Znana powszechnie wysoka jednolitość współczesnych Polaków pod względem genetycznym – i to już od tysiącleci – jest wyraźnym świadectwem na ciągłe panowanie tego samego narodu nad tymi samymi ziemiami. Sprawa jest oczywista, ale w toczącej się dyskusji o dziejach PoLachów mało podkreślana.

źródło: https://rudaweb.pl/index.php/2017/07/22/od-tysiecy-lat-trwa-dziedzictwo-lechow/

Tymczasem charakteru narodowego rodaków nie sposób zrozumieć bez wyraźnego przeanalizowania ich genetycznych dziejów rozciągających się przez tysiąclecia. Współcześni Polacy są – w świetle odkryć nauk ścisłych – być może najstarszym narodem nieprzerwanie zajmującym tę samą ziemię w Europie. Początków kształtowania się naszego narodu można dopatrywać się co najmniej w kulturze lendzielskiej. Jednak korzenie Polaków sięgają znacznie głębiej.

Najstarszy trop występujący w organizmach współczesnych Polaków (ale też Litwinów) to genotyp człowieka z Goyet z ok. 35 000 lat p.n.e.. To najstarszy biologiczny ślad Homo Sapiens odnaleziony w Europie na zachód od Bugu.

Ponadto badania wykazały, że 83 proc. europejskich łowców-zbieraczy miało w mitochondrialnym DNA (dziedziczonym po matce) znacznik zwany haplogrupą U. Dziś jednak spotykamy tę haplogrupę u zaledwie 11 proc. mieszkańców Starego Kontynentu. Co ciekawe, odsetek ten jest wyższy np. w Polsce – aż 21,5 proc. to dalecy potomkowie pierwszych paleolitycznych osadników, którzy tysiące lat temu dotarli do Europy i rywalizowali na jej terenie z neandertalczykami. Mamy też wyjątkową odmianę tej haplogrupy – U4a2, typową dla Słowian zachodnich (Polaków, Słowaków i Czechów). U nas występuje ona z częstością 4 proc., a w innych populacjach prawie jej nie ma. Jednak najpowszechniejsza u Polek jest haplogrupa H – ma ją około 40 proc., ale podobny odsetek dotyczy niemal całej Europy.

W męskich haplogrupach jeszcze wyraźniej widać wielotysiącletnią ciągłość skojarzoną z jednorodnością. To dwie grupy – I i R1a. Dziś I nosi w swym genomie średnio co piąty Polak. Z kolei R1a posiada niemal 60 proc. dzisiejszych polskich mężczyzn – to najwyższy wskaźnik w Europie. W tym ponad połowa reprezentuje typowo polską mutację tej haplogrupy, nazwaną R1a1a7. Dotychczasowe badania wskazują, że powstała ona w Europie Środkowej (prawdopodobnie na Kujawach) około 7 tys. lat temu.

Polska historia jest co najmniej siedmiokrotnie dłuższa

Na pewno po 5 000 r. p.n.e. zaczyna się rozwijać między Dunajem, Łabą, Wisłą i Bałtykiem pierwsza polska cywilizacja oparta na rolnictwie, dysponująca lokalnymi ośrodkami politycznymi i religijnymi. Wszystkie kultury archeologiczne na tym terenie tworzyli później głównie ludzie o linii genotypu, na której końcu są dzisiejsi Polacy. Jak wiadomo, w genach zapisują się nie tylko cechy fizyczne, ale również charakteru, a nawet uzdolnienia. To lendzielskie dziedzictwo do dziś uwidacznia się w lęchickim poszanowaniu uprawianej ziemi, związaniu z nią jako podstawową wartością materialną. W efekcie odzwierciedla się też w tym, że przez tysiąclecia byliśmy przede wszystkim narodem rolniczym. Od warstw najniższych do najwyższych – szlachcic mógł uprawiać ziemię, wojować albo sprawować urzędy. Zajęcie się handlem groziło utratą herbu. Z drugiej strony to przywiązanie do ziemi ukształtowało niezależność, bowiem każda rodzina mogła samodzielnie wyżywić się bez potrzeby oddawania się komuś w służbę. Stąd też nasza skłonność do zaciekłej obrony tych gruntów. Nasze miejsce na Ziemi nigdy nie zostało na stałe oddane nielicznym najeźdźcom, którzy potrafili chwilowo narzucić nam swoją zwierzchność – myślę tu głównie o zaborcach między 1795 a 1918 r. oraz bliższych czasowo hitlerowcach i stalinowcach. Zauważmy, że poprzednio odparliśmy Celtów, Macedończyków czy Rzymian, a następnie Niemców, Mongołów czy Szwedów. Krótko – jeśli wyrodna część narodu sama nie zaprosiła do siebie obcych, to poza dwustronnym atakiem z 1939 r. – nie daliśmy się pokonać, kiedy chcieliśmy walczyć.

Cywilizacje rozeszły się znad Wisły

więcej: https://rudaweb.pl/index.php/2017/07/22/od-tysiecy-lat-trwa-dziedzictwo-lechow/