O Księdze Tanów – wstęp tom 1

©® by Czesław Białczyński, Jerzy Przybył  & Wydawnictwo Slovianskie Slovo

Jerzy Przybył – Jarowit (Jaruna-Jaryło)

 

O Księdze Tanów

 

Część pierwsza

 

Czym jest, a czym nie jest Księga Tanów, i czemu ma służyć?

To bardzo ważne pytania, a odpowiedź na nie dla niejednego może stanowić zaskoczenie. Udzielimy jej w dwóch częściach, które będą stanowić wstęp do dwu tomów Księgi Tanów, Wiosna-Lato oraz Jesień-Zima.

Nie sposób oddawać czci Siłom RzeczyIstym w oderwaniu od Istoty Rzeczy. Nasz wywód  o Księdze Tanów zacząć więc musimy od Podstawy, od najważniejszych stwierdzeń Wiary i Wiedy Przyrody, od Rdzenia Wijozowiji Przyrodzonej – Prawdy Praw Przyrodzonych w aspekcie obrzędowości. Z nich – Wiary i Wiedy, i z niej – Wijo-Zowiji, wywodzą się cztery główne ryty obrzędu.

W Tanach – czyli obrzędach – najważniejsze jest uczcić wszystkie siły, które w danym czasie na Ziemi – pod Niebem Gwieździstym Przejawionym – jako odbicie Sił Weli (z Prawi i z Nawi), z Głębi Niebiańskiej Gwiazdowej – ku nam płyną i działają, czyniąc na Padole Matki Dzieło Wieloboże.

Istota Boskiego Ruchu (Stwarzania, Wzrostu i Dojrzewania, Starzenia się, Umorzania i Unicestwiania) w Kołowrocie-Kołoczasie to wieloaspektowa i uporządkowana od „góry” do „dołu” oraz zamknięta w kole struktura, powtarzalna, acz nie identyczna w kolejnych obrotach tego Koła-Spindrali. Taka też dokładnie, wieloaspektowa i uporządkowana, musi być treść jakichkolwiek obrzędów Wiary Przyrodzonej, gdyż są one odbiciem w p r o s t owego Boskiego Ruchu. Podkreślam słowo wprost, gdyż nie jest to odbicie zwierciadlane (odwrotne) ani lewe, lecz odbicie idealne – proste, prawe, zaistniałe (odwzorowane) według Wiedy i Wiary, czyli Prawdy Praw Przyrodzonych – Prawdy Przyrody.

Nim odpowiemy na postawione początkowe pytanie, zastanówmy się, co w sensie obrzędowym składa się na PEŁNY Tan?

W Tanie, jak mówi treść Księgi Tanów, zawiera się zawsze: tan i zaśpiew, dań (dar-ofiara) i żertwa (spełnienie ofiary).

Zaśpiew czyniony przez Obrzędnika głosem uzewnętrznionym, czy też tylko głosem wewnętrznym, wyraża intencje, czyli powody nawiązania Nieci Świętej Więźby z Bóstwem-Siłą Przyrodzoną.

Na Zaśpiew składa się chwalba i sławienie ubóstwianej siły oraz żądanie działania i prośba o spełnienie – o dokonanie dzieła. Chwalba to nie to samo co Sławienie, ale nie miejsce tutaj by objaśniać tak szczegółowe różnice.

Zaśpiew ów może wykonać w zastępstwie Obrzędnika – głosem – także wiedunka, żerca, bieśnik czy rzykaczka, a więc kapłowie prowadzący odpowiednie obrzędy, z jednoczesnym cichym powtarzaniem treści lub „wypowiadaniem” jej przez owego Obrzędnika wyłącznie w UMIE: w Myśli-Czuciu i Myśli-Rozumie oraz w Duchu. Um (umysł) jest bowiem w Człowieku Łucznicą – złączem: Czucia, Rozumienia i Czystej Cząstki Duchowej z Cielesnością, z Materią.

Pisany zwykle z małej litery – tan – kreśli obraz tejże intencji, czy to w postaci zarysu krokami tańca, czy też gestami albo czystym obrazowaniem myślami, znakami, rysowaniem symbolami zewnętrznymi, tajami, rezami bądź czertami oraz ich zapisem w umie lub w rzeczywistości zewnętrznej, albo w jednym i w drugim jednocześnie.

Tan wykonuje sam Obrzędnik, jak i kapła prowadzący obrzędy (jeśli w nich uczestniczy).

Dopełnieniem zaśpiewu i tanu jest Dar-Ofiara, czyli składana przez Obrzędnika Dań, i – jako spełnienie owego daru, przekazanie go bóstwu, Darowanie go – Żertwa, czyli spalenie daru w Świętym Ogniu.

Darowanie byłoby niepełne bez Uczty Bożej – spożycia „z bóstwem” w rytualnym posiłku resztki daru-żertwy, czyli uświęconej (okrzczonej), z a s i l o n e j  Bożą Siłą strawy. Strawie zaś towarzyszy biesiada złożona z potraw, czyli karmy identycznej z tą uświęconą oraz z tą darowaną bogom w żertwie.

Pełny Tan wraz z Ucztą Bożą stanowią o Przytworzeniu. Przytworzenie to akt przetworzenia wewnętrznego przez Obrzędnika tego, co zostało Stworzone w Sławi Bożej (Dzieła Bożego), ale i stworzenia w Sławi dzieła ludzkiego (wspólnego z boskim), czyli działania wychodzącego na zewnątrz – w przestrzeń materialną i duchową w zgodzie z Wolą Bożą (Prawem Przyrodzonym). Wszelkie dzieło niezgodne z wolą bożą jest chwilowe, ułomne, nietrwałe i zmierza od samego powstania ku własnemu unicestwieniu.

Przykładowo, jeśli żertwę stanowi ciało ptaka (jego wnętrzności, głowa, łapki), to i strawę stanowi okrzczone (dymem, wodą, sokiem, mlekiem, miodem, piwem, winem, gorzałką, ogniem, popiołem, ziołem, solą, wiórkami jantaru czy metalu), uwarzone (upieczone lub ugotowane) mięso tegoż ptaka. Podczas biesiady spożywa się więc strawę z owego ptaka, a także dania będące potrawami, sporządzone z mięsa ptaków tego samego rodzaju co ten, który stanowił żertwę.

Jeśli żertwę i strawę stanowi jarzyna, np. bób, burak, marchew czy sałata, to potrawy biesiadne zawierają także te właśnie składniki (oprócz innych).

Jeżeli żertwę stanowią obiekty symboliczne, na przykład bajorki, kamień szlachetny, metal lub inna materia albo żywioł uosabiający (np. garść ziemi, żywa woda, ogień i popiół kładzidła), to strawę i potrawę stanowią rzeczywiste karmiczno-pokarmowe odpowiedniki ją przedstawiające.

Jeśli żertwa jest czysto duchowa i stanowi wyłącznie myślowe wyobrażenie darowanego przez Obrzędnika żywiołu bądź materialnego przedmiotu, musi zostać przekształcona w duchową strawę, to jest – poddana trawieniu w umyśle (przetrawiona myślą – uczuciem, zrozumieniem i duchem) poprzez obrazowanie i przyswojona w jego ciało jako potrawa oraz karma, a także musi zostać przytworzona – posłana wolną wolą w RzeczyIstność.

Przytworzenie przez uświęcenie i spożycie jest realnym przetrawieniem. Co najwyżej symbolicznym w takim sensie tylko, że reprezentowanym przez jeden kęs strawy i niewielką ilość, ociupinę, odpowiedniego pokarmu: kawałeczek owocu, ziarenko, nasionko, część skórki, źdźbło zioła lub zmielone na pył ziarna albo choćby jeden, nawet najskromniejszy wypiek, na przykład z mąki trawy (ciasteczko-koliwo ze zboża), jeden kwiat rośliny czy kilka płatków lub listków, najmniejszy pyłek, nić, włókno, okruch czy strużynkę tłuszczu, drewna lub metalu – ze strawionej w żertwie i uświęconej okrzczeniem materii. 

Trawa (zboże, sałacina) jest najdoskonalszą żywą karmą i pokarmem, czyli ofiarą: żertwą, strawą i potrawą. Trawić to przekształcać ofiarę w karmę bożą przez spalenie w ogniu ofiarnym, czyli darować Bogom czystą karmę duchową, jak i przetwarzać ją przez uświęcenie (okrzczenie – ogniem, wodą, dymem kładzideł, itp.) w karmę świętą (świąteczną, odświętną i świątynną – swątową). Trawić to też spożywać ją, czyli przetwarzać w karmę człowieczą, a więc spalać ją w ciele Ofiarnika (w jego żołądku, wnętrznościach, wątpiach) przekształcając ją w napęd jego ciała i ducha, w ruch cząstki bożej w człowieku i w ruch jego ducha w zewnętrznej materii.

Ofiarnicy (kapłowie, głowy rodu, wybrankowie rodzin, pasowani) w swoich czynnościach reprezentują wszystkich Obrzędników, którzy ich do tego dzieła naznaczyli (wybrali).

Cały ten Obieg Święty może rozgrywać się jak powiedziano wyżej: albo jedynie czysto duchowo – bez korzystania przez Obrzędnika z materialnych przedmiotów obrzędowych, albo w materialnej przestrzeni obrzędowej.

Wielki albo Duży Tan (często także Mały Tan i Mniejszy) to wielodniowe świętowanie zawierające w sobie pełny obieg (cały cykl) obrzędowy, wiele poszczególnych świąt, które uzupełniane są przez przeplatające je uczczenia, spotkania, wspominki, biesiady (uczty, obiady, śniadania, wieczerze), zabawy-radunice (święte radowanie się, posiady i siędzieje) oraz odbywane igry i gry (współzawodnictwa obrzędowe).

Całość tak zorganizowanego Tanu kształtuje wewnętrzne poczucie właściwego Ułożenia Świata, to jest przełożenia Ładu – Rządu Bożego na Układ – Porządek Społeczny i na wewnętrzne Uładzenie – Uporządkowanie Osobiste Obrzędników.

Obrzędy publiczne budują poczucie wspólnoty i wykształcają jedność kulturową mieszkańców danego obszaru: sioła i okolicy, rodu i zadrugi, plemienia, nad-rodu (narodu – w rozumieniu Wiedy i Wiary Przyrodzonej Słowian).

Tan – jako całość – jest więc wypełniony pożądanymi i zrozumiałymi dla wszystkich jego uczestników: obrazowaniami, modłami, zaśpiewami, przedstawieniami, rytuałami i znakami, jak też indywidualnymi i zbiorowymi obchodami z darowaniem i spożywaniem bożych darów. Tan jest zatem złożony z cząstek dających poczucie pełnego uczestnictwa materialnego i duchowego we wspólnej Wiedzie i Wierze Przyrodzonej.

Nikt nie może być z tego zbiorowego i indywidualnego przeżycia kulturowego wykluczony. Poszczególne osoby, od najmłodszej dziatwy do najstarszych starców, uczestniczą w kolejnych świętach Wielkiego, Dużego czy Małego i Mniejszego Tanu na swoim poziomie ich pojmowania, osobistym poziomie dostępności wynikającym z okresu ich duchowo-materialnego rozwoju, z wiedy i wiary, jakie posiedli swoim umysłem, zmysłami i rozumem w dotychczasowym osobistym doświadczeniu podczas trwania „podróży życia” na własnej duchowej ścieżce istnienia.

Obrzędnicy dokonują osobiście wyboru świąt – mogą brać udział we wszystkich obrzędach i uczczeniach w Tanie lub tylko w niektórych z nich, ważnych według ich uznania (potrzeby). W obrębie całego Tanu istnieje rzecz jasna hierarchia poszczególnych świąt i uczczeń. Górowanie stanowią zwykle ostatnie trzy albo cztery dni i noce obrzędowe, które są uważane powszechnie za tak doniosłe, iż nie godzi się ich opuszczać bez bardzo ważnych powodów.  Ważne jest też odpowiednie przygotowanie do świętowania (przedświęta), jak i dzień rozpoczęcia danego Tanu.

Księga Tanów przekazuje prosto i wprost to powyżej wyłożone Prawo – Prawdę Przyrodzoną, Prawdę Przyrody:

„Tak jak dań jest dopełnieniem Tanu, tak jak zaśpiew jest jego dopełnieniem, tak i żertwa go do Pełni dopełnia.

Jak tan jest dopełnieniem Dani, i jak żertwa jest jej dopełnieniem, tak i zaśpiew ją do Pełni dopełnia.

Jak żertwa jest dopełnieniem Zaśpiewu, jak dań jest jego dopełnieniem, tak i tan go do Pełni dopełnia.

Jak zaśpiew jest dopełnieniem Żertwy, i jak tan jest jej dopełnieniem, tak dań ją do Pełni dopełnia.

Oto jest Prawda Praw Przyrodzonych dotycząca wszelakich obrzędów.”

Sięgając po Księgę Tanów, Czytelnik może spodziewać się prostego odtworzenia przeszłości z czasów starożytnych, a nawet z czasów prehistorycznego Okresu Łowców (paleolitu) czy Okresu Pierwszych Rolników (neolitu), czyli opowieści o tym, jak niegdyś – dawno, dawno, pradawno – wyglądały święta obchodzone przez Słowiano-Ariów oraz jakie towarzyszyły im obrzędy – ofiary (danie, żertwy, strawy i karmy), tany (obrazowania) i zaśpiewy (przesłania – mowy-gadki, śpiewy-gędźby i modły-gęśćby). Ci, którzy mają wobec niej tylko takie oczekiwania, nie zawiodą się, ale też nie będą zapewne w pełni zadowoleni, bowiem to, co ich najbardziej przyciąga, znajdą czasami prędzej w przypisach niż w tekście głównego Przekazania.

Główne wątki Księgi Tanów przedstawiają kształt współczesnych Obrzędów i Obchodów Wiedy i Wiary Przyrodzonej Słowian oraz ich zasadniczy Przekaz – to jest Godową treść sekirową (symboliczną) i uczuciową (emocjonalną) odniesioną do głębokich pokładów Wijozowii Przyrody, w pewnej części tylko – pośrednio – wypływającą z odtworzenia treści obrzędów i kontekstu wiedzy o pradawnej przeszłości Świata Słowiano-Aryjskiego.

Pełny Tan, a więc treść każdego zawartego w tej księdze Przekazania Obrzędu i Obchodu, składa się z wielu warstw, a ich zasadniczym elementem – Podstawą – jest właśnie Wijozowija Przyrodzona – Filozofia Przyrody wyłożona wpierw w Przekazie Wstępnym wygłaszanym wprost przez Bogów do Ludzi.

Przekaz Wstępny otwiera Początkowa Przemowa (sentencja) każdego Pełnego Tanu, w której wymienione są różne miana danego tanu i nazwania tworzących go świąt godowych oraz gdzie wyliczono imiennie bóstwa, ku czci których tany i święta są skierowane. Objawia się ona  Czytelnikowi jako czysto fantastyczna opowieść o kontakcie człowieka z bogami. Jednak pod powieściowym obrazem zewnętrznym ukrywa się pełny wykład o tym, czym z punktu widzenia głębokiej wijozowiji przyrodzonej (Prawdy Przyrody – czyli Przyrodzonych Praw RzeczyIstności) jest dane święto jako z a i s t n i a ł a realnie całość – Chwalba.

Chwalba to wykonane obrzędy (tany, zaśpiewy, danie, żertwy, strawy, karmy i pokarmy), objęci ich działaniem obrzędnicy i wszelkie istoty, uświęcana tym działaniem przestrzeń obrzędowa i obszary duchowe, jakie wypełnia owo dokonanie oraz w jakich się ono rozgrywa.

Ta warstwa przekazu mówi, czym są – z tego głębokiego punktu widzenia – dane Gody oraz jakim Siłom Przyrodzonym poświęca się poszczególne wchodzące w ich skład Święta.

Już Tytuł Tanu określa na wiele sposobów jego treść, a wieloczłonowość owego tytułu i wielorakie zawarte w nim znaczenia biorą się z samej boskiej zasady Świętego Zwielokrotnienia, jak również z różnic określenia danego święta godowego w poszczególnych krainach i plemionach słowiano-aryjskiej wspólnoty kulturowej. Ta pradawna wspólnota obejmowała i obejmuje nadal olbrzymi obszar rozciągający się na całej północy Euro-Azji, a poprzez Kaukaz, Dach Świata (Karakorum) i Himalaje (Zimalaje, Siemiraje) sięga też na południe kontynentu, do Małej Azji, Persji i Indii.

Święte Zwielokrotnienie oznacza tak zarówno podwyższenie zwykłego znaczenia Rzeczy do rangi świętości, do stopnia Rzeczy Świętej (Swątej), jak i jej Wieloboską Istotę.

Te dwie warstwy znaczeniowe – Tytuł i Przemowa – stanowią spoiwo wijozowijne Tanu rozumianego jako obrzędowa uświęcona całość.

Osoba rozeznana w wierzeniach i wijozowii (filozofii) przyrody nie musi więc już praktycznie wchodzić w dalsze obrazy i opisy, aby mieć pełne pojęcie o zawartości i ogólnym ukierunkowaniu całego siedmiodniowego biegu świąt i obrzędów tworzących dany tan.

Tutaj też, w Podtytule, określone jest pochodzenie głównej treści przekazu w sensie geograficznym oraz co do szczególnej gromady kapłańskiej, która jest jego głównym przenosicielem (przekazicielem) na przestrzeni wielu dziesiątków wieków trwania Cywilizacji Słowiano-Aryjskiej.

W dalszej części tanu znajdujemy rozwinięte Opisy świąt i szczegóły następujących po sobie czynności przygotowawczych i obrzędowych oraz szczegółowo wyłożone Treści Obrzędowe towarzyszących im Przedstawień obrazów welańskich, tj. prawijnych i nawijnych. Przedstawienia te, pokazywane podczas uroczystych Obchodów, odbijają w „ziemskim obrazowaniu” wydarzenia Dziejawy, która w danym momencie czasu ma miejsce na Weli ( s t w a r z a n a w Prawi i Nawi), a jednocześnie p r z y t w a r z a n a jest w Jawi (na Niebiosach i ziemskim Padole) przez Matkę Ziemię oraz Niebiańskie Żywioły i Moce Przyrodzone.

Obrzędnicy o d t w a r z a j ą wydarzenia Dziejawy i „pokazują” je po to, aby oddać Cześć (Sławę i Chwałę) Bogom-Siłom Przyrodzonym będącym w danej chwili duchowym Jądrem Dziejawy w Jedni RzeczyIstności oraz aby p r z y t w o r z y ć ową Dziejawę (SIĘDZIEJE) swojej i swoich bliskich przestrzeni życiowej.

W części opisowej znajdują się także wykazy i opisy towarzyszących świętu składników, takich jak: obiekty kultowe, niezbędne czynności rytualne, przedmioty obecne w duchowej i fizycznej przestrzeni obrzędu, dobrane odpowiednio do treści godów postacie występujące w przedstawieniach, towarzyszące danym świętom niezbywalne składniki rytu, takie jak gaiki-drzewka, wieńce święte, wiązanki ziołowe, wystrój i stroje, ozdoby, znaki, symbole, figury taneczne, darowywana żertwa, spożywana strawa (karma, pokarmy i napoje świąteczne), materiały krzcielne oraz czynności uświęcające dane momenty mogtyczne (magiczne chwile), które dla osiągnięcia pełnego efektu aktu „stwórczego” (przepływu energii pomiędzy świadomością a materialną przestrzenią) powinny zostać zastosowane przez Obrzędników, lub także wraz z nimi przez kapłów – żerców i wiedunki.

W tym miejscu dotykamy istotnej kwestii, mianowicie różnicy filozoficznej (wijozowijnej) pomiędzy „oddawaniem czci” – chwalbą Boga Porządku (Boga Bogów, Boga Rządu – Rodu-Rady, Koszu-Goszu, Miru-Miary i Wąci-Wici) Swąta-Swątlnicy oraz jego poszczególnych cząstkowych Sił-Emanacji w Wszechświat-Kosmos (objawiających się według Wiedy Przyrodzonej i Sławiańskiej Wiary na Ziemi w jej Przyrodzie) a „czczeniem” Boga Cudów w monoteistycznych religiach, takich jak judaizm, chrześcijaństwo czy islam.

W Wierze Przyrodzonej Bóg Bogów stanowi Świadomość Nieskończoną, czyli Jedń (Sławię), która jest obecna jako Siła Sprawcza oraz Prawa zarządzające RzeczyIstnością w każdym poszczególnym jej składniku; jest ich niezbywalną cząstką.

Jako taki, Bóg Bogów znajduje się w każdym iście „nieożywionym” (kamieniu, ziarnie piasku, cząstce wody czy powietrza, w atomach i pierwiastkach – jak krzem, żelazo, mangan, wapń, wodór, tlen, azot, w związkach – jak dwutlenek, kwas, zasada, itp.), w każdym zjawisku (jak woda, powietrze, ziemia i ogień, błyskawica-plazma czy światło/kwant, np. słoneczne), znajduje się też przede wszystkim w każdej ożywionej istocie, a więc w bycie (materii złożonej z żywych komórek – mikroorganizmie, bakterii i wirusie) i jaźni (orchu-orze, czyli duchu i duchowości). Zatem, mówiąc w pewnym uproszczeniu, Bóg Porządku przebywa i żyje w każdej roślinie, zwierzęciu i w każdym człowieku.

Zawiera się on także w każdej liczbie (czercie), głosce (głagole, runie, literze), dźwięku (fonemie) i w każdej taji, w przenośniach, w obrazach, zapachach, tknięciach, odgłosach, czyli też w mowie, w tańcu, śpiewie, graniu-gędźbie oraz samej myśli i bezmyśli, w ruchu i bezruchu, w działaniu i niedziałaniu – a więc też we wszystkich wyobrażalnych ich zapisach.

Oddawanie czci przez człowieka odpowiednim bogom, w odpowiednim czasie, przy pomocy odpowiednich czynności obrzędowych, jest więc w Wierze Przyrodzonej odwołaniem się do owej boskiej cząstki w osobie (Obrzędniku) i ma na celu wytworzenie przepływu Siły Sprawczej (orchu-orzywianu) ze Świadomości (Nieskończonej i Osobistej) w świat otaczającej człowieka materii. Przepływ ten ma spowodować określone pożądane skutki w materialnym świecie. Nie jest to zatem bałwochwalcze czczenie idola, który ma sprawiać „cuda”, na przykład uwalniać człowieka od zgubnych skutków nierozważnego własnego działania (uwalniać go od grzechu i darować nieuchronną karę), lecz jest to współdziałanie z Siłą Wyższą wyznaczającą Prawa Przyrodzone w całej RzeczyIstności – we wszystkich możliwych wszechświatach, na wszystkich ich poziomach i we wszystkich materiach – w celu wywołania jej przepływu w zgodzie z jej Prawami Przyrodzonymi dla skutecznego działania człowieka, dla osiągnięcia celu w jego najbliższym otoczeniu (siedlisku) i szerzej na Ziemi jako planecie i w całym znanym mu Wszechświecie.

Czcząc Boga-Rządcę Praw Przyrodzonych, jego czciciel poprzez uruchomienie intencji-powodu i obrazowanie we własnej świadomości (przez Zaśpiew wewnętrzny w boskiej cząstce osobistej, w pierwiastku boga w swej jaźni) ukierunkowuje na dokładnie określony cel orgoniczną jądrową siłę („kwantową energię”) i wprowadza tym czynem uzewnętrznionym (Zaśpiewem, Tanem, Danią i Żertwą) zmianę w materialną strukturę swojego otoczenia.

Takie działanie nie ma żadnych znamion cudowności, lecz jest wyłącznie znanym dobrze z nauki (psychologii, fizyki, matematyki, chemii i biochemii) procesem transmisji kwantowej z pola morficznego i inicjacją orgonicznej („kwantowej”) ZMIANY pola materialnego w przestrzeni ziemskiej i kosmosie, w strukturze fizycznej, energetycznej, chemicznej i biochemicznej otoczenia człowieka oraz w sferze psychofizycznej uczestniczących w tym zdarzeniu istot.

Te Zmiany otoczenia i Zmiany psycho-fizyczne w jaźni osób i w całej grupie społecznej  współdziałającej w obrzędzie posiadały niegdyś olbrzymie znaczenie dla Rolników i Łowców, dla Rodu Słowiano-Aryjskiego uprawiającego ziemię i hodującego zwierzynę w strefie zimnego i umiarkowanego klimatu, dla działającej w obszarze owego surowego i zmiennego klimatu Rodziny Ludzkiej, która tę strefę zamieszkiwała i musiała utrzymać się przy życiu w trudnych warunkach przyrodniczych tego obszaru Matki Ziemi.

Owe zmiany otoczenia i zmiany psychofizyczne w jaźni Obrzędników posiadają i dzisiaj nie mniejszą wagę i znaczenie dla Układności RzeczyIstności w otaczającym nas Świecie, dla naszej i jego Teraźniejszości i Przyszłości oraz Tożsamości.

Spoglądając na strukturę obchodów i uroczystości związanych z cyklicznymi zjawiskami astronomicznymi, jakim podlega Matka Ziemia w swoim kolisto-spiralnym obiegu dookoła Słońca oraz w takimż obiegu Układu Słonecznego wokół Jądra Galaktyki, jak też i wyżej – wokół Jądra RzeczyIstności, które to zjawiska odbijają się w Przyrodzie w strefie klimatu umiarkowanego w dorocznym godowym obiegu (cyklu), widzimy, że z punktu widzenia tejże wijozowii żaden Tan (jak też i żadne Święto w Tanie) nie jest (bo nie może być) świętem jednego bóstwa, jednej siły przyrodzonej, jednej Bogini czy jednego Boga.

Dotyczy to Tanów Dużych i Wielkich, takich jak np. Kupalia, które jako Kres czy Sobótka, jako Doroczne Górowanie Słońca – wcale nie są poświęcone jedynie Bogu Dziwieniowi (Kupale-Kraszeniowi) czy nawet tylko całemu Tynowi Kupałów (Kupale, Dziewannie-Krasie, Krasatinie, Zieliji-Dzidzileli-Ileli i ich Bogunom), lecz także wielu innym współgrającym w tym momencie czasu Bóstwom-Siłom Przyrody i Kosmosu, choćby Tynowi Bogów Ognia – Swarogów (Żgłów) i Tynowi Bogów Wód – Wodów.

Dotyczy to także Mniejszych i Małych Tanów, np. takich jak obrzędy przejścia do dorosłości dla dziewcząt (dziewek), czyli ich Zapleciny i później Rozpleciny, albo obrzędy przejścia dla chłopców w Małym Tanie Podstrzyżyn i późniejszych Podgolin, czy choćby takiego „przejścia” jak pierwszy akt życia w Jawi – pojawienie się nowej istoty, czyli Urodzenie Dziecka, a dalej przejście tejże istoty na wyższy poziom – Narodzin Człowieka.

Zwróćmy w tym momencie uwagę, że Urodzenie Istoty Żywej i Narodziny Człowieka nie są aktem tożsamym, tak samo jak Śmierć Ciała Istoty połączona z opuszczeniem go przez Ducha, nie jest tożsama ze Śmiercią Ducha Istoty (człowieka czy innego zmarłego bytu), czyli Unawieniem Ducha albo całkowitym i bezpowrotnym Unicestwieniem Ducha w Nawi Otchłani. Unawienie nie jest też w Wierze i Wiedzie Przyrodzonej Słowian tożsame z Unicestwieniem, gdyż Unawienie prowadzi nie do Zaniku Ducha, ale do jego Odnawienia i Ponowy Ducha, czyli wejścia w Zamyk-Owal Swąta lub do ponownego Wcielenia w Żywą Istotę w dalszej Spi(nd)rali-Kręgu Przemian.

Przywołany tutaj na wstępie Przekaz, Boża Wykładnia Wijozowiji Przyrodzonej każdego tanu i każdego święta, określa też przy okazji w sensie dziejowym grupę plemienną i bohaterów będących bezpośrednimi odbiorcami, do których był on skierowany jako Przekazanie określonych zachowań obrzędowych, prośba o złożenie określonych dani-darów oraz o dokonanie w odpowiedni sposób obrzędowych żertw – ofiar palnych, czy też rodzajów święceń (krzczeń) strawy. Wybrane Okiem Bożym i Rękami Bogów w odległych pre-historycznych (starokolibańskich czy nowokolibańskich) czasach cywilizacji ludzkiej na Ziemi osoby i plemiona miały za zadanie przesłać treść owego Boskiego Przekazu pozostałym Ludom Sławy i Słowa oraz poprzez nie dalej i szerzej – darować ten Przekaz całej Ludzkości.

Ta część tekstu jest przy okazji wykładem o dziejach, o przeszłości, o położeniu danego plemienia w układności Słowiano-Aryjskiego Świata, jak i w geograficznej i historycznej przestrzeni Królestwa Północy, czy też – mówiąc ściśle – Kaganatu SIS (Sławian-Istów-Skołotów) – Rzeczy-po-Spolitej, czyli Wspólnoty Kulturowej i Wiecowej Słowian, Ilmerów-Bałtów i Ilirów-Daków oraz Scytów-Skołotów.

Wskazanie ludów i plemion „wybranych” dokonało się tutaj na podstawie dzieła bożego – to jest faktu przetrwania w określonym kręgu kulturowym i narodzie owej wiedzy i przekazania stamtąd owej wiary w żywym działaniu, opowieściach bądź zapisach do czasów współczesnych. Mimo że mocno nieraz przetworzone pod wpływem konieczności dziejowej, przekazy te przetrwały tam i zostały stamtąd przywrócone Nam – Współczesnym.

Kto posiadł świadomość Istoty Wielobóstwa, które jest emanacją Jedyności w Wielobyt Działów, Kirów-Godów, Żywiołów i Mocy, ten nie będzie zaskoczony kształtem przedstawionych tutaj obrzędów. Są one bowiem jedynie wyrazem zasady podstawowej dla Wiary Przyrody, dla Wiary i Wiedy Rodzimej, dla Słowiańskich Wierzeń, która powiada, że każdą chwilę na Matce Ziemi czyni wielu Bogów, i s t o t n i e ukształcając ją i wpływając na kształt bytu Istot Żywych.

Wielu więc Bogów w każdej chwili każdej pory roku, każdego miesiąca i dnia, w każdej godzinie i „ksztynie” czasu – tych, którzy w owym określonym momencie odgrywają najważniejszą rolę dla toczących się procesów przyrodzonych – należy czcić i wchodzić z nimi w „rozmowę”, zgłaszając intencje oraz obrazując intencje dla wspomożenia przekazania mocy, dla prawidłowego przebiegu działań i wydarzeń w otoczeniu człowieka.

Ci, którzy Wiary i Wiedy Przyrodzonej nie pojęli lub fałszywie do tej pory ją pojmowali, będą zdziwieni, a może i oburzeni. Wiara i Wieda Słowian oparta o Wijozowiję Przyrody burzy zastany Nieład i buduje (także w „oburzonych”) Ład Odnowionego Rodzimego Świata i Ducha Słowiańskiego.

Każdy Tan zawiera prostą, epicko-poetycką opowieść, która jest strukturalnym łącznikiem, nie tylko wewnętrznym, ale też nawiązującym szeroko do treści Księgi Tura, Księgi Ruty i Księgi Wiedy oraz innych ksiąg apokryficznych (jak Stworze i Zdusze, Z Królestwa SIS, czy Poczet Bogów Słowian) składających się na całość Wielkiego Tajemnika Wiary i Wiedy Słowian.

Strukturę Księgi Tanów dopełniają takie istotne składniki jak Przypisy, Odsyłacze, Indeksy Pojęć i Postaci oraz Kulędarz – Godowe Koło Lędne.

Przypisy oznaczone w głównym tekście kolejnymi cyframi „arabskimi” kierują Czytelnika do Zbioru Przypisów umieszczonego na końcu każdej Taji, gdzie znajdzie on szerokie omówienie oznaczonego zagadnienia, tematu, przedmiotu albo postaci, jak również Odsyłacze do źródeł wiadomości.

Odsyłacze oznaczone są w tekście Zbioru Przypisów małymi literami alfabetu i wskazują konkretne dzieła literackie, filmowe, muzyczne, plastyczne, kroniki i zapiski historyczne, rozprawy naukowe – drukowane i internetowe.

Przypisy i Odsyłacze odwołują się do źródeł historycznych i archeologicznych, do źródeł astrologicznych i okultystycznych, do współczesnej wiedzy naukowej z zakresu antropologii porównawczej (kulturowej), antropologii fizycznej człowieka i genetyki genealogicznej (opartej o źródła kopalne i współczesne) oraz źródeł etnograficznych – wskazując dokładnie na te, z których czerpią. Sięgnięto tutaj zarówno do światowych opracowań religioznawczych, jak i do lingwistyki języków indoeuropejskich i wspólnych etymologii rdzeni wyrazów, które dają świadectwo odwiecznej wspólnocie kulturowej Słowian i Ariów.

W tej części znajdzie Czytelnik zarówno objaśnienie rytów i obrzędów, treści przedstawień i obchodów oraz opisy przedmiotów kultowych i pojęć obrzędowych, jak też rys historyczny i powiązania z kulturami i religiami otaczającymi Słowiańszczyznę w prehistorii i historii starożytnej oraz historii nowszej, średniowiecznej i późniejszej.

Znajdziecie tutaj Państwo także uzasadnienie logiczne dla pewnych odtworzeń i przetworzeń dokonanych przez autora w Księdza Tanów.

Nie są to opracowania w pełni wyczerpujące daną problematykę, bowiem takie musiałyby często osiągnąć wymiary osobnych książek, zwłaszcza jeśli miałyby posiadać charakter ściśle naukowy.

Tak więc powiadamiam uczciwie wszelkich odbiorców Księgi Tanów, że jest to materiał popularno-naukowy i ogólny, czasami głębiej wnikający w szczegóły, ale nie mający ambicji wyczerpania tematu na poziomie ścisłej nauki z danej dziedziny.

Przedostatnim ważnym elementem Księgi Tanów są Indeksy dotyczące postaci i określeń wierzeniowych, obrzędów i towarzyszących im obiektów kultowych, przedmiotów służących do spełniania rytów i wielu innych elementów związanych z treścią obrzędową. Obejmują też one nazwy plemienne czy nazwy miejsc geograficznych, określenia rodzajów świątyń i miana organizacji wierzeniowych (gromad kapłańskich).

Indeksy wskazują te miejsca w tekście głównym, w których dane pojęcie czy obiekt jest szerzej omówiony, umieszczony w znaczącym dlań kontekście, a nie tylko wspomniany.

Księgę Tanów uzupełnia bardzo istotny element – wykaz wszystkich Tanów z ich rozbiciem na poszczególne święta, który tworzy przejrzysty kalendarz – Kulędarz Godu – Roku Obrzędowego, Godowe Koło Lędne.

Warto zaznaczyć w tym miejscu, że kalendarz Godowy Słowian (Słowiano-Ariów) ma nieco inny bieg niż kalendarz astronomiczny, którym obecnie posługujemy się w tak zwanej Cywilizacji Zachodu dla celów religijnych i w innych (także świeckich) obchodach świąt.

W naszym odtworzeniu i przytworzeniu Koła Godów nie sięgamy do bardzo odległych pre-historycznych czasów, kiedy Godowe Koło Lędne opierało się wyłącznie na Obiegu Księżyca, chociaż i takie odwołania oraz objaśnienia w treści przypisów się znajdują.

Przedstawiony Kulędarz opiera się o młodszy, bliższy nam – Obieg Słońca. W układzie kalendarzowym odwołujemy się do Biegu Roku Rolnego, który jest prawym odbiciem Obiegu Słońca – a w rzeczywistości Obiegu Matki Ziemi wokół Słońca – widzialnego z punktu pojedynczego człowieka, rodu, zadrugi i plemienia oraz całej wspólnoty kulturowej Słowiano-Ariów w umiarkowanej strefie Północnej Euro-Azji.

Bieg Roku Rolniczego stanowi dla nas, wyznawców Wiedy i Wiary Przyrodzonej Słowian,

rzeczywistą podstawę obrzędowania, czyli godowania.

Wielkie Tany Godu (Roku Obrzędowego) zaczynają się zatem z kalendarzową Wiosną-Jaruną, która wyznacza nadrzędny względem biegu roku astronomicznego Bieg Godu Lędnego. Tak powstaje Koło Lędne – Kolędar-Kulędarz Doroczny.

Obecnie przyjęty w Świecie „porządek świąt dorocznych” rozpoczynający się w czasie Umorzenia Przyrody Królestwa Północy, z początkiem Zimy (20 grudnia i potem z tak zwanym Nowym Rokiem – 1 stycznia) uznać musimy, w świetle Wiedy i Wiary Przyrodzonej Słowian oraz wypływającej z nich Wijozowii Przyrody za oderwany od Prawa Porządku Przyrodzonego Matki Ziemi, a zatem też za oderwany od Praw Przyrodzonych RzeczyIstności.

Aby przywrócić dzisiaj Ład w Przyrodzie Matki Ziemi i w Rodzie Ludzkim, czyli w Siedlisku Życia i w Człowieczeństwie MUSIMY wrócić do Prawa Porządku, a więc do Prawego Obrządku i Obchodów Świętych Godów. 

Pozwólcie na koniec, Szanowni Czytelnicy, że na tytułowe pytanie „jakiemu celowi służy” oraz „czym jest, a czym nie jest Księga Tanów” odpowiemy w całości w drugiej części wywodu, którą zamieścimy na otwarcie Godów Jesieni i Zimy.

Jak bowiem Jesień i Zima d o p o w i a d a Koło Godowe do Pełni, tak wstęp do owych Pór Godu z a m k n i e niniejszą odpowiedź, stawiając ostatnią kropkę w Kręgu Godowych Przemian. Ta kropka zepnie dzieło Księgi Tanów ostateczną klamrą i jednocześnie otworzy nowy Krąg Spirali, B-RA-Mę ku Przyszłości, ku Najwyższej Wiedzie, ku Księdze Wiedy.

Jerzy Przybył Rujewit (Gaj-Rujan)