajanju in zdravljenju tudi uporabljala vedno sedem žarečih ogljev. Ker je bil praprapraded Lila ali vahtnek (čuvaj) svetih čuop na ognjiščih Ivancovega roda, so Ivancovi lahko postavili nagrobnik častno na samem vhodu na novi žegen (pokopališče). Nagrobnik ni imel krščanskih znamenj, ampak vklesano sporočilo za vse, ki so vstopali kot živi skozi vrata na pokopališče: Človek glej dognanje svoje, danes srečen si vesel, jutri že ti zvon zapoje, tvoje truplo bo pepel! To sporočilo smo Ivancovi ohranili tudi na novem nagrobniku. Poleg tega nihče od Ivancovih moških že davno prej ni hodil v cerkev (povedala: moja mama Olga Čok – Ivancova). ”

wolne tłumaczenie:

„Len
Len jest również uważany za świętą roślinę. Był on używany do produkcji odzieży, także w medycynie ludowej i na obrusy oraz serwety i kapy do przykrywania pościeli. Jako ozdoba na kamiennych portalach jest bardzo powszechny, a przedstawiany zawsze w stanie kwitnienia. Kwiatów często jest pięć, czteropłatkowych lub występują w pęku. Najczęściej są ryte jako pęk-bukiet-wiązanka w wazonie lub bez. Ryto je po obu stronach głównych znaków chrześcijańskich. Symbolizowały one prośbę do Bogów Przeznaczenia o wstawiennictwo dla dobrego samopoczucia gospodarzy, ich szczęścia, bogactwa, dostatku materialnego i obfitości ubiorów, zdrowia ludzi i zwierząt domowych, ich mnożności i dobrych zbiorów w gospodarstwie.

Znaki lnu ryte na budynkach posiadają bardzo często liczbę sumaryczną płatków/listków równą 34. To zamaskowana lub zakodowana święta liczba (czerta), a taka metoda rzeźbienia, związana jest ze świętością tej rośliny. Wyrzeźbienie cyfry „34” w kamieniu to nie to samo co zakodowanie znaku w 34 płatkach w formie Kwiatu Lnu. Większość znaków lnu jest rzeźbiona po środku portalu nad nadprożem bramy.

Liczba 34 sprowadza się numerologicznie do cyfry 7. Podaję dwa zasłyszane wyjaśnienia tej symboliki, od  Siostry Svetkove Angela Bernetić, że: „siedem to symbol gwiezdnego niebiańskiego rydwanu, który jest na niebie a przewozi starych bogów”. Drugie najprawdopodobniej pochodzi od mojej prababci Marii Ban, poprzez jej córkę, babcię Olgę Czok, że liczba ta łączy dwoje starych bogów, Svetovida i Triglava, którzy obaj mają w sumie siedem głów. W związku z tym moja babcia przy leczeniu i bajaniu (rzekaniu, szeptuństwie) także rozpalała siedem świecących kaganków. Czyniono tak by praprapradziad Lila [Lelij] strażnik świętych czop/czap/czopów ogniowych strzegł Rodu Ivanców. Grób kolejnej generacji Ivanców został wzniesiony na honorowym miejscu, przy wejściu na nowy smętarz. Grobowiec ma chrześcijańskie znaki, ale także wygrawerowane przesłanie dla wszystkich, którzy są w stanie je zrozumieć i odczytać wchodząc przez bramę cmentarza: „Człowiek winien być szczęśliwy dzisiaj, bo jutro zaśpiewają mu dzwony, a jego ciało obróci się w popiół!”. To przesłanie rodu Ivanców zostało zachowane również na nowym grobie. Jak mówiła mama Olga Czok-Ivnacova: Żaden z mężczyzn Ivanców od dawna nie chodził do kościoła. „

Jak widzicie mamy tutaj nie tylko zakodowane symbole takie jak Len – Kwiat Bogów Przeznaczenia, symbol rośliny służącej do wyplotu sznurów, lin i materii, tak jak i konopie, lecz służący Mokoszom za Nieci Żywota wplatane w Baję – Materię Świata. Jest tu także zakodowany symbol-czerta 3- tzw. Trzemu, Trzemu Trzygłowych (3×3 = trzemu + trójgłowej Białobogi + trójgłowego Czarnogłowa) – jest to jednocześnie znak Działu Działów – czyli Nawi, Jawi i Prawi oraz Trzech Najwyższych Kręgów Nieba, w których zamknięta Jest Jedność-Jedyność, dwaj Trójgłowi Bogowie Działu oraz czworo Dwugłowych Bogów Kirów (Czasu, Pór i Stron Świata), co daje w sumie czertę 7 (1+2+4). Jest tu także zakodowany symbol-czerta   4 – Czterogłowy Świętowit obejmujący cały świat oraz Czterech Bogów Kiru obejmujących każdy po Ćwierć (czwartą część) Świata. Symboliczna czerta 7 – Siedem Bogiń Szczęścia, Siedem Piskląt-Kuraków  – gwiazd Wozu/Rydwanu Bogów – Welesożarów/Plejad.  

Waldemar Borowski – ” w książce Święty Grzybóg” tak pisze o Odciętej Nodze Byka oraz świętych czertach  3, 4, 7 oraz  12

Jest i wśród Słowian bóg którego ciało się spożywa, a nawet jest to nie jeden bóg, a kilku. Jest nim Spor-Bogacz i Sporza/Spoża-Średcza/Śrecza, czy Sporzec-Sporysz, jest też Rada-Zboża. Wiadomo, że sporysz to grzyb halucynogenny rosnący na kłosach żyta. A więc mamy tu prócz Muchomora, drugiego Grzyboga Słowian. Jednak jest też cała grupa związana z Makiem, Lnem i Konopiami – to Bogowie Przeznaczenia, Mokosze – których można uznać za nie tyle zjadanych (chociaż mak czy mleczko makowe zjadano/wypijano), co z bogów „wdychanych”. Natomiast Spor-Bogacz i Spoża/Sporza-Śrecza byli zjadani pod postacią okrągłego Bochna Chleba Ofiarnego nazywanego Bogaczem. Słowo, dzisiaj pospolite i używane powszechnie, „spożywać” pochodzi od tejże czynności ofiarnej. Zjadano też ofiarną Kutję złożoną z ziaren zbóż/kaszy pęcak (z jęczmienia, pszenicy, ale też i żyta), na cześć Rady-Zboży, łączonych z miodem i makiem.   

c.d.n.

Georgij Gurdżijew, Bractwo Zorzy (Sarmung), Orion , Piramidy, Wijnyks/Feniks i Boże Narodzenie (Odcięta Noga Byka część 5)