Pausanius tells us that it was Pelasgus who „invented huts that humans should not shiver, or be soaked by rain, or oppressed by heat. He also invented coats of sheep-skins, such as poor folk still wear in Euboea and Phocis.”

I talked about the history of these sheep skin coats in my post „Gown”

Pausanius also tells us that Pelasgus „introduced as food the nuts of trees, not those of all trees but only the acorns of the edible oak.” He notes that still in his own time, the Arcadians were fond of acorns.

Pauzaniasz mówi nam również, że Pelasgus „wprowadził jako pożywienie orzechy drzew, nie wszystkich drzew, ale tylko żołędzie jadalnego dębu”. Zauważa, że jeszcze za jego czasów Arkadyjczycy lubili żołędzie

This is one of the Arcadian coins with the depiction of an acorn:

Oto jedna z arkadyjskich monet z przedstawieniem żołędzia:

You can read more about depictions of acorn eating in ancient texts in my post „Acorns in ancient texts„.

This is very interesting because acorns were the first starch food eaten by people, before they switched to grains…

Jest to bardzo interesujące, ponieważ żołędzie były pierwszym pokarmem skrobiowym spożywanym przez ludzi, zanim przestawili się na zboża…

When people lived in the „Garden of Eden” which is in the Old Testament described like this

Kiedy ludzie żyli w „Ogrodzie Eden”, który jest w Starym Testamencie opisany w ten sposób

I wrote about this in my post „Garden of Eden”

Pisałem o tym w moim poście „Ogród Eden”

In my article about Garden of Eden, I proposed that the name „Eden” comes from PIE root for eating, which would make „Garden of Eden” „Garden of edible tree fruits” like acorns, nuts, apples, pears, cherries…

W moim artykule o Garden of Eden zaproponowałem, aby nazwa „Eden” pochodziła od korzenia praindoeuropejskiego odnoszącego się do „jedzenia”, co uczyniłoby „Ogród Eden” „Ogrodem jadalnych owoców drzew”, takich jak żołędzie, orzechy, jabłka, gruszki, wiśnie.

In my article „Eat to break fast” about Eid ul-Fitr, Muslim holiday feast that marks the end of Ramadan, the Islamic holy month of fasting, I talked about the fact that the Arabic word Eid (festivity) could come from PIE root for eating…

The time when people lived in the Garden of Eden was to the Greeks known as the „Golden Age”, which Ovid describes in Metamorphoses 1. 88 like this:

„The Golden Age (Aetas Aurea) was that first age [of mankind] which unconstrained, with heart and soul, obedient to no law, gave honour to good faith and righteousness. No punishment they knew, no fear; they read no penalties engraved on plates of bronze; no suppliant throng with dread beheld their judge; no judges had they then, but lived secure. No pine had yet, on its high mountain felled, descended to the sea to find strange lands afar; men knew no shores except their own. No battlements their cities yet embraced, no trumpets straight, no horns of sinuous brass, no sword, no helmet then–no need of arms; the world untroubled lived in leisured ease. Tellus (Earth) [Gaia] willingly, untouched, not wounded yet by hoe or plough, gave all her bounteous store; men were content with nature’s food unforced, and gathered strawberries on the mountainside and cherries and the clutching bramble’s fruit, and acorns fallen from Jove’s [Zeus’] spreading tree. Springtime it was, always, for ever spring; the gentle zephyrs with their breathing balm caressed the flowers that sprang without a seed; anon the earth untilled brought forth her fruits, the unhallowed fields lay gold with heavy grain, and streams of milk and springs of nectar flowed and yellow honey dripped from boughs of green…”

„Złoty Wiek (Aetas Aurea) był tym pierwszym wiekiem [ludzkości], który nieskrępowany, sercem i duszą, nie posłuszny żadnemu prawu, oddawał cześć dobrej wierze i prawości. Żadnej kary nie znali, żadnego strachu; nie czytali wyrytych kar na tablicach z brązu, żaden tłum błagający z przerażeniem nie ujrzał swego sędziego, nie mieli wtedy sędziów, ale żyli bezpiecznie. Żadna sosna nie zwaliła się jeszcze na swojej wysokiej górze, nie zeszła do morza, by znaleźć obce lądy daleko, ludzie nie znali granic prócz ich własnych. Żadnych murów obronnych ich miasta jeszcze nie objęły, żadnych prostych trąb, żadnych rogów z krętego mosiądzu, żadnego miecza, żadnego hełmu – nie potrzebowali broni, świat bez problemów żył w wolnym czasie. Tellus (Ziemia) [Gaja] chętnie, nietknięty, jeszcze nie zraniony motyką ani pługiem, dał im cały swój szczodry zapas; ludzie zadowalali się pożywieniem natury bez przymusu i zbierali truskawki na zboczu góry i wiśnie, i zbierali owoce jeżyny i żołędzie, które spadły z rozłożystego drzewa Jowisza [Zeusa]. Wiosna była zawsze, wieczna wiosna, wciąż wiosna; delikatne zefiry swymi balsamami do oddychania pieściły kwiaty, które wyrosły bez nasion; raz ziemia wydała swoje owoce, bezbożne pola pokryte były złotem od ciężkiego zboża, płynęły strumienie mleka i źródła nektaru, a żółty miód kapał z zielonych konarów…”

And interestingly, the tradition arose in Greece that the site of the original Golden Age had been Arcadia, an impoverished rural area of Greece where the herdsmen still lived on acorns…

I co ciekawe, w Grecji powstała tradycja, że miejscem pierwotnego Złotego Wieku była Arkadia, zubożały wiejski obszar Grecji, gdzie pasterze nadal żywili się żołędziami…

For those with dirty minds, you would fit right into Ancient Greece. The word for acorn in Ancient Greek was βάλανος (Balanos). The same word also meant glans penis (dick head)…

Dla tych, którzy mają brudne umysły, pasowałbyś prosto do starożytnej Grecji. Słowo oznaczające żołądź w starożytnej grece brzmiało βάλανος (Balanos). To samo słowo oznaczało również żołądź penisa (głowę penisa)…

Now here is something that has been bugging me for a while. The main thing Pelasgos did was to introduce acorn into human diet. Is it possible that Pelasgians just means acorn eaters??? I will try to explain why

A teraz coś, co nie daje mi spokoju od jakiegoś czasu. Najważniejszą rzeczą, jaką zrobił Pelasgos, było wprowadzenie żołędzi do diety człowieka. Czy to możliwe, że Pelazgowie oznaczają po prostu zjadaczy żołędzi??? Postaram się wyjaśnić dlaczego.

Slavs living in the Balkans have been eating acorns until the mid 20th c. Most only during „hungry years”, but some mountain populations regularly, to supplement their poor diet.

Słowianie mieszkający na Bałkanach jedli żołędzie do połowy XX wieku. Większość tylko w „latach głodu”, ale niektóre populacje górskie regularnie, aby uzupełnić swoją ubogą dietę.

To ensure the supply of edible acorns, sweat oak forests were planted and maintained on village boundaries. Edible acorns were called „sladun” (sweat) „medun” (honney) „granica” (food)

Aby zapewnić dostawy jadalnych żołędzi, na granicach wsi sadzono i utrzymywano lasy dębowe. Jadalne żołędzie nazywano „sladun” (potniejące) „medun” (miodowe) „granica” (żywność)

These „sacred” oak forests were called „gaj” (cultivated forest), „zabran” (forbidden forest), „lug” (light forest) and for us particularly interesting „zabel, zabela” (???) name used in Serbia and Macedonia

Te „święte” lasy dębowe nazywano „gaj” (las uprawny), „zabran” (zakazany las), „lug” (las jasny) i szczególnie interesującą dla nas nazwą „zabel, zabela” (???) używaną w Serbii i Macedonii

In the book „Leskovački zbornik” (History of Leskovac) we find that certain forests in the area are caled zabel.

W książce „Leskovački zbornik” (Historia Leskovaca) dowiadujemy się, że niektóre lasy na tym terenie nazywane są zabelami.

In another book called „Uzroci nestajanja šuma u Srbiji u XIX veku” (The reason for disapearence of forests in Serbia in the 19th century) we find that oak forests are called zabel, zabran in the south of Serbia.

W innej książce zatytułowanej „Uzroci nestajanja šuma u Srbiji u XIX veku” (Powód zniknięcia lasów w Serbii w XIX wieku) dowiadujemy się, że lasy dębowe na południu Serbii nazywane są zabel, zabran.

Another book „Скопље и његова околина” (Skoplje and its surrounding) we find that zabel is „родовскa својнa” (clan property), basically a clan, village forests which is not allowed to be cut, because it is used for the collection of acorns for human and animal consumption.

W innej książce „Скопље и његова околина” (Skoplje i jego okolice) dowiadujemy się, że zabel to „родовскa својнa” (własność wspólna), w zasadzie wspólnota, wiejskie lasy, których nie wolno wycinać, ponieważ służą do zbierania żołędzi przeznaczonych do spożycia przez ludzi i zwierzęta.

The book „Istorija seljackog društva. Deo III” (The history of the agricultural society part 3) talks about the evolution of the clan oak forests to village oak forests (zabel, zabran), and how they are used by the villagers.

Książka „Istorija seljackog društva. Deo III” (Historia społeczeństwa rolniczego, część 3) opowiada o ewolucji wspólnotowych (gminnych) lasów dębowych w wiejskie lasy dębowe (zabel, zabran) oraz o tym, jak są one wykorzystywane przez mieszkańców wsi.

In the book „Narodna književnost Srba na Kosovu„, (Folk literature of the Serbs in Kosovo) we find that zabel is also called zabe and that it is a general word for a clan forest.

W książce „Narodna književnost Srba na Kosovu” (Literatura ludowa Serbów w Kosowie) dowiadujemy się, że zabel jest również nazywany zabe i że jest to ogólne określenie lasu wspólnotowego / gminnego.

In the magazine „Brastvo, broj 7” (Brotherhood) we find that zabran is called zabel and zabeo.

W czasopiśmie „Brastvo, broj 7” (Bractwo) dowiadujemy się, że zabran nazywa się zabel i zabeo.

In „Antropogeografski i etnografski spisi” we find that the names for communal forests are branjevina, braničište, branište, zabran, zabel.

W „Antropogeografski i etnografski spisi” znajdujemy, że nazwy lasów gminnych to branjevina, braničište, branište, zabran, zabel.

In the book „Задужбине Косова” (Legats of Kosovo), we find that in Metohija, part of Old Serbia, the common name for protected oak forests among the Serbs was zabel and among Ghog Alabanians Gogaj. 

W książce „Задужбине Косова” (Legaci Kosowa) dowiadujemy się, że w Metohija, części Starej Serbii, popularną nazwą chronionych lasów dębowych wśród Serbów był zabel, a wśród Ghog Alabańczyków Gogaj.

These were ancient oak forests left to grow between village lands or specifically planted on the boundaries of the village lands and which were forbidden to be cut. These oak forests were not just source of acorns, but also a natural habitat for wild boar, deer, rabit…important sources of meet. Every autumn villagers would go into the village oak forest and collect acorn, which was used both as animal feed and for human consumption. Each familly would collect over 1000 kilos of acorn every year which is a very significan amount of food.

Były to prastare lasy dębowe pozostawione do wzrostu między gruntami wiejskimi lub specjalnie posadzone na granicach gruntów wiejskich, których wycinanie było zabronione. Te lasy dębowe były nie tylko źródłem żołędzi, ale także naturalnym siedliskiem dzików, jeleni, królików… ważnych źródeł mięsa. Każdej jesieni wieśniacy udawali się do wiejskiego lasu dębowego i zbierali żołędzie, które były wykorzystywane zarówno jako pasza dla zwierząt, jak i do spożycia przez ludzi. Każda rodzina zbierała rocznie ponad 1000 kilogramów żołędzi, co jest bardzo znaczącą ilością żywności.

There is no etymology for „zabel”. One possibility is that it comes from the fact that the sacred oaks were in Serbia marked with crosses. Like this one

Nie ma etymologii dla „zabel”. Jedną z możliwości jest to, że wynika to z faktu, że święte dęby były w Serbii oznaczone krzyżami. Jak ten