SŁOWIAŃSKIE DRZEWO ŻYCIA

 

Istota Słowiańskiego Drzewa Życia, wynika ze znakomitej wiedzy astronomicznej jaka była powszechna w tej społeczności.

Według wiedzy Słowiańskiej prawdziwe Siły Przyrody, to emanacja promieniowania kosmicznego,oraz różnego rodzaju cząstki elementarne wytwarzane na skutek ruchów wszystkich Ciał Niebieskich, warunkujące życie na Ziemi. Owe cząstki elementarne w połączeniu z innymi promieniowaniami kosmicznymi stanowią istotę Świętego Ducha, będącego Wszystkim. Personifikacja Świętego Ducha jest rodzaju żeńskiego, występująca pod wieloma Imionami: Łada, Pogoda, Siwa, jak też skrócona forma od Siwa SWA , symbolem jej jest SWA -styka, lub SWA-rzyca, Wielki Kołowrót Życia.

„SWA” – „SWE” w słowiańskim znaczy „wszystko”, stąd litera o nazwie „szwa” przedstawiana jako „AA”, czasami jak AE, lub  EA.

Świst i Poświst, lub Lel i Polel w tańcu wirowym

Artystyczne wyobrażenie Śwista i Pośwista, czyli Lela i Polela, czyli ENERGI  i MATERI  połączonych SIŁĄ GRAWITACJI w ruchu wirowym tworzącym ŚWIĘTEGO DUCHA.

 

Promieniowanie kosmiczne wynika ze specyficznej budowy gwiazd i  jest w istocie podobne do promieniowania słonecznego. Natomiast cząstki elementarne są wytworem, czy też produktem grawitacyjno – energetyczno- materialnym, powstającym wskutek ruchów wykonywanych przez Ciała Niebieskie znajdujące się w swoistych układach ciążenia.

Chcąc poznać głębiej istotę tych zjawisk konieczna jest znajomość mechaniki nieba.

Dla jasności Świst – Lel ,to Bóg Ojciec , w tradycji Słowiańskiej również Perun, natomiast Poświst, czy Polel to Syn Boży( Jezus Chrystus), w tradycji Słowiańskiej to Niebiańska emanacja Jaryły. W innych kulturach to Chrysoar ( stąd chrześcijaństwo), jak też Bellerofont Niebiański jeździec na białym koniu. Bellerofont tłumaczy się jako Posiadacz Tajemnego Królewskiego alfabetu, czyżby głagolicy.

Według tradycji Słowiańskiej głagolica to karakter ( słowiańska nazwa systemu pisarskiego, czyli dzisiejszego alfabetu), służący do opisu Prawdziwych Sił Przyrody jakie płyną do Ziemi z kosmosu i za ich przyczyną przebiegają i zachodzą wszystkie procesy w przyrodzie ziemskiej.

Świat najwyższy według Tradycji Słowiańskiej składał sie z trzech przestrzeni, którym patronowała Trójca Przenajświętsza, Święty Duch – Matka – Mać – Łada itd., JEJ mieszkaniem jest CHWAŁA, Bóg Ojciec Świst- Lel- Perun itd., JEGO mieszkaniem jest PRAWIA, oraz Syn Boży Poświst – Polel, oraz Niebiańska emanacja Boga Jaryły, JEGO mieszkaniem jest SŁAWIA. Świat Najwyższy nie podlega grawitacji ziemskiej , która jest zbyt mała w porównaniu z siłami grawitacyjnymi w przestrzeni międzygwiezdnej.

Do świata Chwały udają się dusze ludzkie, które są w stanie pokonać grawitację Ziemi , Układu Słonecznego, oraz grawitację przestrzeni międzygwiezdnej.

Dwa światy niższe to NAWIA I JAWJA, to światy położone w polu grawitacji kosmicznej, jak i w polu grawitacji ziemskiej.

JAWIA  jest światem fizycznym na Ziemi, w  którym żyjemy w czasie kiedy posiadamy ludzkie ciało, podobnie jak i inne organizmy żywe. Jest to świat ziemskiej emanacji Pośwista, czy Polela, jak też  Boga Jaryły ( Syna Bożego ).

NAWIA zaś, jest również mitycznym światem słowiańskim objętym  grawitacją ziemską i jest to miejsce gdzie wędrują dusze ludzkie nie posiadające dość zasług, aby udać się do świata Chwały. Nawia jest mieszkaniem ( w zależności od regionu ) Welesa, lub Nyji. Mogą być również inne nazwy.

Mnogość nazw bóstw słowiańskich jest celowym zabiegiem dla zatarcia prawdy rzeczywistej. Umieszczenie Bóstw w światach gwiezdnych eliminuje wszystkie krętactwa.  Bóstwa Słowiańskie to pojęcia myślowe wynikające z wiedzy, personifikacje wprowadzono aby ułatwić pojmowanie zjawisk, zaś ich wielość spowodowała wprowadzenie do wiedzy ogólnej pojęcia wielobóstwa jak i pogaństwa Słowian. W rzeczywistości wszystkie inne religie poza Chrześcijaństwem Obrządku Słowiańskiego są pogaństwem.

 

KARAKTERY SŁOWIAŃSKIE

Wiedza słowiańska była posunięta tak daleko, że każdemu ze światów poświęcono stosowny Karakter – specyficzny system pisarski, czego dziś skromną namiastką jest alfabet.

 

RUNICA

Nazwa runy, etymologicznie pochodzi od słowa „rana”, które to słowo oznacza wgłębienie w materiale. Obecnie zachowane w językach słowiańskich jako wgłębienie w ciele ludzkim, zwierzęcym,  i co potwierdza tą tezę, także w drzewie, czy drewnie. Deseczki drewniane były jednym z podstawowych materiałów piśmienniczych, w nich to ryto – skrobano- rezano znaki runiczne. Możemy powiedzieć, że jest to najprostsza forma zapisu myśli ludzkiej i możemy karakter ten nazwać ideograficznym, lub piktograficznym. Istota run, to ideograficzne przedstawienie ułożenia aparatu mowy człowieka w celu odpowiedniego wypowiadania poszczególnych głosek. Czytelnika odsyłam do literatury i filmów pana Winicjusza Kosakowskiego, który w bardzo przekonywujący sposób przedstawia to zagadnienie. Także strona internetowa  Pana Ireneusza Ćwirko o nazwie „Kryształowy Wszechświat” jest dużym polem wiedzy w zakresie run, oraz liternictwa etruskiego.

Karakter runiczny pierwotnie  służył do zapisu zdarzeń dnia codziennego, życia ludzi i ich środowiska, stosunków społecznych wszystkiego co dotyczy prozy życia. Nim to opisywano najniższy ze światów w hierarchii,  czyli Jawię, świat widzialny dla oka ludzkiego. Za ideograficzny obraz tego świata służy symbol Jawii, zaś patronem niebieskim jest gwiazdozbiór Rolnika, człowieka uprawiającego pole. Gwiazdozbiór ten to obecnie 30 stopniowe pole , któremu patronuje gwiazdozbiór Barana. W tradycji Słowiańskiej nosił on również nazwę  Siewcy, jak i Piasta Oracza. Jest to ziemska emanacja Boga Jaryły . Ocena pracy rolnika  obrazuje prozaiczne przysłowie; „Od myszy do cesarza wszyscy żyją z gospodarza”.

 

 

Oracz z Psałterza Sztuttgardzkiego

Ilustracja zamieszczona w starym psałterzu niesie ze sobą wiele informacji, jak choćby to, że tekst może być zapisany bustrofedonem, jak też może informować , że treść psalmu dotyczy gwiazdozbioru Rolnika (Barana), jak i gwiazdozbioru Byka.

 

 

Płaskorzeźba gwiazdozbioru Piasta Oracza w jednym z prehistorycznych obserwatoriów astronomicznych Słowiańszczyzny, mieszczącego się nieopodal Bolechowa. Obserwatorium to datowane jest na 1700-2000 lat p.n.e.

Runy to podstawa  alfabetu łacińskiego.

 

Symbol Jawii składający się z dwóch liter Jać, o brzmieniu Ja z Iżicą w środku, daje brzmienie JAWJA. Czerwony kolor Jaci wskazuje na materialny aspekt tego Karakteru. Przedstawiony symbol jest również symbolem alfabetu runicznego.

 

BUKWICA

Drugi z karakterów słowiańskich to bukwica, dziś błędnie nazywana cyrylicą,  przeznaczony był do opisu zjawisk przyrody ożywionej i nie ożywionej jakie zachodzą na Ziemi. Karakterem tym opisywano także zjawiska i procesy życia biologicznego we wszystkich jego aspektach, jak i zjawiska atmosferyczne, oraz sejsmiczne, czy tektoniczne,a dokładnie istotę tych zjawisk. Znajduje to swoje określenie w Wierze Przyrody. Stąd bierze się przekonanie o prymitywnym poziomie wierzeń słowiańskich, oddającym cześć siłom przyrody obserwowanym na Ziemi i w bezpośrednim jej otoczeniu kosmicznym.

Nazwa bukwica etymologicznie związana jest ze słowami „buk”, oraz „bóg”, które co prawda zapisywane są różnie, jednak fonetycznie słowa niewiele różnią się od siebie. Litery karakteru bukwicowego nazywały się bukwami, co stanowi logiczny ciąg myślowy odnoszący się do słów bóg i buk,gdzie Świętym Drzewem Słowian był BUK, nazwa ta na określenie liter zachowała się np. w języku rosyjskim. Święte Gaje Słowiańskie umiejscowione były na wzgórzach lessowych i porośnięte były przede wszystkim bukami.

Na poziomie ziemskim  w pojęciu słowiańskim, bóg to siła sprawcza, której działanie po przez olbrzymią ilość zjawisk przyrodniczych, prowadzi do ciągłego trwania życia biologicznego na Ziemi.  Karakter bukwicowy służył do opisu zjawisk przyrodniczych odbywających się w polu grawitacyjnym Ziemi. W tradycji słowiańskiej świat ten, to świat duchów niższych. Na tym poziomie odbywało się zmartwychwstanie, czyli powrót do życia ziemskiego, po czasowym pobycie w świecie duchów niższych, ciągle w polu grawitacyjnym Ziemi.

Świat ten w tradycji słowiańskiej nazywał się światem Nawii. Jego symbolem ideograficznym jest NAWNA, nazywana również OWO, od tego owo, czyli jajo oraz owoc. Patronem gwiezdnym tego  świata  jest Gwiazdozbiór Łodzi, nazywany również Argo – Nawis. Ów gwiazdozbiór to Arka Noego , łódź Argonautów, czy też łódź faraona Tutenhamona złożona z 1260 części.

Łódź z grobowca faraona Tutenhamona

Skan z gwiazdozbiorem Argo Nawis, od tego nawa i dalej NAWNA

Na podstawie wzorów graficznych bukwicy utworzono alfabet grecki.  Na podstawie liter dużych utworzono grecka majuskułę, natomiast na podstawie liter małych utworzono minuskułę. Ze względu na moc alfabetu greckiego zaczerpniętą z bukwicy, alfabet ten zamieniono na łacinę, czyli na swoistą formę runicy . Jak już nadmieniłem karakter runicowy służył do opisu jedynie świata widzialnego, a tym samym był to system pisarski o najmniejszej mocy i sprowadza człowieka do myślenia na poziomie materialistycznym.

Symbol NAWI – NAWNY w której użyto liter O po bokach i z Iżicą w środku

 

.                                              GŁAGOLICA

Karakter głagolicowy , w którym znaki graficzne nazwane zostały AZBUKA – mi, przy czym litery posiadają swą indywidualną nazwę, czyli REZY , natomiast cyfry które uzyskuje się po opatrzeniu litery znakiem tytła, nazwane zostały CZERTAMI.

Nazwa AZBUKI, czyli BUKI opatrzono przedrostkiem AZ, gdzie AZY – AZOWIE, to Bogowie Świata Najwyższego, występujący w postaci Świętej Trójcy. Bogowie Świata Najwyższego, to według tradycji słowiańskiej  zajmująca pierwsze miejsce w panteonie boskim Łada, jej mąż Lel i syn Polel.  Opatrzano ich również  imionami Pogoda, wraz ze Świstem i Poświstem. Inne nazwy bogini Łady to: Żiwa, Żiwena, Żiwa , Sieba, Raziwia, jak też Siwa, oraz Swa. Słowo” swa” w języku słowiańskim oznacza wszystko. W tradycji Słowiaństwa Rusi jej mężem był Radogost – Radosny gość – gość z nieba  , zaś synem tej pary był Prowe, co tłumaczy się jako dowód rzeczowy, materi., Rosyjskie prowerit znaczy udowodnić.

W panteonie tym bogini Łada-Pogoda występuje jako Święty Duch i zamieszkuje Świat Najwyższy, świat ducha umiejscawiany w gwiazdozbiorze Łabędzia, który nazwany jest Chwałą Bożą.  Jej  kosmiczny mąż Lel- Świst, czyli Bóg Ojciec, to bóg symbolicznie odpowiadający za energie kosmiczne. Umiejscawiany w gwiazdozbiorze Oriona, zamieszkuje On świat energii , który nazywany jest Prawią.  Natomiast Polel- Poświst, czyli Syn Boży, to bóg symbolicznie odpowiadający za materię. Umiejscawiany w gwiazdozbiorze Krzyża Południa, o słowiańskiej nazwie Kruch, czyli Chleb i zamieszkuje On świat zwany Sławią.

Światy Prawi i Sławi są światami dynamicznymi. W nich to układy ciążenia zbudowane z materialnych ciał niebieskich, wraz ze swoimi odpowiednikami energetycznymi, wykonują przeróżne ruchy spotykane w mechanice nieba. Podstawowym ruchem jest ruch wirowy, oraz ruch obiegowy. W różnych konfiguracjach występują też ruchy wędrówki orbit, jak i przemieszczenie się osi ciał niebieskich. W skoordynowanych ruchach znajdują się całe galaktyki, oraz gromady gwiazd, czy asocjacje gwiazdowe różnych typów. Światy Prawi i Sławi są to mityczne Młyny Boże, których zadaniem jest wytwarzanie  cząsteczek elementarnych przestrzeni międzygwiezdnej, które są składowymi POGODY KOSMICZNEJ.

Głagolicą opisywano trzy najwyższe mityczne światy Słowian.

Symbol Świata Chwały, czyli przebywania Świętego Ducha, którego symbolizuje Bogini Łada umiejscawiany w gwiazdozbiorze Łabędzia. W symbolu zastosowano litery: dwukrotnie A długie, czyli AA nazywana również „szwa”, oraz Iżicę. W symbolu ramiona litery są opuszczone, co wskazuje na brak aktywności, określa stan trwania i ciągłości .W Gwiazdozbiorze Łabędzia powstają nowe gwiazdy  jak i dusze ludzkie, tam też wędrują dusze po śmierci , kiedy są w stanie pokonać pola grawitacyjne, o których pisałem powyżej.

Przekładając tradycję słowiańską na dzisiejszy stan pojmowania, to Chwała Boża jest mieszkaniem Boskiej Matki – Maci  (NMP), tu też możemy spotkać się z wielością nazw.

 

Symbol Świata Prawii zbudowany jest również z litery A, o brzmieniu jakiego dziś używamy w języku polskim, oraz Iżicy. Ramiona litery A są uniesione i wskazują na aktywność świata Prawii.  Jest to świat energii, jednej ze składowych Kosmicznych Sił Przyrody. Odpowiednikiem astronomicznym świata Prawii jest gwiazdozbiór Oriona. Odpowiednio przekładając na dzisiejszy stan pojmowania, to świat Prawii jest mieszkaniem Ojca Niebieskiego ( Boga Ojca).

Trzeci z mitycznych Światów Wyższych, to świat Sławii, reprezentujący materię, najniższą formę emanacji Kosmicznych Sił Przyrody. Tutaj symbol Iżicy  położony jest między dwoma krzyżami, które są reprezentantami gwiazdozbioru Krzyża Południa, nazywanego Kruch, czyli Chleb. Owe krzyże są również bukwami karakteru głagolicowego o brzmieniu A – tak zwane A pochylone, lub A krótkie.  Kolor czerwony bukwy A , jak podobnie użyty przy symbolu runicy w bukwie Jać,  pokazuje na mistyczne  powiązanie materii jaka znajduje się w kosmosie, z materią jaka znajduje się na Ziemi.

Młyny Boże symbolicznie przedstawiane jak Świst i Poświst, czy też jako Bóg Ojciec i Syn Boży – czyli wszystkie ciała niebieskie, wykonując swoje ruchy ciągle wytwarzają: pranę, manę, mannę, TSI, PSI, , którą zawiaduje Boża Matka, czyli Święty Duch.

Ostatnimi symbolami Słowiańskiego Drzewa Życia, jest obraz po dwakroć E W E, jednakowy wzór dotyczy bytu, jako życia w czasie kiedy posiadamy ludzkie ciało, oraz w czasie kiedy ludzkiego ciała nie posiadamy. W grafice przedstawiającej Drzewo Życia występuje po dwakroć,  litera E wewnątrz grafiki odnosi się do bytu ziemskiego, natomiast druga litera E obejmuje całość grafiki, czyli odnosi się do bytu we wszechświecie.

Tadeusz Pruss Mroziński

Trebnicea Trzebnica

22.06.2017r.

więcej: http://apokalipsa-eden.bloog.pl/id,361497845,title,SLOWIANSKIE-DRZEWO-ZYCIA,index.html