NOC KUPAŁY – SŁOWIAŃSKIE WALENTYNKI

Okres czerwcowy odpowiadający żywiołowi powietrza BLIŹNIĘTA powiązany jest z okresem Lutego również żywioł powietrza i oba te okresy związane są z godami -łączeniu się w pary Luty Walentynki – Sw Kupały również w wedach okresy te odpowiadają dwóm nakshatrą SHRAVANA koniec stycznia początek lutego i Arudra od 21 czerwca do 5 lipca obie te konstelacje są para idealną i często możemy je zauważyć wśród małżeństw czy zakochanych par.

Wilk był kluczowy w kulturze słowiańskiej i znalazło to odbicie w słowiańskim kalendarzu. Szczególnie związani z gospodarką leśną Słowianie utożsamiali się z wilkami, bo jako i one kochali wolność.

Sympatycy folkloru słowiańskiego forsują dziś tezę, iż słowiańskie święto zakochanych to nie są żadne Walentynki, lecz Noc Kupały. Może się to wydawać racjonalne: jak można wpaść na pomysł, by święto miłości celebrować w środku zimy, przecież to niedorzeczne! Naturalne dla nas miesiące miłości przypadają w maju i czerwcu. Czcimy jednak połowę lutego, bo właśnie wtedy przypada jedyna w ciągu roku ruja u wilczych samic, jedyny w ciągu roku krótki okres wilczych zalotów. W istocie Walentynki to „święto miłości” wilka, a że nasi przodkowie nie tyle czcili wilki, co identyfikowali się z wilkami, więc celebrujemy to w wilczym miesiącu.

Mit założycielski Rzymu jest jakby syntezą obu greckich mitów o Leto i Ledzie, co wcale nie oznacza, iż wywodzi się on z mitów greckich, wszak mógł mieć źródło równoległe. W każdym razie od pochodzącej z północy Latony mamy wilczycę-matkę oraz nazwę Latynów. Z kolei od Ledy mamy cudownych bliźniaków. Mamy zatem trzy pokrewne boginie:

• Leto, córka Polusa
• Leda, matka Polluksa
• Łada, matka Polela

Noc przesilenia św Kupały – wedyjskiej Arudry,której symbolem zwierzęcym jest Wilczyca – Wilk

i co ciekawe Arudra to jedna z najbardziej seksualnych nakszatr. To okres znaku Bliźniąt wg kalkulacji wedyjskiej i babilońskiej – wg zachodniej astrologii to początek znaku Raka 21 czerwca – 22 lipca  i nijak się to ma do cech przyrody ,która w tym czasie występuje a co opisuje poniżej. Może to niektórych drażnić ale sami powoli dostrzegacie ,że nie tylko kalendarze zostały zmanipulowane i poprzesuwane abyśmy nie mogli żyć zgodnie z cyklami natury ale cała nasza historia o astrologii już nie wspomnę. Święto było ważne zwłaszcza dla młodych, którzy nie posiadali jeszcze partnera czy partnerki. Dziewczęta wróżyły sobie na temat zamążpójścia puszczając na wodę uwite z kwiatów i ziół wianki z wplecionym w nie łuczywem lub, później, świeczką. Od tego co stało się z wiankiem zależeć miał los dziewczyny. Jeśli wianek spłonął lub utonął, oznaczać to mogło staropanieństwo lub chorobę, jeśli odpłynął daleko przez nikogo nie wyłowiony, dziewczyna miała jeszcze poczekać na zamążpójście. Jeśli natomiast jakiś kawaler wyłowił wianek dziewczyny, to on właśnie miał stać się w przyszłości jej mężem. Podczas Nocy Kupały młodym wolno było więcej niż zwykle, mogli oni oddalić się sam na sam z ulubieńcem lub ulubienicą i nikt ze starszych nie mógł mieć o to pretensji (czas święta w kulturze ludowej był czasem odwróconym, można było pozwalać sobie na zachowania niedopuszczalne w „zwykłym” czasie).

ARUDRA zaczyna się 21 czerwca a nie w znaku Raka jak to do tej pory się przyjęło  – zbliżenie podczas święta Kupały łączy się z nazwą BLISKI -BLIŹNIACZY – BLISKI jak również ZBLIŻENIE

w angielski GEMINI  Latin (genitive Geminorum), literally, the twins (Castor and Pollux)

w Sanskrycie cyfra 2 to 2. Two द्वे (dve) nasze DWA dalej poszło jako TVE i dalej w TWI – TWINS widać to ,który język jest starszy

duński:       Tvillingerne

holenderski:  Tweelingen

górnołużycki: Dwójnikaj;

słoweński: Dvojčka;

czeski:  Blíženci

chorwacki:  Blizanci

żenić czyli łączyć parę GEMINI ma ten przedrostek GE oznaczający połączenie genów lub bliźniaczych podobnych genów jak i dobór kobiety i mężczyzny w parę – jak widzimy ten okres czerwcowy ,który przekazuje nam nasza słowiańska tradycja jak i wedy są ze sobą prawie identyczne w opisie i cechach – to są właśnie cechy bliźniąt – słońce wchodząc w znak bliźniąt wskazuje na odnalezienie swojej drugiej połówki  Baran ma przydomek Ja jestem narodziny, BYK ma przydomek JA MAM a bliźniak JA KOMUNIKUJE SIĘ aby znaleźć swoją przeznaczoną druga połówkę – następny znak RAK oznacza już już DOM 4 rodzinę z przydomkiem JA OPIEKUJE SIĘ rodziną dzieckiem także widzimy to logiczną kolejność wędrówki słońca przez 12 okresów w roku.

Kobietom damy pierwszeństwo :). Słowo żona, w oryginale „żena”, oznaczało właśnie kobietę. Dodatkowe znaczenie pojawia się dopiero później, a w języku polskim, po upowszechnieniu średniowiecznego słowa „kobieta”, wyparło „żonę” z pierwszego znaczenia. W pozostałych językach słowiańskich słowo żona / żena znaczy zarówno „żona” jak i „kobieta”. Mężczyzna, który bierze sobie kobietę (biedny, jeszcze nie wie co go czeka :P), to ten „który się żeni”, a taki co już poznał smak „małżeństwa” to „żonaty”. Widać tu wyraźnie w innych słowach, że słowo „żona” brzmiało kiedyś „żena”.

Rdzeń nigdy nie istniejącego języka praindoeuropejskiego został zrekonstruowany jako „gen” (czytaj „żen”) czyli dokładnie polskie „żen” / „żena”.

Polskie słowo „żena” wyemigrowało na wschód i w Sanskrycie brzmi „żani” (żona, matka, narodziny), Paszto (Afganistan), „żinej” (dziewczyna), Baluchi (Pakistan) przyjęło formę „żan” (żona), awestyjsku: „żeni” (żona), persku: „zan” (żona), kurdyjsku (Turcja, Irak): „żin” (żona).

W Sanskrycie istnieje też słowo „Gna” oznaczające nie tylko „żonę”, ale i „głos” i „mowę” :). Chyba nikogo nie dziwi, że „mowa” może kojarzyć się z kobietami :). Ten rdzeń jest dowodem na to, że słowo nie jest sanskryckie, bo raz mówione jest przez Ż (żani), a raz przez G (gne), co oznacza, że dotarło w dwóch różnych okresach, z dwóch różnych kierunków, albo w dwóch różnych znaczeniach. Polskie słowo żena/żona zawsze brzmi tak samo.

Polskie słowo wyemigrowało też na południe, gdzie Ż nie przechodzi w Z, ale w G.

Po grecku powstały dwa rdzenie, trochę się różnią, ale w zasadzie znaczą to samo. Jeden z nich to „gyne” (kobieta) znane ze słów „ginekologia” czyli „nauka o kobietach”, „mizogin” (kobietosceptyk) czy „ginekomastia” (przerost piersi u mężczyzn). Drugim rdzeniem jest „Genea” znane ze słów „genealogia” (nauka po przodkach), od tego słowa wywodzą się też „gen”, „genom” i „genetyka”. Wystarczy G czytać jak Ż i polskie pochodzenie słowa jest bardziej niż oczywiste.

Grecki język ma ogromny wpływ na kształt germańskich rdzeni, które mimo, że pochodzą z języka polskiego, to są już tak zniekształcone, że ciężko je rozpoznać. Oznacza to, że Germanie i Słowianie nie mieli ze sobą kontaktu w momencie tworzenia języka (w innym wypadku słowa by szły bezpośrednio, a nie przez grekę). Polskie rdzenie widać w greckim, a w germańskim dopiero pojawiają się przekształcone przez grekę. Ze słowem żona jest tak samo. Z polskim „żena” germańskie rdzenie mają niewiele wspólnego, ale z greckim „gine” podobieństwo widać

Wg horoskopu słowiańskiego Dodola (13 czerwca – 6 lipca, z wyjątkiem Słońcakresu) okres ten pokrywa się z wedyjską Nakshatrą ARUDRĄ -RUDRĄ ,która zaczyna się 21 czerwiec i trwa do 5 lipca po słowiańsku zwaną Perperuną – Dodolą co ciekawe w astrologi wedyjskiej północny węzeł księżycowy -RAHU wyznaczający lub  ukazujący nasz wybór duszy w tym życiu wyznacza RAHU ,który rządzi dokładnie ARUDRĄ a nasza słowiańska Dodola-Perperuna zarządza losem ludzkim dolą i niedolą świetnie obrazującą nasz wybór i to czy go zrozumiemy i czy będzie postępować zgodnie z naszym własnym wyborem lub nie. To utwierdza nas ,że mamy własną wolną wolę z wyjątkiem tego czy zdajemy sobie sprawę jaki jest nasz kierunek doświadczania w życiu.

DODOLA

Dodola nosi przydomki Dodola, Odola i Niedola. Jej istyjskim odpowiednikiem jest bogini Dekla. Postać Doli była czczona od dawien dawna we wszystkich krajach Słowian i zwana także Dudulicą – czyli córką Dodola (Makosza). Do dzisiaj zachowała się ona w licznych podaniach Ślązaków, Pomorzan, Wielkopolan, Mazowszan, Małopolan, Podolan, Poleszuków, Słowaków, Czechów i Łużyczan. Jako dawczyni dobrego losu jest wzywana przez Serbów i Bośniaków, Macedończyków i Bułgarów podczas obrzędów sprowadzania deszczu, kiedy prosi się Perperunę – Panią Burzy i Burzowych Chmur, by polała ziemię wodą, a Dodolę (Duduleicę), by ta woda była dobra, „żywa”. Przydomki bogini mają budowę złożoną. Główny człon imienia, dola, wywodzi się z del – dział, dziełanie – praca, robota, dzielenie, udział – część, dziejanie – czynienie, dziedziczenie – przejmowanie udziału, dzieło – rzecz wykonana i dołać (podołać) – wykonywać. Słowo to oznacza los – udział, część, przeznaczenie, szczęście i jest znane wszystkim Słowianom. Jednocześnie należy zwrócić uwagę na jego związek z pojęciem dołu, padołu (jako Ziemi), doliny, dążności i dzielności (odwagi).

Dola to bogini Dolnego Wiergu, czyli Bytu Człowieczego – codziennego, składającego się ze zwykłych chwil i działań, dążenia do małych celów. Dola jako Dodola jest boginią dodającą sił, by podołać przeciwnościom wiergu, jest dawczynią dobrej doli.

Jako Odola jest boginią sprowadzającą odmianę, która ma pomóc przezwyciężać (rus. odeleti – zwyciężać) i pokonywać, przemagać i przełamywać nieprzychylny wierg. Także jednak Odola może spowodować przełom w złym kierunku, gdy się człowiekowi wiodło.

Niedola to dawczyni złej doli, powodująca niedolanie, brak działania, kiepski byt ziemski.

Dodola posiadała swoją świątynię i bugryszcze w Widinie, grodzie na prawym brzegu Dunaju, zwanym też Bdinem, gdzie w V wieku zamieszkali Słowianie zakładając osadę przy starorzymskim kasztelu Bononia. W VI wieku zbudowano zamek zwany Baba Wida. Tam właśnie czczono trójcę bogów: Wida, Bodnyjaka i Dolę – zwaną Babą Wida. W XI wieku na miejscu poprzedniego gródka i zamku powstała twierdza Bułgarów zdobyta przez cesarza bizantyńskiego Bazylego II Bułgarobójcę.

Inne miana Dodoli w językach słowiańskich (lub z nich przejęte), a także związki z ogólną aryjską (indoeuropejską) tradycją mityczną – np. germańskie Donar czy staroislandzkie określenie dyja – trząść (o włosach gromowładnego Thora), czy staroindyjskie śmaśru dódhuvad (o Indrze), wskazują, że ta bogini była oblubienicą boga Gromowładnego. W języku praindoeuropejskim rdzeń dhu oznacza wstrząsanie. Znaczenie wyrazu dola (część, udział) i jego związki z pojęciem gromu (wstrząsania) dowodzi roli, jaką Dodola musiała spełniać u boku Peruna. Właśnie z tego powodu obrządek polewania się wodą zwany Dyngusem należy przypisać czci Dodoli jako sprawczyni spadania z nieba sprzyjających wód, dających rozród i życie. Jest również charakterystyczne, że w serbskich obrzędach zamawiania deszczu z udziałem postaci Dodoli wzywa się, by zesłała ona „sytą rosę”, a nie ulewę.

Dodola, Dola, Perperuna, Paparuda – Bóstwo Słowiańskie poświadczone głównie w wierzeniach Słowian południowych. Żeńska hipostaza Peruna.

Imię Perperuny powstało poprzez zdublowanie rdzenia w imieniu gromowładcy, zaś forma Dodola przez tabuizację teonimu przy pomocy wyrazu dźwiękonaśladowczego. Źródłosłów imienia bogini wskazuje na powiązania z hetycką Perunaš, hinduskim Pardźanją i skandynawską Fjørgyn.

Najprawdopodobniej z kultem Perperuny związany był praktykowany na Bałkanach obrzęd sprowadzania deszczu o nazwie Peperuda, polegający na polewaniu wodą dziewczyny, stanowiącej „ofiarę” dla Peruna.

Dodole – Zwyczaj jest znany pod dwoma nazwami, najczęściej pisanymi Dodola ( dodole , dudula , dudulica , dodolă ) i Perperuna ( peperuda , peperuna , perperuna , prporuša , preporuša , paparudă , pirpirună ).

Rytuał Dodoli popularny jest u Słowian południowych kiedy to w okresach suszy, czczą boginię Dodole i modlą się do niej o deszcz. W rytuale młode kobiety przybrane w liście i małe gałązki tańczą i śpiewają konkretne pieśni ku czci Dodoli.