Ofiara, żertwa, kapła

Zaznaczę dla wiadomości początkujących adeptów rodzimowierstwa słowiańskiego i Wiary Przyrodzonej Słowian, że sprawy ofiar i obiat są bardziej skomplikowane niż we wstępnym zarysie dla młodzieży, jakim jest Zeszyt I „Co każdy Słowianin wiedzieć powinien”. Jest kilkadziesiąt różnych rodzajów ofiar i żertw oraz tyleż samo nazw na nie. Bardzo wiele wymieniam i opisuję w Księdze Tura i Księdze Ruty, ale nie wszystkie, bo to jest właściwe dla Księgi Tanów, która jest w pisaniu.

Tak samo jest bardzo wiele różnych rodzajów wróżb i zamawiań, czy technik mogtycznych, oraz jest faktem, że każda grupa „żerców”/”kapłanów” zwana gromadą, miała swoją specyficzną nazwę związaną z rodzajem odprawianych żertw, obiat i wróżb, np: wołchwowie, kudiesnicy, żercy, rzekacze, wajdowie/wajdeloci, guślarze, nawęznicy, zinisowie/zniczjusowie, kołbiowie i kołbiele, kobcy, kołodunowie, burtnicy, wieszczki, drzewidzi i wiele innych. Jest prawdą, że kapłani z gromad nigdy nie żądali żadnych opłat za swoje czynności. Gromady kapłanów składały się wyłącznie z Wiedzących, ale prawdą jest, że ofiarę mógł składać każdy, nie musiał być wiedzącym. Jednak nie było możliwe żeby w Arkonie składał ofiary Świętowitowi byle kto. Każda z nich wykonywała inny rodzaj czynności związanych z kontaktem ze Światłem Świata, nawiązywała ten kontakt na innej drodze, przy użyciu innych sposobów, składała odmienne ofiary.

Nie podzielam opinii, że określenie kapła pochodzi od kapłona – to uproszczenie chociaż kapłony też składano w ofierze. Nie od kapłona, czyli kastrowanego koguta, pochodzi miano: kapłan, kapa, kaplica. Ofiara musiała być składana najczęściej z koguta „pełnosprawnego”, wręcz najpiękniejszego okazu tego zwierzęcia, jakie było w zasięgu ofiarodawcy. Kapłona składało się Przeplątowi i bogom jego Ciemnego Tynu. Wiele różnych ptaków składano w ofierze i różne ptaki składano jako zakładziny pod chrominy/chramy odpowiednich bogów, tak jak różne zwierzęta były ofiarami zakładzinowymi kątyn/kącin poszczególnych bogów (wilki, psy, rysie, byki, konie, węże, sarny, jelenie). Napój kapalica jest rodzajem napoju ofiarnego, robionego przy wytwarzaniu sera (także pokarmu ofiarnego) – musującej, alkoholizowanej serwatki ofiary dla Kupały (szczegóły tutaj). Kapła i kapalica, to nie to samo co żertwa.

Także nazwa obiata choć ma związek z obiadem wynika bardziej z tego, że składano obietnicę wraz z ofiarą, lub samą obietnicę bez żadnych ofiar, za to z proszeniem i paleniem kadzideł proszalnych lub wieszaniem bajorków proszalnych z wypisem próśb i obietnic. Obiad – to tylko jedna z form darów z jedzenia i picia. Borys (tutaj) to na przykład chleb ofiarny dla bogów Boru itp itd. Wszystko to jest wyjaśnione i wyłożone w Księdze Tura i Ruty, szczegółowo w przypisach do poszczególnych Taj, które są ogłaszane właśnie przez różne gromady żerców z zastosowaniem różnych rodzajów ofiar i technik dotarcia do bóstwa (uwidocznione w podtytułach Taj). Zwracam więc uwagę początkującym adeptom, że te sprawy są skomplikowane bardziej niż można to wyłożyć w prostym wykładzie jakim jest Zeszyt I „Co każdy Słowianin wiedzieć powinien” Dragomiry Płońskiej. [patrz też np. rodzaje pieczywa obrzędowego w Google i artykuły z tym związane na odpowiednich podstronach: tu obrazki a od nich linki do stron]. CB

Na fotografii ofiara, ale nie żertwa. Mógł ją złożyć każdy z obiatą, albo obiecać coś bez składania ofiary – CB

Dragomira Płońska

Ofiara, żertwa, kapła

est darem składanym bogom lub bliskim zmarłym ludziom w podzięce za wyrządzone dobro, opiekę oraz prośbą, aby ta opieka dalej trwała. Są różne rodzaje ofiar. Można składać, jedzenie i przedmioty; można ofiarować czyn lub zaniechanie czynu.

Żertwa i kapła są synonimami pojęcia ofiary.

Ofiarnik składa ofiarę z ofiary.

Żerca składa żertwę z żeru lub żarcia.

Kapłan składa kapłę z kapłona.

Ofiarnik, żerca i kapłan to też synonimy.

Jak widać, najczęściej składano żertwę z jedzenia, skoro słowo żarcie, oznaczające ofiarę, stało się synonimem słowa jedzenie.

Rzeczywiście, najczęstszą formą ofiary składanej przez Słowian była obiata.

Ponieważ niedziela to dzień poświęcony Bogu Słońca, a kogut i kura to ptaki poświęcone również Bogu Słońca, na niedzielną obiatę składano kapłona (czyli kastrowanego, tuczonego koguta) lub kurę, zazwyczaj w postaci ugotowanego z nich rosołu.

Każdy człowiek składający kapłę, żertwę, ofiarę, podczas wykonywania tych czynności jest kapłanem, żercą, ofiarnikiem, bo pełni taką funkcję.

Tak, jak każdy, kto gotuje, pełni funkcję kucharza, jest kucharzem podczas dokonywania czynności gotowania.

U przedchrześcijańskich Słowian, funkcję kapłana (żercy, ofiarnika) mógł pełnić każdy.

Jeśli w danej grupie ludzi był tzw. „wiedzący”, to oczywiście obrządki te czynił ten „wiedzący”, jako osoba, która się na tym najlepiej zna.

Za taką posługę nie mógł pobierać wynagrodzenia, ponieważ za czynności kapłańskie nie wolno brać wynagrodzenia. Ten zakaz jest cechą wspólną wszystkich wiar i odróżnia je od religii. Dlatego dla nas, Rodzimowierców, księża chrześcijańscy, kapłanami nie są.

Obiata

Jest rodzajem ofiary. Polega na tym, że ofiarowane jedzenie, darczyńcy spożywają razem z obdarowanymi Bogami lub duchami zmarłych (zależnie, dla kogo jest przeznaczona). Słowianie obiatę składali w południe. Od obiaty pochodzi określenie obiad. Dlatego obiad jadaliśmy w południe, dopóki praca w fabrykach nam tego nie uniemożliwiła.

Skandynawowie, obiatę zwaną u nich dinner (burza, bo ich Bogowie są gwałtowni) składali o godz. 17-tej. Dlatego oni (i kultury, na które mieli wpływ np. Anglicy) obiad – dinner jedzą o godz. 17-tej.

fragmenty książki pt. „Co każdy Słowianin wiedzieć powinien Zeszyt I” Dragomiry Płońskiej.

źródło:https://zapomnianalechia.wordpress.com/2018/10/08/ofiara-zertwa-kapla-obiata/